Norðri - 05.08.1909, Blaðsíða 3

NR. 31
NORÐRI.
123
Ný verilun
verður opnuð föstudaginn 6 þ. m. í Strandgötu 11.
Þar verður á boðstólum;
r
Nauðsynjavara allsk. Alnavara o. fl.
Alt selt með svo lágu verði sem unt er.
Komið og reynið.
Reynslan er sannl?ikur.
Oddeyri 5. ágúst 1908.
Virdingarfylst.
Guðm. Hannesson & S. Sumar/iðason.
Símfréttir til Norðra.
Neergaard, forsætisráðherra
Dana, hefir beiðst lausnar.
Uppreist á Spáni; sennilega
út af afskiftum þeirra af Ma-
rokko.
Kaupmenn í Reykjavík hafa
fengið þau skeyti frá viðskifta-
;nönnum sínum á Englandi, að
þeir geti ekki gefið upp ákveðið
vcrð á íslenzkum vörum, sökum
ótta við ófrið milli Englendinga
og Pjóðverja.
Eiríkur Eiríksson,! húsamálari
Rvík, dó af eitri 1. ágúst; hafði
iekið það inn í misgripum. Dugn-
aðarmaður, vandaður og vel lát-
‘nn.
Sundskáli
Ungmennafélagsins í Reykjavík var
vígður 1. þ. m. Hannes fHafstein fyrv.
i íðherra hélt þar vígsluræðuna. Kapp-
sund var þar þreytt og margt fleira.
þjóðhátíð
héldu Reykvíkingar 2. ágúst. Veðrið
var fremur vont og varð því minna úr
íátíðahaldinu en ella. Par bar það helst
til tíðinda, að dr. Jón Þorkelsson hélt
ræðu fyrir minni Reykjavíkur og sagði
sögu hennar frá elzlu tíð, neiía verzl-
anarsöguna, þvi að hana kvað hann
verzlunarráðanautinn nýskipaða, er nærri
lionurn stóð, mundu að sjálfsögðu vera
miklu færari um að segja. Varð þá
hlátur mikill um þingheim allan og þótti
mönnum þetta hin bezta skemtun, Kapp-
glíma var þar þreytt og fékk Sigurjón
Pétursson, sá er tók þátt í. Grettisglím-
unni í sumar, I. verðlaun en Hallgrím-
ur Benediktsson II. verðlaun.
Útsynningur og óþurkar á Suður-
landi.
Prófessor Finnur Jónson
kom hingað vestan úr Dalasýslu á
sunnudagskvöldið er var. Á öðrum stað
hér í blaðinu er skýrt frá fornmenja-
ransóknum hans þar vestra. Kapt. Dan-
:el Bruun hefir verið við fornmenjaran-
sóknir úti í Svarfaðardal, og þangað fór
prófessor Finnur í gær og kom aftur
í dag. Segir hann þaðan mjög merkileg
tíðindi. Hafa þeir félagar fundið þar
afarmerkilegar fornmenjar, sem nákvæm-
ar verður skýrt frá í næsta blaði. Pró-
fessorinn fer héðan í kvöld með Pros-
peró áleiðis til Hafnar.
■' :i i
Markaðsfréttir
Kaupm.höfn 12. júlí 1909
Saltfiskur. Pegar hin miklu byrgðir
hér á staðnum voru uppseldar a. m. k.
betri tegundirnar, hækkaði verðið aftur
nokkuð, og var síðast sem hér segir:
Málsfiskur hnk. 70-75 kr. skpd.
Do. óhnk. 60 —67 — —
Smáfiskur 40 —43 — _
ísa 35-38 - -
Langa 49^/2 — 50 — —
Hætt er við ao verðið lækki aftur,
þegar mikill fiskur kemur á markaðinn
og áreiðanlega verður ekki auðvelt að
selja annað en góða vöru, lakari teg-
undir verða eins og áður illseljanlegar.
Nú þegar er nýkominn með »Eljan« all-
stór farmur, því ekkert af honum var
var selt í Noregi. Síðast var fiskur seld-
ur til Spánar með þessu verði, 80 mörk
færeyskur málfiskur, og til Ítalíu færeyskur
smáfiskur á 48 kr. og ísa á 38 kr.
Lýsi. Mjög dauft ogengin eftirspurn;
fyrir skömmú hefir verið selt ofúriítið af
ljósu þorskalýsi á 27 kr. tn.; dökt á
25 — 26 kr. Hér er talsvert óselt.
Sundmagar 70 — 75 au. pd.
Ull. Nær því öll hvít vorull hefir
verið seld fyrirfram þessa dagana:
Norðlenzk Nr. 1 á 88 —92 au. pd.
—— — 2« 84 — 85 — —
Sunnlenzk « 78 — 80 — —
Mislit vorull er óseld ennþá.
Æðardúnn hefir verið seldur fyrir-
farandi á lP/s kr. bezta tegund. Ef
kóleran fer í vöxt á Rússlandi getur
það haft þau áhrif á þessa vöru, að
verðið lækki talsvert.
Síld. Oóðar horfur, , menn nefna
15 — 20 kr. pr. 90 kg. tn. af stórri haf-
síld.
Kornvörur halda sennilega áfram
að stíga um nokkurn tíma enn þá, í
fyrsta lagi má búast við verðlækkun í
ágústmánuði. —
Verð pr. 100 pd.
Rúgur kr. 7.20
Rúgmjöl - 7.70
Hveitimjöl (amerískt) - 10.50
Hrísgrjón heil - 9.75
Do. miðlungs - 7.75
Baunir 200 pd. - 26.00
Nýlenduvörur Kaffi 36-38 au.
Kandfs 1572 -
Melís 141/2 —
Strausykur 12a/4 -
Púðursykur 1Ú/4 -
Rúsínur 14* -
Sveskjur 163/4 -
Fíkjur 21 -
Steinolía (Diamant) kr. 7.75 100 pd.
Skírnir 2. hefti.
Flytur ýmsar fróðlegar greinir, og vil eg
einkum nefna hér tvær þeirra. Fyrst og
fremst er að minnast á hina ágætu hugvekju
landlæknisins : um Sjúkra-samlögin. Það er
nýmæli á landi voru, og undarlegt þó, að
slíkt allsherjarmálefni skuli nú fyrst koma
alþýðu vorri fyrir sjónir. Og það er svo
merkileg hugvekja, að líldegt er, að hennar
verði minnst, meðan landið er bygt — svo
nauðsynleg er framkvæmd sjúkra-samlaga á
slíku landi sem voru. En á þessu stigi máls-
ins ætla eg sé bezt að gefa þeim orðið, sein
einkum eru til þess kjörnir og kallaðir að
fylgja málinu fram, sem er landlæknirin
sjálfur og embættisbræður hans, og þar næst
aðrir skörungar, hver í sínu héraði.
Hin greinin í þessu hefti, sem mér þykir
gaman að minnast á, er framhald af ferða-
sögu dr. Helga Péturs (— hann tekur nú
»son» frá föðurnafninu, nema e-ssið, og er
það án míns leyfis! —) Öll ferðasagan, og
einkum þessi, er svo skemtileg að húntek-
fram flestum ferðapistlum, sem samdir hafa
verið á íslenzku síðan um miðja fyrri öld,
er Quðbr. Vigfússon ritaði um ferð sína í
Noregi, eða Ólafur Gunnlögsen frá Róma-
borg. Dr. H. P. er vísindamaður mikill, en
samt manna fyndnastur og kann að lúta
að lágu, þó að ella séu honum þúsund ár
sem einn dagur, þegar hann lítur á fjöllin.
Hér er sýnishorn af dásamlegri athugasemd
hjá honum, rétt í því hann er að enda stór-
felda ályktun um tilorðning Alpanna: »En
áður þarigað (o: til Parísar) víkur sögunni,
.verður að segja frá dálitlu atviki er fyrir
mig bar; það var h æ n a, sem var að kroppa
nokkra álnir frá brautinni og leit ekki upp
heldur hélt áfram að kroppa, þegar hrað-
lestin, þetta ferlíki, sem spýr gneistum þrung-
nu myrkri, brunaði dunandi fram hjá! Eg hef
aldrei séð merkilegri fastheldni við regluna
nil admirari (o: ekkert ber að undrast)
heldur en þessi hæna sýndi, aldrei jafn greini-
lega andstæðu þess hugsunarháttar, sem
stundum kemur mönnum til að gleyma eig-
in hagsmunum og fara að hugsa um eitt-
hvað af því merkilega, sem fyrir augu ber
á þessari merkilegu jör3u.« H. P. lýsir því
betur landslagi sem hann er betri jarðfræð-
ingur en aðrir menn. En hinsvegar hafa hans
jnrðalda-skoðanir stundum þau áhrif ádóma
hans um ýmiúegt, sem slíkum mönnum
sýnist vart eldra en síðan í gær, svo sem
er siðrhenningin svo kölluð, trúarbrögð ýms
og sagan frá því menn bygðu Babel eða
jafnvel pýramídurnir egiptsku, aðflest manna-
verk verða létt á metum jafnvel sjálf mar-
marakirkjan í Milanó. Pó kveðst hann hafa
orðið glaðvakandi í þeirri kirkju þegar hljóm-
stormurinn buldi alt í einu frá hinu máttuga
organi og lyfti hverri hugsun og hverri von,
eins og hefði sá tónastraumur upptök sín
frá einhverjum fegra og betra heimi, sem
flestir vildu víst fúslega trúa að til væri, ef
skynsemin gæti fengið eitthvað að fóta
fæst í verzlun
Sn. Jónssonar.
---
KAUPIR GRÁNUFÉLAGSVERZL-
UN AÐ SVO STÖDDU.
Jú, vissulega er nokkuð. til að fóta sig á,
því að ella væri hvorki kirkjan í Milanó til
né þeir tónar, sem hana fylla! —
Hvað er í hurðinni fyrir himnaríki, spurði
presturinn börnin. Ignoramus fþ.e. við vitum
ekki) svöruðu börnin — alveg eins og vís-
indamenn »piaga« að segja um hin dulrænu
rök. Og klerkur fór í rauninni líka leið,
hann sagði: »það er ekki von að þið vitið
það börnin góð: englar guðs á himnum
vita það ekki, við lærðir vitum það ekki,
utan hvað meint er, að hátignin muni það
sjálf vart eða ekki vita.«
Þriðja greinin í heftinu er saga Mærinnar
frá Orleans, eftir ungfrú Þ. Friðriksson, mjög
skemtilega sögð og samin, Hún er því betri
sem hún er gerð dálítið dulræn, því hvar
eru takmörkin, eða hvar voru þau á þeim
öldum? Menn sem eru fráhverfir öllu dulrænu
skilja aldrei fremur Jeanne d’Arc en Voltaire
sem orti um hana flím og hróp.
Um draumana, eftir Q. Friðjónsson er
vel og einarlega ritað, en hefði sómt sér
betur í hinum nýju þjóðsagnaheftum úr því
inart í þeim er farið að rita með sannsögu-
legri alvöru (eins og rétt mun vera.) Kafl-
inn: Siðustu minningarnar, þykir mér held-
ur tilkomulítil skáldsaga. En kvæðið ,Pundið‘
eftir E. Ben. er átakanlegt, og vel ort kvæði
sem lengi mun standa á eigin'bragarfótum;
má vera að hér sé um krisis að ræða.
M. J.
sig á!
96 93
Hann fór inn í herbergi sitt og tók með ströng-
um svip myndina af henni úr ljósmyndabókinni, hún
var fremst, næst móðurinni, og færði hana langt aft-
eftir, meðal leikhúsadrósa og strípimynda, sem hann
hafði keypt.
En í auða rúmið setti hann aftur frú Knudsen,
og þegar hann hafði um stund virt fyrir sér fíngerða
alvarlega andlitið á henni, og dökka hárið, fanst
honuin nærri, að það væri ósæmilegt, að hin litla,
þyriihærða ungfrú Thorsen, hefði nokkurntíma haft
nokkuð að segja fyrir hann.
En móðirin lá lengi vakandi og velti fyrir sér
þungum áhyggjum Antons vegna, sem — þrátt fvrir
alt — Var staddur í hættu.
Og þegar hún útmálaði fyrir sjálfri sér þenna
óttalega lifnað, sem hann hefði, fór jafnvel henni
að detta í hug, hvort það myndi ekki vera
bezt, að hann giftist — svo ungur og veikbygður
sem hann þó var.
Áður hafði hún alt af dregið úr því, er aðrir
sveigðu að sambandi milli Antons hennar og frú Knud-
sen. En nú fanst henni, að þetta væri bjargráð. Frú
Knudsen hafði verið gift áður, öldruðuui manni
í tilbót. Henni myndi skiljast það, við hana gæti
móðirin talað. Pær báðar í sameiningu mundu
Og í sömu svipan fanst honum, að jþað væri
ekki laust við, að þau skyldu hvort annað — hún
og Törres. Það fór augnabliks kipringur um and-
litið á honum, þar sem hann stóð í hinum óæðri
hluta búðarinnar, og var að afgreiða nokkra sveita-
menn.
Og eftir því sem lengra leið á daginn, því ör-
uggari varð sú meðvitund hjá herra Jessen, að hér
væri ekki alt með feldu. Aldrei hafði hann sýnt
henni svo mikið sem helminginn af þeirri ástúð, er
hann sýndi henni í dag.
En þar sem hann áður með einu augnatilliti
eða handasnertingu, þegar hann gekk rétt fram hjá
henni, kom henni í bál og brand, var í dag, sem
hún skyldi hann ekki.
Að síðustu — rétt áður en átti að kveikja á
gasinu um kvöldið — og knúður til þess af örvænt-
ingu út af fálæti hennar, hætti hann sér lengra en
hann nokkru sinni hafði farið áður, og reyndi að
baki hennar að kyssa hana á kinnina.
En þá vatt ungfrú Thorsen sér við með öllum
sínum meyjarbrag og sagði hátt:
«En herra |essen! — Eruð þér alveg gengnir
frá vitinu?*
Hann kiknaði í knjáliðunum og fann kaldan