Njörður - 05.02.1919, Síða 1

, IV. ÁRU. ||
ísafjörður, 5. febrúar 1919.
M 1.
XB/ýðh,?rö1b.
„Vaki Darraðardi-ótt“.
Sambandslögin eru nú á komin
með því faraldri, sem áður hefir
sýnfc verið í þessu blaði.
Skal eigi að sinni taka upp affc-
ur það sem sagt kefir verið um
stórgalla laganna sjálfra, eða ó-
svinnu þá sem þing og stjórn sýndi
við smíði þeirra.
Nú er hendi næsfc, að atbuga
hvað íslendingum ber að gjöra.
Með „Islendingum“ áéghérvið
þá landsmenn sem lika sambands-
lögin illa. Þeir sem eru ánægðir
með þau verðskulda ekki það heið-
ursnafn.
Þá kalla ég Danabræður.
Til allrar hamingju er mikill
meiri kluti landsmanna stórum ó-
ánægður með lögin. I þeirratölu
eru margir, sem greiddu þeim já-
kvæði, og ekki getur hjá þvi farið,
að ýmsir þingmanna hafi vonda
samvisku. —
Um fengið fuliveldi er ekki að
tala hjá oss.
Tögl og hagldir eru enn þá í
Dana hendi; að sumu leyti fastar
og öruggar en áður.
Hinsvegar má kalla, að tjóður-
bandið hafi verið lengt, og það
prýtt meir en áður þótti þurfa.
I orði kveðnu er oss einnig gef-
inn kostur á að smeygja af oss
helsinu eftir 25 ár.
Raunar er þannig um hnútana
búið, með réttindum Dana hér,
að full hætta er á því, að innan
þess tima verði svo herfc að hálsi
þjóðernis vors og sjálfsforræðis, að
vér fáum eigi lausnarorðinu upp
komið.
En oss er skylfc að gjöra alt,
sem í voru valdi stendur, til að
afstýra þessari hættu.
Vér getum margt og mikið; só
oss sæmilegt lán léð má vera að
oss auðnisfc að vinna það, sem ríð-
ur baggamuninn.
En hvað sem þvi liður, hvort
sem megn vort nægir eður eigi,
getum vór sýnt viljann í rösklegri
baráttu og fallið með sæmd, ef
sigurs er varnað.
Ávalfc og alstaðar er allmargt
manna, sem fyrir sig og sína eru
hinir ágjörnustu „til allra farsæl-
legra kJuta“, en ofboð smálátir og
sparir á þeim við land og þjóð.
Þegar slíkir menn eru látnir
ráða, fer illa. •
Marga þjóðina hafa þeir færfc að
dauðans dyrum.
Aftur eru aðrir, því miður tíðast
færri, sem vel kunna, fyrir sitt
leyti, að una smáu ef á þarf að
halda, en aldrei geta sætt sig við
kotungskosti til handa lýð og landi.
Þessir láta ógjarna á bresta um
drengskap og trúnað við þjóð sína.
Ur hinna hópi koma svikarar
og þjóðníðingar.
Næsta kynslóð á þungt verk að
vinna; hefur henni að alls óþörfu
verið bundinn sá baggi sem meira
er en þrekvirki að rísa undir, af-
reksverk af sór að velta.
Dönurn er með sambandslögun-
um heimilað, til jafns við oss sjálfa,
bæði land og sær með öllum gögn-
um og gæðum.
Með þessu er þjóðerni voru stofn-
að í hinn mesta háska.
Landsmenn hefir henfc sú versta
glæpska sem unfc var.
öllurn er skylfc, að berja eftir
megni í brestina, bæta það sem
bætt verður og varna þvi tjóni
sem yfir vofir.
Engi setugrið eru oss gefin.
Þegar á næsta þingi i sumar
verður að byrja og taka þá stefnu,
sem fram skal halda.
Kjósendur verða að hafa vak-
andi auga á þinginu og láta þvi
eigi haldasfc uppi að bæta gráu
ofan á svarfc.
Landsmenn' verða að vaka og
verja helgidóma sína, ekki með
hangandi hendi eða svikarans hiki,
heldur með „drengskap og þróttu.
Ný komið í verslun
Guðrúnar Jónasson
allskonar hreinlætisvörur,
sömuleiðis sfcórt úrval af barna-
leikföngum og margt fleira.
í dvala.
--€--
Njörður litli hefur legið í dvala
að undanförnu, en ris nú upp og
litast um.
Hefur ýmislegt gjörst síðan hann
var á kreiki, og Verður fæst talið
hér.
Spanska veikin fóríblöðin eins
og fólkið, effcir því sem sumir
segja, en þvi trúir Njörður ekki;
þykisfc vita betur í þeim efnum.
Landið, Erón ogPrétfcirnarkváðu
farin veg allrar veraldar.
Er það ekki nema eðlilegt, 'því
þetta voru alfc sjálfstæðisblöð, en
þess liáttar er nú úrelt orðið og
á ekki lengur við.
Það eru varla nema 3 blöð nú
hjá oss, sem eiga rétfc á sór.
Lögrétfca, til að hvetja lögjöfrv-
unarnefndina til starfa, Dagsbrún
til að prédika bræðralagið og inn-
ræta virðingu fyrir „hinni höfuð-
borginniu O; Kaupmannahöfn, og
loks Isafold til að kveða niður
anda og áhrif Björns frá Djúpadal.
* *
*
Svo er nú Vestri úr sögunni að
sinni. Ekki varð spanskan honum
að skaða, heldur eiuurðin.
Varð honum á að segja mein-
ingu sína um ríkan mann.
En rétt fyrir jólin át hann alfc
hátíðlega ofan í sig, og hót að
láta ekki sjá sig fyrst um sinn.
Rifcstjórinn gekk í klausfcur.
Þá var þetta kveðið:
Vestri kall fór á fjall,
flutti með sór graufcardall.
Settisfc niður og áfc það alfc;
þá varð Thor á klónum kalt.
* * *
Meðan dvalinn var á Nirði, bar
sitfc af hverju fyrir hann:
Kunningi hans hvíslaði að hon-