19. júní - 01.03.1920, Blaðsíða 5
19. J Ú N í
69
eru ennþá fá og smá og reynslan
þar lítil. Húsmæður, kennarar og
konur sem vinna fyrir sér utan heim-
ilanna á mörgum sviðum, allar mund-
um við hafa gleði og gagn af að
hittast. En því miður vantar margt,
áhuga, vilja og gelu, og ekki sízt þá
stofnun, er ætti upptök og forgöngu
að slíku kvenna móti.
Er það ekki, eitt með öðru, hlut-
verk íslenzks kvennaráðs?
Holland.
Landið er lægra en hafið við strend-
ur þess. Það verður að skýla sér með
ílóðgörðum, en á þó sí og æ á hættu
að sjórinn rjúfi skörð í þá og flæði
yfir landið.
Öll ófriðarárin synli þjóðin milli
skers og báru, umkringd ófriðarflóð-
inu, margfalt ægilegra en tryltustu
öldum Norðursjóarins. í ófriðarbyrj-
un flæddu hópar flóttamanna frá
Belgiu yfir landið. Hollendingar tóku
við öllum sem til þeirra leituðu og
í nauðum voru staddir. Hjálpsemin
var takmarkalaus. Einn hollenzkur
smábær, á slærð við Reykjavík, hýsti
20,000 munaðarlaus börn. Hve mörg-
um hollenzkuni hjónum skyldi þá
hafa farið eins og hjónunum í smá-
sögunni ógleymanlegu. »Ef við tök-
um hana Katrínu litlu lil okkar verð-
um við að hætta að kaupa okkur
salt út í grautinnrr, sagði konan. »Við
borðum hann þá saltlausan«, sagði
bóndinn. Og það gjörðu þau. —
Hungursneyð ógnaði landinu, ekki
vegna íbúanna sjálfra, heldur vegna
hinna framandi munna, er það hafði
að melta.
Þau erfiðu ár liðu þó einhvernveg-
inn. Landið hélt hlutleysi sínu, þó
oft væri hætt komið.
Svo komst friður á. Ófiiðarþjóð-
irnar fóru að gera upp reikningana,
og þá fór sem fyrri, að sigraðir menn
verða að sætta sig við alt.
þegar búið var að rýja Þjóðverja
öllu: löndum, hrávörum, kvik-
fénaði og skipum, snéru sigurveg-
ararnir sér lil Hollands og kröfðust
að þeir seldu þeim í hendur keis-
ara Þýzkalands, sem leitað hafði hæl-
is í landi þeirra. Þá reyndi á dreng-
lyndi Hollendinga. Fámenna og varn-
arlitla þjóðin stendur nú frammi fyr-
ir stórveldum heimsins og svarar
kröfu þeirra á þessa leið: »Boðorð
gestrisninnar er oss heilagt. Vér brjót-
um það eigi. Þann sem í raunum
sinum hefir leitað hælis undir þaki
voru, framseljum vér eigi í óvina
hendur, hvort heldur hann er keisari
eða kotungi«.
Hún veit það vel að hún á á hættu
að verða fyrir ónáð og reiði vold-
ugra nágranna. En hún vill ekki
reynast ódrengur. Fyrsta hefndar til-
raunin kemur nú fram á íþrótta-
mönnum Hollendinga. Þeir eiga ekki
að fá að taka þátt í Ólympíuleikun-
um. En þó þeim auðnist ekki að
koma heim þaðan með neina lárvið-
arsveiga, hefir þjóðin öll unnið sér
þann sveig, sem aldrei mun visna.
Hollendingar hafa sýnt það, á þess-
um dögum ribbaldaskapar og hermd-
arverka, að enn er til réttsýni og