Njörður - 21.02.1919, Qupperneq 1

NjörOur.
-»5í Ritstjóri: síra fíuðm. Guðmundsson.
iy. im.
ísafjörður, 21. febrúar 1919.
S.
Að sjá sm sig.
Langfc er síðan íslendingum hefir
vegnað jafn vel að flesfcu eins og
síðustu 50—60 árin.
Naumasfc hefir nokkru sinni, af
landsstjórnar hálfu, verið lagfc meira
kapp á að bæta hag landsbúa,
heldúr en gjört hefir verið siðan
Alþing fékk löggjafarvald.
Sultur og kuldi ríkir skemmri
tima í einu og óvíðar en áður fyrri;
fróðleikslöngun manna er betur
og jafnar svalað og mannfrelsi
hefir nálega í öllum greinum auk-
ist stórlega.
Augu flestra opnast betur og
betur fcil að sjá gæði láðs og lagar
og margra hendur styrkjast og
verða hagari fcil að færa sér þessi
gæði í nyt.
Menn eru, sem befcur fer, hættir
að tönglast á öðrum eins orðum
og t. d.: „Vort kalda og hrjóstr-
uga landu. — „Vór erum fáir, fá-
tækir smáiru, o. s. frv.
Menn eru hættir að síberja lóm-
inn.
Þetta er gofct og blessað.
En hvað líður ánægjunni með
lifið?
Er hún miklu meiri?
Hvað líður ættjarðarástinni?
Er hún almennari, heitari,
hreinni?
Hvað líður eigingirninni?
Er hún minni?
Hefir mannástiu vaxið og sið-
irnir batuað og fegrast?
Þessar og því likar spurningar
er vert að athuga.
Undir úrlausn þeirra er það
komið, hvort vér getum vonglaðir
leitt næstu kynslóð úr hlaði, eða
verðum að horfa með ugg og kvíða
fram á feril hennar.
Þróisfc ánægjan og með henni
lifslöngun og fjör til nytsamlegra
etarfa, má vænta, að stærra og
stærra verði stikað á vegi verk-
legra framkvæmda.
Vaxi ættjarðarástin og göfgist,
tekur stjórnarfarið bótum.
Ef mannásfc glæðist verður bet-
ur og befcur hlynt að aumum og
meir lögð sfcund á að afsfcýra böli.
Alt þetfca mundi stuðla að því,
að hér yrði betra og befcra að vera
effcir þvi sem stundir liða og þá
gæti sérhver Tslendingur hallað
rólegur höfði að moldu þegar að
honum kemur.
En só þessu annan veg háttað
og eigingirnin fari stórvaxandi í
landinu, frá því sem var fyrirsvo
sem 40—50 árum; ef lótfcúð þróasfc
og siðir fara sísfc batnandi, þá veit
annan veg við.
Þá er dapurlegfc um að lifcasfc.
Ekki ætla ég mér í þetta sinn,
að svara neinum af þessura spurn-
ingurn, en drepa vil ég á nokkur
atriði, sem hafa talsverða þýðingu
ef þeim skyldi svara.
Samanburður á ánægju manna
nú við það sem hún var t. d. fyrir
40 árum, er ekki auðveldur, en
þar sem ég þekki best til virðist
hún síst vera meiri.
Fleira er til gleðskapar í stærri
þorpunum, en liklega færra sum-
staðar í sveifcunum.
Svo er langt frá, að allur gleð-
skapur sé vottur um ánægju.
Sumar skemtanir, hver veit hve
margar, eru sóttar úfc úr leiðindum
og auka engu við unun eða ánægju
lífsins. — — —
Man ég þá tíð, er fólkið streymdi
af landi burfc fyrir norðan. Sumfc
af því þekti ég; meðal þess voru
ágæt mannsefni, konur sem karlar.
Marga þeirra rak það mest úr
landi, að þeir örvæntu að geta
unnið hór nokkurt gagn.
En það gagn, er þeir þráðu að
vinna, var fremur annara en þeirra
eigið.
Kært, ef til vill kærast af öllu,
hefði þeim verið að gagna sinni
sveit, en er þess sýndist varnað,
fóru þeir og ásettu sór að nema
land og sníða lífinu þar hinn besta
og fegursta stakk.
Þessir unnu ættjörð sinni af al-
hug, en þeir viltust af réttri leið,
og lentu í trölla höndum.
ðiý liomið £ verslun
Guðrúnar Jönasson
allskonar hreinlætisvörur,
sömuleiðis stórfc úrval af barna-
leikföngum og margt fleira.
<"">11 um þeim sem sýndu hlutfcekn-
ingu við fráfall og jarðarför föður
okkar ólafs sál. Ólafssonar,
sem andaðist 12. þ. m., votfcum við
hórmeð innilegt þakklæti.
ísafirði, 19. febrúar 1919.
Halldór Ólafsson
Magnús Ólafsson.
Siðan þetta gjörðist hafa menn
fengið ljósari skHning á því, sem
kalla má að þeir eigi heimtingu
á hjá ættjörð sinni, en flestum
dylst eins og fyr hvað þeir skulda
henni.
Ofmörg íslands barna eru sem
keipótfcir. krakkar, nema verra sé.
Heimta alt með frekju, en launa
illu eður engu. — — — — —
Snemma heyrði ég og nam orð-
tækið:
„Hver er sjálfum sér næstur“.
Eg hef ávalt skilið svo, að i
því feldist afsökun á þeirri yfirsjón,
að vanrækja annara hag.
Mætfci kalla það spakmæli eigin-
girninnar, en lífsregla var það
ekki talin. — — — — — — —
Um langt skeið var ungum kend
þessi lífsregla:
„Elskaðu guð og gjörðu gofct,
geym vel æru þínau.
Erfitt gekk inörgum að fylgja
henni, en flestir hörmuðu það.
A síðustu árum virðist ný lífs-
regla komin til sögunnar, sú:
„Að sjá um sig“.
Hugmyndin er vitanlega forn
og föst í holdi og blóði, en það
er nýfct, að fcaka hana upp sem
lífsreglu.
Víst mun mörgum Ijúft og létt
henni að fýlgja, en öllum mætti