Norðurland - 31.12.1904, Blaðsíða 3

55
NI.
Húsbruni á jólanóffinni.
Á aðfangadagskvöldi jóla brann til
kaldra kola íbúðarhús Björns bónda
Jörundssonar í Hrísey, er hann hafði
skírt Selaklöpp, og mörgum er kunn-
ugt fyrir rausm og híbýlaprýði hús-
bændanna. Eldurinn kviknaði uppi á
lofti; miklu af innanhúsmunum varð
bjargað, en nokkuð af þeim brann.
Húsið var vátrygt fyrir 4000 kr., en
innanstoksmunir ekki vátrygðir. Tjón
eigandans því mikið.
Spæjarinn.
Skáldsaga eftir Max Pemberton.
[Framhald.)
XXVII.
Á borðinu stóð flaska með víni frá Eyj-
álfunni. Marian helti víninu og sódavatni
til belminga í glas. Hún hafði ekki fyr veitt
því eftirtekt hve fátæklegt var í kringum
hana, en nú varð henni það alt ljóst er
hún horfði á þetta stórmenni, er bæði var
tígulega klæddur og hafði á sér höfðingja
siði.
Hún gekk léttilega um gólfið og sagði:
>Mér þykir fyrir því hvað tröppurnar hérna
eru skelfilegar. Ef eg hefði ekki vitað að
að þér eruð vinur Páls —«. »Það gerir
ekkert til«, sagði furstinn og tók glasið.
»Það vinnur sig fullkomlega upp, að fá að
sjá yður hér í stofunni, hér þarf ekkert
annað til prýðis, vina mín. Augun yðar
og sólskinið, það nægir. Ef eg væri ungur
mundi eg koma hér á hverjum degi og
heimsækja yður. Menn telja ekki rimarnar
í stiganum, sem liggur upp í paradís.
Hann var ekki annað en kurteisin sjálf
og hann mintist þeirra daganna, frá æsku
árum, er hann ástasjúkur hafði hlaupið
upp á margt kvistherbergið í Parísarborg.
Hann drakk út úr glasinu og setti það
svo frá sér og fór svo aftur að tala við
hana. Hann studdi sig við göngustafinn
sinn, með gullhnúðnum og horfði svo fast
á Marian að hún roðnaði.
»Svo þér eruð ungfrúin«, sagði hann
og kinkaði höfðinu kankvíslega, »og það
eruð þér, sem hafið flutt drenginn minn
til Englands? Það er yðar vegna að hann
hefir svikið vini sína og hlaupíð í burtu
frá fósturjörð sinni. Æ, já, vina mín, eg
ætti að byrja á því að veita yður ákúrur.
Eg ásetti mér fyrst að snupra yður, en nú
er eg örbjarga, eins og þér sjáið, — þá
það, komið þér og setjist við hliðina á
mér, við skulum tala dálítið saman«.
Hann benti á lágan stól og hún hlýdd
honum, settist nálega við fætur honum.
Hún hafði aldrei fyr hitt mann, sem hún
hafði jafn einlægt traust á. Hún mintist
föður síns, þó nú væri hann fyrir Iöngu
dáinn, hvað bækurnar hans voru rykugar
og prédikana lestur hans þur, hún hafði
aumkvast yfir hann. Fallega andlitið á
þessum tígumannlega Rússa, málrómurinn,
þýður og Iaðandi og vingjarnlega látbragð-
ið hans, alt þetta gerði það að verkum
að hún spurði sjálfa sig hvernig líf henn-
ar sjálfrar hefði orðið, ef annar eins mað-
ur hefði verið faðir hennar.
»Þér sýnið mér mikla vinsemd«, sagði
hún blátt áfram, það er langt síðan eg
hitti fyrir vin. Mér finst stundum að eg
muni aldrei hitta neinn. Eg get ekki kallað
Pál vin minn, því hann er meira en það.
En nú hefir hann skilið mig hér eftir
eina. —«
Hún roðnaði og þagnaði. Tolma klapp-
aði á handlegginn á henni til þess hún
næði sér.
»Þér þurfið ekki að vera hræddar við
að tala við mig«, sagði hann. >Eg þekki
sögu yðar, en hún lætur vel I eyrum, er
hún kemur frá þessum fögru vörum. Þér
kallið Pál ekki vin yðar, því hann sé meira
en það og ef hann ekki væri það, þá skyldi
eB gera hann arflusan«.
Hugrekki hennar fór vaxandi og hún
sagði:
»Eg elska hann. Hvað sem hann gerir
get eg ekki ásakað hann. Hann hefir yfir-
gefið alt mín vegna — guð einn veit hvað
eg tek mér það nærri, ef það verður ekki
honum til gagns. Og þá, hvernig á kven-
inaður að svara þeirri spurningu? Hvernig
á hún að vita um styrkleik ástarinnar hjá
karlniönnunum ? Ef þér og vinir hans óskið
þess að hann yfirgefi mig, ef þér haldið
að það sé honum fyrir beztu, þá hefi eg
engan rétt til þess að setja mig upp á
móti því. Það verður mín hamingja að
vita að hann verði lánsamur.«
Tolma réri óþolinmóðlega fram og aftur
á stólnum. Hann hafði komið til þess að
ná arfþega sínum úr þeirri gildru, er hann
hugði að hann væri í. Hann hafði komið
til að sannfæra Pál um að þessi kona væri
loddara kvensnipt, svikakvendi, verkfæri
í hendi ensku stjórnarinnar. Til þessa hafði
hann farið alla þessa leið frá Parísarborg
til Lundúna og þegar hann fór af stað
hafði honum fundist að þetta væri ofur
auðgert verk. Hann taldi sér trú um að
enginn maður þekti bctur kvenþjóðina cn
harjn og hann var dálítið hreykinn af því
með sjálfum ser. Hann hélt hann mundi
hitta bróðurson sinn með einhverri vika-
stúlkunni hjá njósnarliði Norðurálfunnar,
dansmey úr leikhúsi eða konu einhvers
féglæfraroanns, er tarið hcfði á höfuðið.
En hann hefði ekki þurft að tala við hana
nerna örfá orð, til þess að komast að
annar: skoðun. »Hún cr cnsk hefðarkorta
og hún býr ckki yfir svÍMim,« sagoi hann
• við sjálfan sig; »þetta verður vandamál
við að eiga.«
tók frammí fyrir Marían. »Þið haldið að
alt sé leikur — herskip Rússlands og her
þess haldið þið. að sé ekki annað en Ieik-
fang og þó getið þið látið peninga detta
ykkur í hug, eins og það fólk, sem eldra
er og ráðsettara.«
Snotur og ódýr
Kvenbúningur
á Qrlmuball er til sölu. Ritstjór-
inn vísar á seljanda. —
\
▲▲▲▲▲ ▲▲▲ ▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
slenzk frímerk
▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼
kaupir undirskrifaður með
hæsta verði. Peningar sendir strax
eftir að frímerkin eru móttekin.
Julius Ruben,
Frederiksborggade 14, Köbenhavn, K.
Sölubúð
mín verður lokuð frá 1.
til 8. janúar.
Otto Tulinius.
Undirritaður hefir mikið af bréfspjöldum til sölu, alls 11 sortir.
Fg vil leyfa mér að leiða athygli póstafgreiðslumanna að því, hve bréfspjöld þessi
hafa selst vel, sérstaklega útlendingum, og ættu þau því að vera til sölu á sem flestum
pósthúsum. — Séu peningar sendir jafnframt pöntuninni þá fær kaupandi 60%; einnig
sendi eg bréfspjöld þessi til útsölu og gef þá útsölum. 25 %, — Útsöluverð á spjöld-
unum er 10 aurar pr. stk. _ _
H. Einarssor}.
Lífsábypgð.
t>að er tilfinnanlegt tjón, sem Eyjafjörður eða nærsveitirnar hafa orðið
fyrir undanfarandi ár hvað snertir skiptapa hér úr firðinum og hið mikla
manntjón, sem af pví hefir hlotist. Eitt af þessum slysum kom fyrir í vor
s. 1., þegar skipið „Kristján" fórst með allri skipshöfninni. Þetta er ómet-
anlegt tjón og tilfinnanlegast fyrir fámennar sveitir; en dálítið er hægt að
draga úr hinum báglegu afleiðingum, sem slík slys hafa oftast í för með
sér (í efnalegu tilliti). Það eru lífsábyrgðarfélögin, sem gefa kost á því að
bæta upp gildi mannsins að nokkuru leyti með því að tryggja ættingjun-
um vissa fjárupphæð. Ef menn vilja íhuga petta, þá hljóta þeir að viður-
kenna nauðsyn lífsábyrgðarinnar og skoða það sem skyldu gagnvart sér,
ættingjum sínum og þjóðfélaginu í heild sinni að vátryggja sig.
Eg vi! geta þess, að einn af hásetunum á „Kristjáni" hafði nýlega trygt
sig í lífsábyrgðarfélaginu „Standard"; var hann búinn að borga fyrsta árs
iðgjald kr. 29.80 og fá nú ættingjarnir úrborgaðar 1000 kr. Þó þetta sé
ekki stór fjárupphæð, þá er það talsveröur styrkur fyrir efnalitla foreldra,
eins 0g hér eiga í hlut, og þetta litla dæmi ætti að verða hvöt fyrir aðra
— að þeir dragi ekki lengur það sem nauðsynlegt er fyrir sérhvern mann:
^kkorð.
Peir sem kynnu að vilja taka að
sér að byggja á næsta sumri, Þing-
hús Öngulsstaðahrepps, 14x10 ál.
að stærð, snúi sér til undirritaðs,
fyrir 14. janúar n. k., sem gefur
allar nánari upplýsingar bygging-
unni viðvíkjandi.
Litla-Eyrarlandi 28. des. 1904.
Cinar jlrnason.
A uglýsing.
Ákveðið er að byggja rjómaskála
úr steini við Þverá í Öngulsstaða-
hreppi á komandi vori: 14x10 ál.
að stærð. Vegghæð 4 ál.
Þeir, sem kynnu að vilja taka að
sér verk þetta fyrir ákveðið verð, snúi
sér til undirritaðs, fyrir 14. janúar n.
k., er gefur nánari upplýsingar.
Varðgjá 27. des. 1904.
Stefán Stefánsson.
að tryggja líf sitt.
Lífsábyrgðarfélagið „Standard" bendir á sig sem eitt af hinurrí elztu og
beztu félögum heimsins.
Virðingarfylst
H. Einarsson.