Norðurland - 18.02.1905, Blaðsíða 3

83
NI
Til leigu
er frá 14. maí n. k. hálft húsið í
Ráðhússtíg nr. 2 (hin svonefnda
»Smiðja«) með tveimur góðum her-
bergjum, eldhúsi með nýrri, stórri
eldavél, búri, geymsluskúr o. fl.
Valnsleiðsla er í húsinu.
Lysthafendur snúi sér sem fyrst til
íyfsaia O. C. Thorarensens.
Sigurður Jónsson
bóndi á Hrappstöðum í Kinn kom
hingað vestan úr ísafjarðarsýslu 11.
þ. m. Hefir hann síðan í haust verið
í fjárkláðaleiðangri um Húnavatns-,
Stranda- Barðastranda- og Vestur-ísa-
fjarðarsýslur. Fjárkláðalækningunum var
yfirleitt tekið mjög vel, en þó einkum
í Stranda-og Barðastrandasýslu. Lang-
minst bar á kláðanum í Vestur-ísafjarð-
arsýslu.
\
Nemendur
gagnfræðaskólans á Akureyri 1905
eins og þeim var raðað við miðsvetrarprófið.
II. BEKKUR.
1. Jónas Jónsson, S.Þingeyjarsýslu.
2. Sigurgeir Friðriksson,S.ÞingeyjarsýsIu.
3. Konráð Erlendsson, S.Þingeyjarsýslu.
4. Jón Finnbogason, S.Þingeyjarsýslu.
5. Kristján Bergsson, V.ísafjarðarsýslu.
6. Björn Jakobsson, S.ÞingeyjarsýsIu.
7. Snorri Sigfússon, Eyjafjarðarsýslu.
8. Jón Arnason, Skagafjarðarsýslu.
9. Áskell Sigtryggsson, S.Þingeyjarsýslu.
10. Hannes Einarsson, S.Þingeyjarsýslu.
11. Þórarinn Kristjánsson, Eyjafjarðarsýslu.
12. Steingrímur Þorsteinsson, S.Þingcyjars.
13. Pálmi Þórðarson, Eyjafjarðarsýslu.
14. Kristveig Benediktsdóttir,S.Þingeyjars.
15. Þórhallur Jóhannesson*, N.Múlasýslu.
16. Þorsteinn Jónsson*, S.Múlasýslu.
I. BEKKTR.
A. deild.
1. Kristján Sigurðsson, Eyjafjarðarsýslu.
2. Jón Olafsson, Barðastrandasýslu.
3. Jakob Kristinsson, Eyjafjarðarsýslu.
4. Vilhelm Jakobsson, N.Múlasýslu.
5. Geir Jón Jónsson, S.ÞingeyjarsýsIu.
6. Þorsteinn Stefánsson, Eyjafjarðarsýslu.
7. Hólmgeir Þorsteinsson, Eyjafjarðars.
8. Anna Sigurðardóttir, N.Múlasýslu.
9. Jónína Valtýsdóttir, N.MúIasýslu.
10. Egill Þorláksson, S.ÞingeyjarsýsIu.
11. Gísli Bjarnason, Eyjafjarðarsýslu.
12. Jón Siggeirsson, Eyjafjarðarsýslu.
T3- Tryggvi Árnason, Eyjsfjarðarsýslu.
14. Elinborg Björnsdóttir, Skagafjarðars.
15. Tryggvi Indriðason, N.ÞingeyjarsýsIu.
16. Gísli Jónsson, Akureyri.
17. Unnsteinn Sigurðsson, S.Þingeyjars.
18. Páll Guttormsson, N.MúIasýslu.
19. Guðmundur Sigurðsson, Akureyri.
20. Aðalsteinn Kristinsson, Eyjafjarðars.
21. Hallgrímur Hallgrímsson, Eyjafjarðars.
22. Helgi Eiríksson, Eyjafjarðarsýslu.
23. Jóhannes Jónasson, S.Þingeyjarsýslu.
24. Pálmi Kristjánsson, Eyjafjarðarsýslu.
25. Ingibjörg Jónsdóttir, Húnavatnssýslu.
26. Þorsteinn Sigurðsson, Eyjafjarðarsýslu.
27. Kristján Jakobsson*, S.Þingeyjarsýslu.
B. deild.
28. Páll Guðmundsson, Húnavatnssýslu.
29. Jóhann Jóhannesson, Eyjafjarðarsýslu.
30. Bernharð Stefánsson, Eyjafjarðarsýslu.
31. Halldór Jónsson, Skagafjarðarsýslu.
32. Sigurður Baldvinsson. N.MúIasýsIu.
33. Ólafur H. Sveinsson, Mjóafirði.
34. Pétur Siggeirsson, N.Þingeyjarsýslu.
35. Steinunn Gísladóttir, N.MúIasýslu.
36. Vigfús Guttormsson, N.MúlasýsIu.
37. Friðrik Jónasson, Eyjafjarðarsýslu.
38. Halldór Albertsson, Akureyri.
39. Ingibjörg G. Oddsen, Akureyri.
40. Friðbjörn Aðalsteinsson, Akureyri.
41. Jón Sigtryggsson, Akureyri.
42. Guðný Magnúsdóttir, Strandasýslu.
43. Davíð Friðriksson, Skagafjarðarsýslu.
44. Jón Kristjánsson, Akureyri.
45. Anna Guðmundsdóttir, Húnavatnssýslu.
46. Halldór Arnórsson, Akureyri.
47. Magnús Helgason, Akureyri.
48. Pétur Ólafsson, Akureyri.
49. Magnús Jósefsson, Akureyri.
50. Júlíus Thorarenscn, Akureyri.
51. Carl H. Guðnason*, Akureyri.
* Tóku ekki próf sökum veikinda og voru
því settir neðstir.
\
Sextánmælt.
Vorvísa.
Sól skín. Svellin blána.
Sést krap. Vaxa snapir.
Völl flæðir. Vötn falla.
Veg leysir. Foss geysar.
A vakir. Önd mókar.
Ær bíta. Lamb nýtur.
Lá brosir. Lind masar.
Lund hressist. Blær messar!
Heitt skein. Hné að nóni.
Hló sól. Lýsti pólinn.
Sporð sá. Sprettir urðu.
— Spratt ax. — Stukku laxar.
Örn kom. Ægði barni.
Önd fló. Rakkar góu.
Ver svall. Vogar gullu.
Vötn skóf. Bylgjur hófust.
Sextánmælt vísa eftir M. J. i Nl. er ekki
rétt kveðin. Þessar eru nær réttu lagi.
O. F.
X
Skarlatssóttin gengur aftur.
Illar fréttir eru það að skarlatssótt-
in hefir tekið sig upp á Svalbarðs-
strönd, þrátt fyrir það að ekkert hefir
á henni borið í 2 mánuði og hún al-
gerlega stöðvuð með samgönguvörnum.
Sýnir þetta að hér er við raman reip
að draga. Þegar skarlatssóttin gekk
hér síðast, kom hið sama í ljós, að
hún tók sig upp alllöngum tíma eftir
það að hún var stöðvuð og ætla mátti
að henni væri útrýmt. Orsök þessa er
sú að sóttnæmið er mjög lífseigt og
getur haldist lifandi í húsum og mun-
um svo mánuðum skiftir. Að vísu má
útrýma því með vandlegri sótthreins-
un, en sannleikurinn er sá, að bæi
vora er erfitt að sótthreinsa, svo í
nokkuru lagi sé, en algerlega ómögu-
legt að sótthreinsa rúmföt rækilega
nema í sótthreinsunarofnum og eru
þó rúmfötin þeir munirnir, sem mest
hætta stafar af. Því miður vantar oss
sótthreinsunarofna, enn sem komið er
og eru því engin ráð við þessutn vand-
ræðum önnur en þau, að forðast sam-
göngurnar í lengstu Iög við sýktu heim-
ilin, jafnvel þó sótthreinsun hafi farið
þar fram, að minsta kosti allar óþarfa
samgöngur.
Miklum vandkvæðum er það að vísu
bundið að fara eftir þessum ráðum,
en þangað til sótthreinsunin kemst í
fullkomnara lag, er ekki hægt að benda
á önnur ráð betri.
\
Trjáræktunarstööin
á Akureyri 1904.
Síðastliðið sumar var eitthvert hag-
stæðasta sumar, sem komið hefir hér
norðanlands, síðan byrjað var á trjá-
ræktun-artilraunum hér á Akureyri; var
því vöxtur og framför á trjáplöntum
næstum tvöfaldur við það, sem sum
undanfarin ár hafði verið, einkum ár-
ið 1903 sem var framúrskarandi kalt
og rigningasamt hér fyrir norðan, trjá-
ræktarstöðin var því þetta sumar í á-
gætu ásigkomuiagi, árssprjTtar á reyni-
við 5 ára, 18—25”, birki 5 ára, 15—18”,
á yngri plöntum tiltölulega minni. trjá-
tegundir þær, sem sáð var til 1903,
komu allar upp, en töluverður kyrk-
ingur var í þeim eftir þetta kalda
sumar, aftur á móti kom alt, sem sáð
var til í sumar og upp gat komið á
fyrsta ári, mjög vel upp, og voru sum-
ar tegundir orðnar þroskaðri í haust,
en samskonar tegundir frá fyrra ári,
sérílagi greni- og furutegundirnar.
Tegundir sem sáð var til í ár, í trjá-
ræktunarstöðina voru: Alnus (incana),
Alnus (glutinosa), Juniperus, Crategus,
tvær tegundir, Sorbus (aucuparia), Lon-
icera (alpina), Pinus (montana uncinata),
Picea (excelsa borealis), Abies (nordman-
nia), Abies (siberica), Evominus (ame-
ricana), Evonimus (evropea), Amelandis
(canad.), Rosa (rubrifolia), C. Laburn-
um (alpinus), Spiræa (arifolia), Spiræa
(opalefolia), Acer (platonides), Betula
(oderata), Larix (evropea), Pinus (cem-
bra).
Spurningunni um hvort greni og
fura geti vaxið hér á landi, virðist
vera svarað játandi, með tilraununum
hér, þó seinfara sé vöxtur á þeim teg-
undum fyrstu árin; hér eru nú greni og
furuplöntur 3 ára 6—8” háar, og er
sá vöxtur, eftir því sem Norðmenn
kalla, eftir öllum vonum, því vöxtur á
þeim tegundum fer mjög hægt fyrstu
10 árin. Stærsta tré í ræktunarstöð-
inni er reiniviður 5 ára 3 ál. 17”,
elri 5 ára 3 ál. 16”, birki 5 ára 2 ál.
18”. Á síðasta vori var fargað burtu
5—6000 plöntum, mest af því fór í
Ræktunarstöðina hér, lítið eitt, til ein-
stakra manna.
Þeirri reglu hefir verið íylgt hér,
að fá tré og plöntur frá Noregi svo
norðarlega sem hægt er, og hefir það
gefist vel; plöntur frá Danmörku hafa
ekki reynst eins vel, sýnast ekki þola
loftslag og kulda jafnvel, og hefir þvf
fremur dáið út; jafnframt hefir orðið
vart við svamp í dönskum reynivið,
sem nú er upprættur; hefir ekki orð-
ið vart við hann síðustu 2 sumur, nú
er líka með öllu hætt við að fá út-
lendar plöntur, að eins brúkaðar inn-
lendar.
Á fyrsta og öðru ári eftir sáningu,
eru plöntubeðin þakin með lyngi yfir
veturinn, eftir þann tíma standa þær
berar. 2 ára gömlum er þeim plantað
út úr fræbeðunum, með lengra milli-
bili; þegar þær eru 3 ára gamlar er
fyrst tími til að flytja þær burt úr
trjáræktunarstöðinni á ókunnan stað,
og í breytilegan jarðveg.
Nokkurir menn hafa látið mig vita,
að þeir mundu biðja um plöntur á
næsta vori, þessa menn bið eg svo
vel gera, að senda mér pöntun sína,
ekki seinna en við lok marzmánaðar,
líka skal þess getið, að menn sem eg
ekki þekki, verða að borga plönturnar
hér við afhendinguna; flutningsgjald
og umbúðir verða hlutaðeigendur að
greiða.
Akureyri 14. febrúar 1905.
J. Chr. Siephánsson.
%
Spæjarinn.
Skáldsaga eftir Max Pemberton.
XXIV. [Framhald.]
Fjórðungur stundar leið, stúlkan hafði
gleymt því hvar hún var; hún dró upp á
pappírinn eins og æfðustu dráttlistarmenn.
Hún lifði aftur í skugga hins stórfelda kast-
ala. Krónstaður reis upp úr hinum hvítu
bylgjum hafsins. Hún teiknaði viðstöðu-
laust. Hún skygndist inn í leyniklefa víg-
isins, hina ýmsu afkyma dauðans og eyði-
leggingarinnar.
»Hérna er uppdrátturinn,. sagði hún.
Þeir stóðu nú allir þrír við stólinn hennar
og Bonzo hélt á pappírsblaðinu í hendinni.
Hann lagði það við hliðina á öðrum upp-
drætti og bar þá saman. í tíu mínútur
mælti hann ekki orð frá munni.
Svo rétti hann úr sér og kvað upp dóm
sinn.
»Ungfrú,« sagði hann, »það eru ekki
nema fáir menn í Rússlandi, sem geta búið
til betri uppdrátt en þessi er.
Hún svaraði hvorki honum né hinum,
meðan þeir voru að Iofa hve ágætlega
hún hefði gert uppdráttinn. Miklu fremur
spurði hún sjálfa sig hvort þeir hefðu ekki
gabbað hana, narrað hana inn í þetta hús,
til þcss að bera á hana sakir. Hugurinn
hvarflaði milli vonar og ótta, þó hún ekki
vissi hvað það var, sem hún óttaðist eða
vonaðist eftir, þá opnaðist alt í einu vænja-
hurð og hún sá inn í lítið herbergi, er var
útbúið eins og kappella, en fyrir altarinu
stóð gamall prestur.
XXVI.
Að kvöldi annars dags^
Páll heyrði klukku slá 8 högg og mint-
ist þess að hann hafði verið nærri 30
klukkutíma í húsi Talvis. Honum fanst
sem heil öld væri liðin síðan hann kysti
Marian á hinar fögru varir hennar og
sagði henni að hann mundi koma aftur
að vörmu spori. Hann var þess fullviss
að hann mundi aldrei framar fá að sjá
hana, að hann mundi verða að lifa einp
lífi sínu í útlegð og skömm. Lampi hafði
verið settur inn í herbergið til hans, en
ljósið frá honum var svo sterkt og óþægi-
legt að hann fekk stírur í augun. Hann
óskaði þess að þar væri orðið koldimt,
svo hann gæti tamið sér hugsunina um
æfilangt fangelsi. Hann trúði því ekki að
nokkur jarðneskur kraftur gæti hrifið hann
úr hinum miskunarlausu klóm Ianda hans;
með vélum höfðu þeir náð honum og bar-
ið hann svo niður. Nú var við því að bú-
ast að þeir sendu hann í virki sankti Péturs
og Páls. Konan sem hann elskaði og vildi
nefna konuna sína, mundi leita hans og
leita hans árangurslaust. Hann þorði ekki
að leggja þá spurningu fyrir sig, hvernig
hún einmana og yfirgcfin ætti að fara að
því að komast áfram í heiminum. Hann
mundi ásaka sig alla æfi. Þessi ósvaraða
spurning yrði hegningin fyrir heimsku hans.
Herbergið sem hann var lokaður inni í,
var eitt af kvistherbergjunum í húsinu.
Einn gluggi var þar á súðinni og fyrir
honum voru járngrindur. Hann sá að Talvi
hafði séð fyrir að þetta var nauðsynlegt,
þegar hann sendi hraðskeytið. Þeir höfðu
fastráðið að flytja njósnarmanninn burt frá
Englandi, hvað svo sem það ætti að kosta.
Vináttan varð að engu hjá Rússum, ef þeir
héldu að þeir ynnu landi sínu þarft verk.
Þó Marian færi til vina sinna á Englandi
og scgði þeim upp alla söguna, þá efað-
ist hann um að þeir gætu hjálpað honum.
Þeir mundu brennimerkja hann sem glæpa-
mann og flytja hann i Newavirkið og þar
mundi hann verða að þola allar þær kvalir
og skelfingar, sem búnar eru bandingjum
þess. Og Marian — hann krefti hnefana
þegar hann hugsaði til hennar; hún stóð
við giuggann og beið eftir honum, hann
sá hana í andanum — fölleita andlitið á
henni — stóru hugsandi augun hennar,
snöggu, kvenlegu hreyfingarnar hennar,
látbragð hennar og limaburð, sem hann
elskaði svo óumræðilega mikið, gulbrúna
hárið hennar og hann heyrði yndislegu
röddina hennar. Nú átti hann aldrei að
sjá eða heyra hana framar. Alt var frá
honum tekið nema endurminningin í fang-
elsiseilífðinni, sem nú beið hans. Pílagríms-
ferð hans var nú byrjuð og aldrei átti hann
framar að fá að taka í hendina, sem hann
hafði verið svo hugfanginn af að halda í.
Nokkur húsgögn voru þarna inni i her-
berginu, tágastóll, bókahilla, borð úr rauða-
við og beddi. Hann hafði ekki verið þar
nema stutta stund, þegar rússneski þjónn-
inn kom inn til hans og færði honurn lampa.
Strax þegar þjónninn var farinn út varð
hann leiður á ljósir.u. Svo hljótt var þarna
í herberginu að hann gat heyrt tifið í klukk-
unni í herberginu fyrir neðan hann. Ekkert
hljóð heyrðist frá götunni. Iíáreysti bæjar-
ins var eins og niður f stóru vatnsfalli langt
í burtu.
Klulckan var um fimm eftir hádegi, það
vissi hann. Marian hlaut nú að vera farin
að spyrja sjáifa sig hvaða óhapp það gæti
verið, sem fyrir hann hefði komið. Hann
gat ekki gert sér vonir um að hin um-
komulausa vinkona hans gæti hjálpað hon-
um mikið og þó vaknaði hjá honum sterk
yQn annað veifið. Hún mundi segja lög-