Norðurland - 01.09.1906, Blaðsíða 3

205
N.
Lampar
af mjög mörgum tegundum
eru nýkomnir í
Gudmanns Efferfl
verzlun.
Verí að lesa!
Undirritaðir bjóða heiðruðum almenningi að líta á hinar ýmsu
vörur, sem við seljum
með niðursettu verði
(8—10 pct. lœgra en peningaverði)
frá 1. september til síðasta desember þ. á.
Petta tilboð er öllum uppboðum betra, og ættu menn að
sinna því, því nú geta þeir fengið vöruna hér um hil með inn-
kaupsverði. — Steinolía, laukur, epli o. fl. nýkomið í verzlun
okkar. — Von á miklu af
lömpum og ýmsum öðrum góðum vamingi
með nsestu skipum, sem verður seldur mjög ódýr mót borgun
um leið. — Við kaupum:
gærur, haustull, k)öt, mör
og aðrar íslenzkar vörur fyrir hátt verð. — Komið aðeins inn
til okkar og semjið um viðskifti; þér munuð ekki sjá eftir því.
Virðingarfylst
Sf. Sigurðsson & 6. Sunnarsson.
Kaupendur Norðurlands
í Dlngeyiarsýslu,
sem fá blaðið sérsent, en eru ekki
útsölumenn, geta borgað það til herra
bókhaldara Bjarna Benediktssonar á
Húsavík, ef þeim er það hægra en að
koma borgun til Akureyrar.
Þeir sem enn ekki hafa greitt
árstillag sitt eða inngöngueyri
í Skauiafélag Akureyrar eru
vinsamlega beðnir um að borga það
sem fyrst mér undirrituðum
Stefán Sigurðsson
gjaldkeri skautafélagsins.
Nýjar
kartöflur
fást hjá undirrituðum og kosta:
frá I. til 6. september 6 au.
— 6. - IO. — > 5V2 -
— 10. - 15. - — » 5
— 15- - 20. — » 4V2 -
eftir þann tíma 4
Akureyri 30. septbr. 1906.
Eggert Laxdal.
Meira enn
einhálf miljór
smjorgeróarmenn
9 ■
I fl
1
vitna pað, aft .
Alfa Laval
•j* <§.
bezfa skilvindan
Áktiebolaget Separators Depot Álfa Laval.
& Kaupmannahofn
40 37
framt bæn til guðs. En Buran talaði ekki fleira við okkur. Hann sat
þegjandi og hrysti höfuðið og tárin runnu niður eftir kinnunum á
honum. Hann dó rétt um sólarlagið og þegar myrkrið datt á, vorum
við búnir að moka ofan f gröfina aftur og slétta yfir hana.
Tunglið kom upp þegar við vorum komnir út í mitt sundið og þá
birti. Fjöllin á Sakhalin risu úr hafi, en uppi á klettinum stóð háa
tréð, sem Buran hvíldist undir.
VII.
Þegar við lentum hinumegin, þeim megin sem Amur er, hittum við
nokkra Giljaka, sem sögðu við okkur: »Höfuðið á Saltanov . ... í
sjónum.* Hvað fjandi eru þeir slungnir, þessir eyjarskeggjar, hugsuð-
um við, þeir komast strax að þvf ef eitthvað ber við. Þeir stóðu niður
hjá sjónum og gerðu að fiski sínum og sögðu frá þessu kampakátir;
það var auðséð að þeir glöddust af því. En við hugsuðum: »Þið getið
hlakkað yflr þessu, ólukku karlarnir, en hvernig haldið þið fari fyrir
okkur. Þetta eina höfuð getur kostað okkur alla höfuðið.c Svo gáfu
þeir okkur dálítið af fiski og við spurðum þá til vegar og héldum
svo þá götuna sem við áttum að fara. Við tyltum varla fótunum niður
á jörðina, eins og hún væri glóandi heit, hrukkum saman hve lítið
hljóð sem heyrðist, sneiddum fram hjá öllum húsum og hlupum inn í
skóginn strax er við sáum einhvern rússneskan mann á ferðinni. Það
voru illir dagar sem við lifðum þá
Að deginum til vorum við vanir að halda kyrru fyrir í einhverju
dimmu gili eða skoru; þá hvfldum við okkur; en á nóttunum héldum
við ferð okkar áfram, alt hvað af tók. Loksins komumst við að húsi
Tarakhanovs. Eg man það vel, það var farið að elda aftur. Húsið stóð
rétt hjá stórum skógi; háar grindur voru í kringum það og hliðinu
var lokað, Við læddumst hægt að því og börðum uppá en ofur lágt.
Þá var kveikt ljós og rétt á eftjf heyrðum við mannsrödd bak við
hliðið; hún sagði: »Hvað viljið þið og hvaða menn eruð þið?.
Eg stóð kyr og litaðist um; sá eg þá hvar tveir menn komu frani
úr kjarrinu og héldu niður í brekkuna. Sá sem á undan fór hét Sal-
tanov og var hann foringi hermannanna, mesti vaskleika maður og
frægur fyrir hreysti sína. Giljakarnir óttuðust hann lfka meira en sjálfan
fjandann og margan landhlauparann hafði hann skotið niður. En í þetta
skifti átti þetta að fara öðruvísi. í þetta skifti sá hann ekki fótum sín-
um forráð.
Báðir Tscherkessarnir sem með okkur voru, voru fimir eins og kettir
og bæði hugaðir og snarráðir. Annar þeirra réðist beint á móti Sal-
tanov og mættust þeir í miðri brekkunni. Saltanov skaut á hann úr
skammbyssu sinni, en hitti hann ekki, því Tscherkessinn Iaut áfram
og f sama vetfangi duttu þeir báðir. Þegar hinn Tscherkessinn sá að
félagi hans féll, hélt hann að hann hefði verið veginn og þaut líka
þangað. Hann hentist á Saltanov eins og tígrisdýr og skar af honum
höfuðið í einu hnífsbragði. Svo stökk hann upp aftur, glotti, nísti tönn-
um og hélt höfðinu langt frá sér. Við horfðum á þetta hinir og gát-
um varla dregið andann fyrir skelfingu. Svo hrópaði hann eitthvað
upp yfir sig á sínu hrognamáli, veifaði höfðinu kringum sig og henti
því svo frá sér. Það þeyttist út yfir trén, leið niður bak við klettana
og rétt á eftir heyrðum við hlúnk — höfuðið hafði dottið í sjóinn.
En síðasti hermaðurinn stansaði í miðri brekkunni og hugsaði sig
um. Og þegar hann hafði staðið við augnablik kastaði hann frá sér
byssunni, greip höndunum fyrir andlit sér og hljóp undan- Við lofuð-
um honum að sleppa og hugsuðum sem svo: »Farðu hvert þú vilt og
guð veri með þér!« Hann var nú orðinn einn um að vera þar á verði
vesalingurinn. Annars voru þeir tuttugu hermennirnir þarna við Pogib,
en þrettán af þeim höfðu siglt yfir til Amur, til þess að útvega vistir
og sex vorum við búnir að sjá fyrir.
Þegar þessu var lokið stóðum við allir sem þrumu lostnir og gát-
um varla áttað okkur á því sem fram hafði farið. Við horfðum hver
á annan eins og við værum að spyrja hvort þetta væri draumur eða