Norðri - 14.10.1909, Blaðsíða 3

NR 41
NOPÐRI.
165
Til allrar hamingju var eg kominn í
fötin og með.þeim fékk eg á mig þann al-
vöru —og fyrirmannssvip, sem eg nú þurfti
svo nauðsynlega að beita. — Eg snéri mér
að skraddaranum og áður en hann var bú-
inn að opna munninn til áð tala, sagði eg
við hann, að eg ætti til hans erindi og ætl-
aði að heimsækia hann síðari hluta dagsins,
kastaði um leið stuttlega kveðju á þá, lyfti
ofurlítið hattinum gekk burtu og bar
hátt höfuðið. —
Síðdegis sama dag fór eg svo heim
þangað og mér vildi það til happs, að eg
hitti yngri stúlkuna úti. Hún var úti í garð-
inum við húsið, stóð þar hjá berjarunni og
var að hirða grænjaxla. Karl faðir hennar
átti nefnilega allgóðan búgarð, hann hafði
nælt saman talsvert af skildingum, átti hús-
ið og var maður í góðum efnum.
Eg sagði henni svo upp alla söguna
eins og hún var, og blessað stúlkubarnið
trúði mér alveg undireins. Hún var í raun-
inni sú einasta þar í landinu, sem var með
réttu ráði. í fyrstu hafði hún haldið, að
eg væri genginn af vitinu, orðinn óður, úr
því eg hefði farið að klifra alsber þarna upp
í tréð. En þegar eg fór að tala viðhanaog
hún fann, að eg var ekkert geggjaður á vit-
inu, þá trúði hún mér undireins. — Hún
var mjög hispurslaus stúlka og blátt áfram,
og fanst þetta, sem fyrir hafði komift, alls
ekki neitt himinfall; hún gjörði miklu minna
úr því, en eg átti von á. — Pað er víst al-
veg satt það, sem einhver fróður maður hef-
ir sagt, að manneðlið skilur konan betur en
karlmaðurinn. Kvenfólkinu hættir þessvegna
síður en karlmönnum við því, að verða
sneypt eða feimið út af því, sem lögmál
lífsins er samræmt, þó að við, meðau við
erum unglingar, hugsum okkar hið gagn-
stæða, og þekkjum ekki kvenfólkið.
Nú, en hvað sagði skraddarinn?
Hann, já, hann trúði mér aldrei. —
Alt fyrir það varð karl samt talsvert upp
með sér, þegar eg, rúmum tveim mánuðutn
seinna kom til hans, til þess að biðja um
dóttur hans fyrir konu. — Þú ert náttúrlega
búinn að ráða í það, að þessi yngsta stúlka
er nú orðin seinni konan mín. En tengda-
faðir minn stendur stöðugur í þeirri sam-
færingu, að eg hafi klifrað allsber upp t tréð
bara til þess að horfa á stúlkurnar fara í
laug. —Tengdanna vegna skoðar hann þetta
samt sem eðlilega og fyrirgefanlega breisk-
lieka synd, sem eg þar að auki hafi að fullu
afplánað.
En þetta utnburðarlyndi við mig hefir
vakið undrun ogóánægju meðal trúarbræðra
hans og þessvegna hafa messurnar í bæna-
húsinu, setn hann sjálfur og fólk hans stóð
fyrir, ekki verið eins fjölsóttar og áður. —
Það var orðið framorðið. Við stóðum
upp og gengum leiðar okkar. Pegar við
skyldum, kvöddumst við með alúðlegu hafida-
bandi og eg óskaði honuni allrar hamingju
með sigur hinnar einu, sönnu kirkju og
með þann heppilega endir, sem orðið hafði
á þessu æfintýri hans. —
»Þakka þér fyrir óskina» sagði hann.
Hamingja, já, hana hef eg hlotið góða. Að
vísu stendur konan mín ekki á sama ment-
unarstigi og eg, en hún hefir það til að bera,
svo mest er um vert, mentHn hjartans. Og
heyrðu, á eg að segja þér eitt, sem eg
óneitanlega tók vel eftir þarna — í trénu.
Hinar stúlkurnar fleygðu af sér fötunum
hingað og þangað, sinni spjörinni í hverjaátt-
ina, en hún braut fötin vandlega saman og
gekk svo laglega frá þeim á steininum, áð-
ur en hún óð út í vatnið. —«
Kveðjusamsæti.
var skipstjórunum á strandferðabát-
unum Skálholti og Hólum haldið hér í
bænum á laugardaginn er var. Eins og
þegar er kunnugt orðið hætta báðir
þessir bátar strandferðunum, og var
þetta því síðasta ferð þeirra hingað.
Báðir þessir skipstjórar eru mörgum Is-
lendingum að góðu kunnir, og hafa á-
unnið sér traust og hylli flestra þeirra
eða allra, er með þeim hafa ferðast eða
við þá skift, enda mun tnargur sakua
þeirra beggja, einkum Larsens skipstjóra,
sem verið hefir með Skálholti, fyrst
sem 1. stýrimaður og því næst sem
skipstjóri, allan þann tíma, sem það
hefir annast strandferðirnar, og fyrir
löngu er orðinn hálf-íslenzkur eða
meira, enda farinn að geta talað tals-
vert í ísíenzku. Norðri óskar báðum
þessutn skipstjórum hins bezta gengis
*6
W
Yfirfrakkaefni, þykk, 12 teg. e-
Peysufataklæði, afbragðs S
falleg. ■
Kvenkáputau, margskonar. Q
Karim.fataefni við allrahæfi.
Vetraryfirfrakkar, Stórtreyjur. 'S
Jakkaföt. S
Kvenkápur - Prjónapeysur. Sj
Sjöl, ótal teg. hvergi eins falleg. ■
Háls- og höfuðklátar.
Skinn- og Astrakanhúfur. Hj
Búar, Múffur, Smokkar, Sokkar. $
Skófatnaður 'allsk., vandaður. 3
Regnkápur karla, kvenna, drengja
^ og ótal margt fleira
" 1
t
05
4-
Gudmanns
Efterfl.
I
p
»
w
n
-t
0«
•gJ3A -[BAjri [Sjæjg
4
í framtíðinni og þykist geta fullyrt, að
hann tali fyriu munn og hjarta margra
manna, er hann flytur þcim beztu þakk-
ir fyrir starfsemi þeirra hér með strönd-
um fram.
Málverkasýningin.
Vér viljum vekja athygli manna á
myndasýningunni á sunnudaginn er
kemur í gagnfræðaskólanum, er aug-
lýst er á öðrum stað hér í blaðinu.
Höfundurinn, Ásgrímur Jónsson málari,
er, eins og kunuugt er, hinn efnileg-
Stárt uppboá
varður haldið laugardaginn 16. þ. m. í húsi Jósefs Jóns-
sonar, Strandgötu 1. Oddeyri. Verður þar selt allmikið af
óvanalega góðri álnavöru, tilbúnum fatnaði, handa körlum,
konum og börnum, vetrarhúfur, borðdúkar, skinnhúfur,
j/msar járnvörur, o. m. fl.
Uppboðið byrjar kl. 10 f. h. og verða söluskilmálar birtir
á uppboðsstaðnum.
Akureyn, 7. okt. 1909.
Björn Líndal,
yfirréttarmálafærslumaður.

P
I
h>

Guðm. J. Hlíðdal,
Ingenier
Heiligenstadt, Pýzkaland,
tekur að sér innkaup á vélum og öllum áhöldum, er að
iðnaði lúta. Upplýsingar veitast ókeypis. Kunnugur flest-
um stærstu verksmiðjum á Pýzkalandi og Englandi.
Á uppboðinu
á laugardaginn er kemur verða seldir
2 grammofonar og allmikið af tilheyr-
andi plötum.
asti maður í sinni list, enda eru mörg
af þessum málverkum svo góð, að þau
má með fullum rétti listaverk kalla. Vil-
jum vér þar til einkum nefna mynd frá
Möðrudal á Fjöllum, mynd frá Ring-
völlum (útsjón frá vatninu) og hið af-
areinkennilega og ramíslenzka málverk
af stúlkunni og nátttröltinu. Flestar eru
myndirnar til sölu og eiga menn hér
kost á að slá tvær flugur í einu, eign-
ast góða gripi og styrkja ungan mann
og efnilegan.
Málverk
eftir
Asgrím málarajónsson
verða sýnd í fundarsal gagnfræðaskól-
ansnæstkomandisunnudag, frákl. 11—3.
Inngangur ókeypis.
REYNIÐ Boxcalfsvertuna »SUN»
og notið aldrei aðra skósvertu
Fæst hjá kaupmönnum alstaðar
á íslaffdi.
Buchs Farvefabrik.
Kaupmannahöfn.
136
— Hepnin, sem fylgdi hafði Törres Wold upp á
síðkastið, gaf honum áræði og sjálfstraust, sem vel
mátti skoða sem áhyggjuleysi. En þó varfjarri
því, að hann væri öruggur með sjálfum sér, þegar
hann, með nokkrum öðrum verzlunarmönnum, kom
inn í þessar gömlu stofur, sem bæjarmenn báru svo
mikla virðingu fyrir. Hann þorði ekki að hætta
sér inn í danssalinn, en hafðist við í einu af hinum
herbergjunum, þar sem hann með nokkrum yngri
mönnum, sem voru jafn hugaðir og hann, styrkti
sig á ýmsum vínföngum.
En þarna sem hann stóð, með vindilinn, í
miðjum hringnum, og talaði um bankamál bæjarins,
með þeim myndugleik, sem fylgir þeim einum,
sem kominn er í álnir, og sem töluvert tillit er tek-
ið til af heldri mönnum — birtist honum frú Stein-
er alt í einu gegnum tóbaksreykinn — mjallhvít,
rjóð í kinnum af dansintim og með fjörleg augu.
Hún var í sléttri, hvítri atlasktreyju, Ijósrauðar rósir
á öxlunum og kurjelband um hálsinn; pilsið var
mjög stutt, og nælt upp með blómvöndum úr satns-
konar rósum, á fótum hvíta silkiskó með rauðum,
háum hælunt. Hún hafði beinlínis klætt sig eftir
hjarðmey úr Sévres-postulíni, sem lnín hafði fundið
í herbergi Júlíu.
133
Meira að segja, undirbúningtirinn undir dans-
veizluna olli Kröger ánægju. Rað átti svo vel við
hann, að halda við gamla vananum. Á meðan kon-
an var lifandi, hafði hún sett sig upp á móti öllu,
sem hann hafði löngun til, og ætíðfreynt að draga
úr eða minka hátíðabraginn. En þar sem hann nú
var alveg óháður, hafði hann gleði og ánægju af,
að hafa veizluna svo vel úr garði gerða, með afbragðs-
góðum kvöldverði, og óhóflega miklu af vínum, að
fornum sið.
Þetta var ein af þeim fáu stundum, sem ætíð
hafði þau áhrif á Gustav Kröger,'að hann gleymdi
alveg því, sem hann annars á óánægjustundunum
kallaði sitt spilta líf. Þegar hið gamla hefðarhúg
var alt Ijósutn Ijómað, og fult af gestum, áleit hann,
að hann sjálfur, og allt annað, væri á sinni réttu
hyllu; og hann ítnyndaði sér, að kvenfólkið væri
»comme il faut» í klæðnaði og limaburði, og dans-
mennirnir andríkir; að gömlu mennirnir við spila-
borðin, væru talsvert miklir menn, sem endurnærðu
sig í andagift samkvæmislífsins.
Sjálfur gekk hann á milli, í þessu ágæta sam-
kvæmi, sem hinn glaði gestgjafi. Og þar sem hann
uú var alveg viss um, að mæta hvergi hinu beiskju-
lega andliti konu sinnar, hvorki í stofunum eða eld-