Alþýðublaðið - 16.04.1921, Blaðsíða 4

4
%
(A Lh YÐUHLAÐIÐ
'pmKiPA, Fjei
k ÍSLANDS /x
til 8öiu, ódýrt
É. 8. Soðnrland
Menn, tonnið beint 1 verzl
unina Von'i og lá'ð ykkur skorið
tóbak, vind’t i munninn, sigarettu,
skro eða sæl. ætí. Konur, komið
einnig op f»'ð vkk r kaffi í könn
«m», Konsum-súkkulaði, rúgnjoi;
feaframjol, h ísi;r)On, sagóg jón,
kartöflunijöl kartoflur, salt, lauk,
jíurkaðan s^ltfisk, hangikjöt, smjör,
Saltkjot, tólg, rikling Og harðfisk
Mæður, mumð að h->fa hugfast að
sp«ra saman aura tyrir lýsi handa
börnunum ykkar, svo þau verði
hraust — Ettthvað fyrir aila —
Komið þvf og reyr>ið viðik'ft'n f
Von. Vmsami Gunnar S. Sigurðss.
Gjörum við og hlöðum geyroa
fynr sanngjarnt verð.
H.f. Rafmagnsf. Hiti & Ljós.
Vonar træti 8 Reykjavík,
er ódýrasta, íjölbreyttasta o«
beztá dagblað íandsins. Kanp-
ið það og lesið, þá getið
þið aldrei án þess yerið.
gljábrendir og nikkel-
húðaðir í
Ódýpas't gert við prfmusa
og eldiúsáhold á Bergstaðastr. 8
uppi Abyggileg vinnal
K a u p i ð
A 1 þ ý ð u b 1 a ð i ð!
A. V.: H-fið þér gerst kaup-
andi að Eimreiðtnni?
Alþbl. er blað allrar alþýiu.
Ritstjón og ábyrgðarmaður:
i ólafur Friðriksson
Prentsmtðjan Gntenhere.
Jack Londorr. Æflntýri.
og stundum var hann sárgramur yfir ágengni hennar
— hennar, sem skotið hafði af hafi í grenjandi norð-
vestanroki, rétt eftir að hún hafði rekið skammbyss.
una upp að nefi Erik'seris, og sem sest hafði svo.að á
Beranda undir vernd hinna tröllaoknu blökkumanna
sinna, eins og sérhver sjóreika sjómaður hefði getað
gert. En þetta kom alt saman vel heim við barðastóra
hattinn hennar og skotvopnið agalega.
Hún skyldi að minsta kosti hreint ekkert í þvf, hve
illa þetta hæfði henni, og það gat hann ekki fyrirgefið'
henni. Hefði hún verið snoðklipt, stórskorin, útlimagild
og digur og yfir höfuð mjög óaðlaðandi, hefði alt verið
éins og það átti að vera. En í stað þessa var hún fram-
úrskarandi yndisleg og kvenleg. Hár hennur erti hann.
Það var svo dásamlega fagurt. Og þessi kona — eða
öllu heldur, þessi unga stúlka — var svo fríð og ítur-
vaxin, að hann tók sárt til þess, að sjá hana stjórna
lendingu hvalabátsins í briminu, með leiftrandi athugul-
nm augum og snjallri, skipandi raust. Hann fyltist við-
bjóði, þegar honum datt 1 hug hvernig hún liti út þeg-
ar hún snaraði hest. Hún var líka svo fjölhæf. Hann
var steinhissa á þvf, hve kunnug hún var bókmentum
og listum, en á hinn bóginn fanst honum kona, sem
væri þeim svo kunnug, alls ékki eiga að þekkja, hvern-
ig farið er að því að seglbúa skip, draga upp atkeri og
sigla skipi milli Suðurhafseyjanna. Honum fanst, að
sllk þekking í heila hennar, væri álíka ,og eins mörg
blótsyrði á vörum hennar, og honum fanst kona saurga
sig á því, að hugsa til þess að fara í leiðangur til Ma-
jaita til þess að ráða verkamenn.
Honum féll það mjög illa, hve kvenleg hún var. Hún
gat leikið á slaghörpuna, miklu betur en systur hans
heima gerðu, og miklu viðkvæmar — slaghörpuna, sem
teslings Hughie hafði svo mjög barist við að halda
öskemdri. Og það var eins og hann væri sleginn töfra-
sprota, þegar hún snart strengi guitarsins og söng hin ,
viðkvæmu hawajisku lög. Þá var hún kona, og töfra-
magn hennar rak á flótta alt það, sem hafði ergt hann
um daginn, og hann gleymdi skammbyssunni og stóra
hattinum. En rétt á eftir flaug honum f hug: Hvaða
rétt hefir þá þessi kona til að setja síg á háan hest og
halda því fram að æfintýraöldin sé ekki úti? Konur,
sem leituðu æfintýra, voru æfintýrakvendi, og það var
ekki fagurt heiti. Auk þess var hann ekkert hrifinn af
æfintýrum. Sfðan hann var drengur, hafði hann ekkert
gaman haft af þeim — þó honum væri það ekki vel
ljóst, hvað hafði rekið hann 'frá Englandi til Salomons-
eyjanna, annað en æfintýraþráin.
Sheldon var langt frá því, að vera haminejusamur.
íhaldssemi hans gat ekki felt sig við ástandið. Beranda,
sem aðeins einn hvftur maður bygði, var ekki hæfur
staður fyrir Jóhönnu Lackland. Hann braút heilann um
það, hveruig ætti að koma þessu fyrir og hann sparði
hana ráða. Fyrst og fremst voru engin líkindi til að
gufuskip frá Ástralíu mundi sýna sig næstu þrjár vikur.
„Eitt er þó víst", sagði hún. „Þú vilt ekki hafa mig
hér. Eg manna hvalabát á morgun og fer yfir til Tulagi."
„En eg hefi áður sagt þér, að það væri ómögulegt",
hrópaði hann. „Þar er bara einn hvftur maður, eftirlits-
maður, fyrverandi sjómaður — óheflaður sjómaður. Hann
er einn af föngum stjórnar salomonseyjanna, og auk hans
eru þar hundrað svertingjar, sem líka eru fangar. Og
hann er svo vitlaus, að hann mundi dæma þig f fimm
sterlingspunda sekt, af þvf þú fórst ekki strax til Tulagi
sem er aðalhöfnin, skilurðu það. Hann er enginn mað-
ur, og eg segi þér það aftur, það er ómögulegt."
„Þá er Guvutu,“ stakk hún upp á.
Hann hristi höfuðið.
„Þar munt þú ekki finna annað en hitasóttina og
fimm hvíta menn, sem drekka sig í hel. Eg mundi
aldrei leyfa þér að fara þangað.*
„Einmitt það,*1 sagði hún rólega. „Þá held eg, að eg
fari af stað í dag. Viaburi! Farðu til Noa Noah og
segðu hónum að koma."