Alþýðublaðið - 04.09.1963, Side 8

■■■*

:::::
||
:::::
RÓMANTÍSKIR ferðamenn
segja, að Japan sé land geish-
anna, kirsuberjatrjánna og Bud-
dahlíkneskjanna. En þeir vita
ekki, að geishurnar hafa með
sér stéttarfélag, — og að kirsu-
herjatrén við aðalstræti Tokyo,
Ginza, eru úr plasti með papp-
írsblómum!
Þeir vita ekki heldur neitt um
érfiði nútímakvenna í Japan,
sem miðar að því að líkjast systr-
um sínum á Vesturlöndum. —
Japanskar konur ,gangast undir
erfiða uppskurði, til þess að láta
lyfta hrjóstunum, — áður áttu
brjóstin að vera flöt og slap-
andi. Að fá vesturlenzkan augna
svip kostar um það bil 1500
kr. (íslenzkar), og aðgerðin tek-
ur 50 mínútur. Hárgreiðslukon-
an mín á hótelinu í Tokyo sagði,
að margar vildu láta bleikja á
sér hárið. Fjórar af hverjum tíu
konum í Tokyo lita á sér hárið
gullbrúnt eða rauðleitt.
Herská nútímakona í Japan
'Skrifaði fyrir skömmu til tíma-
rits og spurði ráða sökum þess,
að eiginmaður hennar var kyn-
ferðislega ófullnægjandi. í sama
blaði var bréf eftir kpnu af
gamla skólanum, sem benti á
það, að þaö væri skammarlegt,
að nútíma konur stæðu ekki
upp fyrir karlmönnum í spor-
vögnum!
Um helmingur japanskra
kvenna klæðir sig að sið Evrópu-
búa. Góður kimano kostar um
það bil 1500 krónur, en vest-
urlenzk dragt kostar um það bil
1500 krónur, en vesturlenzk
dragt um það bil 400 kr.
Því miður eru japönsku konurn-
ar ekki eins fíngerðar og brúðu-
legar í vesturlerizkum fötum eins
og í gömlu kimonounum. Þær
eru mjaðmabreiðar og dálítið
brussulegar. Þær hafa vanið sig
á að ganga á háum hælum, en
allt annar svipur er á andlitum
þeirra, þegar þær ganga í hinum
vesturlenzku skóm.
— Vesturlenzku fötin gera kon
urnar okkur að málskjóðum, —
sagði eldri kona við mig. Við
ættum að hverfa aftur til þung-
lyndis kimonoanna.
En karlmennirnir eru íhalds-
samir. Þeir hafa. myndað með
sér samtök, Nippon Keisai Kai,
þar sem barizt er fyrir því, að
konurnar hverfi aftur til gamla
tímans, — að konurnar beri
virðingu fyrir mönnum sínum,
— en konurnar segja: — Þið
megið gjarnan hafa ykkar skoð-
un!
PRINSESSAN DANSAR
ROKK OG RÓL.
Tuttugu og þriggja ára
stúlka með kaldhæðnisleg augu
var bezti fulltrúi nútímakonunn-
ar í Japan, af þeim, sem ég
hitti. Hún á marga fagra kimo-
noa í fataskápnum en allt um
það hefur hún meira eftirlæti á
pilsum og peysum Vesturlanda.
Tómstundaiðja hennar er hesta-
mennska og svo rokk og ról. Eg
er með prinsessu Suga í huga,
en hún er ein af fjórum dætr-
• um keisarans. Þegar fyrir dyrum
stóð gifting hennar og banka-
mannsins Hisanaga Sliimazu, sem
er sex árum eldri en hún og fær
400 kr. í mánaðarlaun, hafði
hún mestar áhyggjur af því, hve-
nær henni gæfist tími til að lesa
tvær bækur, sem henni bar nauð
syn til að lesa: Listin að laga
góðan mat — og Hvernig á að
gera hreint.
Þegar hún gifti sig, vildi hún
helzt skarta hvítum brúðarkjól
með tjullslör og brúðarvönd, en
til þess að gera föður sínum til
hæfis, giftist hún samkvæmt hin-
um fornu erfðavenjum. Brúðar-
búnaður hennar var stórkostleg-
ur kimono frá Heinan-tímabil-
inu — 1T70 ára gamall. Andlit
hennar var smurt ljósum farða,
varirnar málaðar dökkrauðar
púis og kirs o-er. og augnabrún-
ir eins og á leikhúsgrímu. Ofan
á risastórri hárkollunni sat
pappírsrúlla, sem samkvæmt
erfðavenjunum átti að veita vöm
gegn nálum öfundarinnar. Brúð-
nrin var þreýtuleg í öllu skart-
inu.
HVERNIG A EG A» AVARPA
ÞIG, EIGINMAÐUR MINN?
Eftir vígsluna héldu hjónin
blaðamannafund, og þá var brúð-
urin búin að skipta um andlit.
Enginn var sérlega hissa á því.
Við hlið Hisanaga Shimazu sat
ófeimin. ung stúlka, með evr-
ópsku sniði í skóm með 10 em.
háum hæl, í hnjástuttum kjól
og með flauelsband í klipptu
hárinu. Eiginmaðurinn var stíf-
ur og hlédægur, en Suga prins-
essa var hin kátasta.
Einhver spurði, hvað hún ætl-
aði að eignazt mörg börn.
— Það er undir manninum
mínum komið — en við verðum
líklega að komast að einhverri
sameiginlegri niðurstöðu. En ég
vil ekki fylla húsið. —
— Hvernig ætlar yðar hátign
að ávarpa eiginmanninn?
Hún snéri sér hlæjandi að
eiginmanninum.
— Hvað á ég að kalla þig?
En, þegar blaðamannafundin-
um lauk, þorði prinsessan ekki
að standa á fætur á undan
manni sínum. Hún reyndi ekki
heldur að ganga á undan hon-
um út, en hneigði sig hátignar-
lega fyrir honum og lét hann
fara á undan sér. Þess vegna
varð ég hissa, þegar ég frétti
síðar, að hún hefði krafizt þess,
að fá að skera brúðartertuna
með manninum sínum í brúð-
kaupsveizlunni. Slíkt hafði eng-
in brúður farið fram á fyrr!
Kvöld eitt var ég boðin til eig-
inkonu ríkasta perlusalans í
Japan, frú Mikimoto.
— Ný kynslóð hefur vaxið af
rústum stríðsins, sagði hún. Kon-
urnar eru ekki lengur aðeins
fagurfræðileg tákn eða fögur
ímynd. Nú eru þær sjálfstæðir
einstaklingar, sem sjálfir gera
út um framtíð sína. En Sumiko
dóttir mín er einum of nýtízku-
leg í hugsunarhætti. Hún kann
ekki einu sinni að raða blóm-
um! Nú gerast furðulegir hlut-
ir. Stúlkurnar giftast eftir
nokkurra mánaða trúlofun. Eg
var trúlofuð í meir en í tvö ár!
Eg hefi aldrei sagt: ég elska þig
við manninn minn, en dóttir
mín stagast á þessu sí og æ. Og
hún vill ekki heyra minnzt á
Omiani. Þér vitið þó, hvað það
þýðir.
í SÆNSKU blúði var fyrir skömmu grein um stöðu konunnar í Japan nútím
arts. Greinin var á margan hátt forvitnileg fyrir þá þjóð, sem býr við yzta haf
hinum megin á hnettinum, þar sem kvenfólkið er uppivöðslusamt og uppástönd-
ugt. Hinurn megin á hnettinum er hlutverk húsmóðurinnar það eitt, að vera
þerna herra síns og að sýna honum jafnan auðmýkt og undirgefni. Hvort, sem
hún klæðist kimono eða peysu og pilsi er sál hennar ósnortin af kenningum vest-
ursins, bar sem stundum er sagt, að kvenfólkið hafi karlmennina í pilsvasanum!
Yðar náð — eða Hisanaga?
Hún var að því spurð, hver
ætti að sjá.um fjármálin, — yð-
ar hátign eða eiginmaður yðar?
— Hann fær að opna umslag-
ið með mánaðarhírunni, en við
rífumst áreiðanlega um aurana.
Við erum strax farin að rífast.
Hún svaraði eins og konur í
þeim löndum, þar sem þær á-
kveða, hvar skápurinn á að
standa.
OPINBERIR HJÓNA-
BANDSMIÐLARAR
Ég vissl það Omiani þýðir foxm
legur fundur ungs fólks, sem
hyggur á hjónaband, venjulega
er það skípulagt af opinberum
hjúskaparmiðlurum, sem kallast
Nakudo. Þegar hjónabandsmiðl-
arinn heyrir um gjafvaxta stúlku
útvegar hann sér mynd af henni
og sýnir foreldrum piltsins. Ef
þeim fellur ásjónan í geð, safn-
ar hjónabandsmiðlarinn að
upplýsingum um báðar fjölskyld-
urnar. Ef engir meinbugir eru
á þessu ráði, kemur hann Omi-
ani í kring. Aðeins eitt augnatil-
lit eða í liæsta lagi stutt samtal
er talið nægjanlegt til þess, að
báðir aðilar geti gert það upp
við sig, Iivort þau vilji hittast
til að ræða um trúlofun. Til eru
þeir, sem skella skolleyrum við
hinum fornu erfðavenjum og
giftast einhverjum, sem þeir
hitta af tilviljun. En það er
talið hreinasta hneyksli. Allir
vita, hvað henti, þegar Akihito
krónprins opinberaði trúlofun
sína og malarastúlkunnar Mitch-
iko Shoda, sem hann hitti á
tennisvelli. Það þótti ekki á-
kjósanlegt fordæmi af svo hátt-
settri -persónu, og talsmaður
keisarahallarinnar neyddist til
að segja, að foreldrarnir hefðu
stofnað til Omiani.
SKYNSOM KONA VIÐUR-
KENNIR GEISHUNA.
Giftar konur brjóta ekki þau
óskráðu lög, að konur eigi ekki
að skipta sér af starfi manns-
ins. Hér er gott dæmi um hina
margumtöluðu auðmýkt hinnar
japönsku konu. Tölurnar sýna,
að um áttatíu af hundraði hverju
japanskra kvenna myndu skamm
ast sín, ef maðurinn þeirra
kæmi beint heim úr vinnunni!
Það bæri þess vott, að hann
hefði ekkert að fara á kvöldin
og enga vini. Og þær mundu
skammast sín ennþá meira, ef
hann kæmi heim með vini eða
tæki konuna sína með sér á
veitingahús. Japanskir karlmenn
íhuga öll sín vandamál á veit-
ingahúsum og hafa ekkert á móti
því, að sækja ráð til geishunnar,
en konan kemur hvergi nærri.
Húsfreyjan fer ekki heldur með
manni sínum í viðskiptaferðir.
Hún fylgir í mesta lagi mannin-
um og geishunni, sem oft er
með, —■ á járnbrautarstöðina. í
Japan er þetta aðeins spurning
um heilbrigða skynsemi.
— Eg hefi oft spurt sjálfa
mig að því, sagði frú Mikimoto
næstum gröm, hvort geishumar
nytu ekki mestrar virðingar allra
kvenna hér í Japan.
— En er japanska eiginkonan
aldrei afbrýðisöm út í geishuna,
spurði ég.
Frú Mikimoto horfði á mig.
— Hvers vegna skyldi hún
vera það. í stríðinu t. d. sendi
stjórnin mér heimilislausa geis-
hu. Hún var yndisleg. Hún söng
oft fyrir mig, og henni hefði al-
drei dottið í hug að daðra við
manninn mmn í mmni augsyn!
Þessar frægu konur, sem oft
eru taldar dýrar ástmeyjar fárra
útvaldra, lifa í rauninni nunnu-
lífi.
í Kyoto, elzta geishu-skóla Ja-
pans hefja stúlkurnar nám á
S 4. sept. 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ