19. júní - 01.03.1920, Síða 7

19. JÚNÍ
71
til hæfls. En margt má þó gjöra til
þess að sveitalífið verði skemtilegra
og meira aðlaðandi en það nú er yf-
irleitt. Hinn nýji tími krefst þess líka,
að svo verði ef vel á að fara. Fyrst
og fremst þurfa heimilin og bæirnir
að vera svo aðlaðandi sem unt er.
Húsakynni viðunandi og þrifnaður
utanbæjar og innan. Það er fyrsta
og stærsta sporið og það spor er
mest komið undir konunum sem
sljórna heimilunnm. Og það er trúa
mín að í þessari baráttu um verka-
fólkið ráða konurnar eigi minna en
bændurnir hvernig fer.
Með þessum fáu línum var það
lilgangur minn að vekja áhuga hús-
mæðra fyrir þessu mikilsverða máli.
En það veit eg, að örstutt blaðagrein
nægir ekki til að breyta hugsunar-
hætti húsmæðra og umskapa heim-
ilin.
Hins vænti eg fasllega, að þær
konur sem liafa fullan skilning á
málinu og sjálfar eiga fyrirmyndar-
heimili, leggi kapp á það, að koma
öllum konum í fullan skilning um
það, að rnargt þaif að breytast lil
batnaðar í sveilunum, og það er eigi
minna undir konum komið, en bænd-
um, hvort sveitalífið fullnægir sveita-
fólkinu eða ekki.
Málið þatf að ræðast alment með-
al kvenna í sveitum, svo áhuginn
vakni. Þær konur sem framar standa
en fjöldinn, ættu að leggja á ráðin
hvað gjöra skuli.
Það er deginum Ijósara, að eitt-
hvað þarf að gjöra til að halda verka-
fólkinu í sveitunum. Hingað til held
eg að bændur hafi verið tillögufáir
um það mál, en vilja þá ekki kon-
urnar hefjast handa?
Lei/ur ungi.
Dropi í hafið.
Hjálpin er mikil sem hörmunga þjóð-
unum í Miðevrópu er veitt, en þó er hún
aðeins sem dropi í haflð. Hún kemur
alt of seint. Þjóðirnar hafa liðið og
hungrað áður þær báðust hjálpar, þess-
vegna er úr svo miklu að bæta og margt
sem aldrei verður bætt. Enskar konur
hófust handa strax eftir vopnahléð. Eitt
af því fyrsta er þær sendu voru svo þús-
undum skifii af gummi-pelatottum. Margs
þurfti með.
Enskar konur, einkum kvekarar, létu
eigi sitt eftir liggja að mótmæla hafnbann-
inu. Fjöldi enskra og ameríkskra kvenna
hefir í vetur dvalið á Þýzkalandi og í
Austurríki, til að útbýta gjöfunum að
heiman. Nýlega var í Genf, í Sviss, hald-
in ráðstefnu tit að kotna á samhandi milli
allra sem lijálpa. Nauðsynlegt að regla
sé á um lijálpina, enginn má gleymast.
Upplýsingum um þörfina safnar »rauöi
krossinn« og lét ráðstefnunni í té. Lífið
og sálin í þessu fyrirtæki er ensk kona,
ungfrú Eglantyne Jehb.
Á Norðurlöndum hefir sérstök tilliög-
un orðið algeng. Kallast Kollegahjálp.
Gefandi ánafnar hjálparþurfa stéttarbróð-
ur sínum það sem hann lætur af hendi
rakna, t. d. kennari kennara, lækni lækni,
ekkja ekkju, o. s. frv. Kollegahjálpin tek-
ur á móti hvað litlum skerf sem er, gef-
andinn getur ákveðið hver njóta skuli.
Pannig hafa margar lestir matvæla verið
sendar frá Danmörku suðnr á bóginu.
Börnum frá Auslurríki er nú dreift út
um öll lönd, til góðra manna er taka þau,
svo þau geti styrkst og safnað kröftum.
í þeirri hjálp tökum við ofurlítinn þátt.
Fjarlægðin veldur því hve seint hún kem-
ur.