Óðinn - 01.03.1909, Síða 2

gert moldviðri og enginn viti neitt í áttina, hvað
staðið hefur í heilum línum eða meira. Þessi þ\7ð-
ing á Gamlatestamentinu er að langmestu leyti
verk Haraldar Níelssonar. Hann einn hefur farið
yfir frummálið, og málfærið á þýðingunni er hans,
og er ágæt íslenska.
Prentun biblíunnar í hinni nýju þýðingu var
lokið 31. okt. 1908. Haraldur Níelsson var þá
fertugur að aldri. Verk hans að þessu má vel
kallast stórvirki — og eitt hið mesta og besta bók-
mentastarf, sem hjer hefur verið unnið á síðasta
mannsaldri. En fyrir það hefur Haraldur setið af
sjer ýms helstu brauð landsins, sem liann mundi
hafa fengið kosningu í vegna afburða predikara-
hæfdeika.
Töluvert hefur Haraldur ritað í innlend og fit-
lend tímarit, helst um kirkjumál. Einnig hefur
liann ritað nokkuð í »Templar«, blað slórstúku
íslands. Hann sat á heimsstórstúkuþingi Templara
1902. Siðastliðið haust var hann um tíma settur
til að þjóna fyrra kennaraembættinu við presta-
skólann, er síra Jón Helgason varð þar Iektor við
síðustu biskupaskifti, og prestsvígslu tók hann til
Laugarness-spítala í nóvember í haust sem leið.
Nú er hann einn af umsækjendunum um 2. prests-
embættið hjer í Reykjavík.
, b.
Frú Olufa Finsen,
ígreinarstúf aftan við skýrslu um aðgjörðir kvenna-
skólans í Reykjavík frá 1874—1906 segir hr. B. Mel-
sted um forstöðukonu hans: „Hún vill að konur
mentist vel og rækilega, fyrst og fremst, til þess, að
geta staðið vel í stöðu sinni sem móðir og húsmóðir.
Vel mentuð, kristileg og siðgóð norræn kona er kven-
hugsjón hennar".
Kvenhugsjón okkar flestra held jeg að þetta sje,
og fáar konur, er jeg hef þekt, hafa komist eins nærri
þessu takmarki og einmitt sú kona, er „Óðinn" nú
flytur mynd af.
Frú Olufa Finsen var fædd 16. d. júlím. 1835.
Hún var dóttir justitsráðs Böjesens, yfirumsjónarmanns
fátækramála í Kaupmannahöfn. Aðeins 22 ára að
aldri giftist hún þáverandi borgarstjóra í Suðurborg á
Alsey, Hiimari Finsen, og komst undir eins í vanda-
sama og merkilega stöðu. Þau hjónin voru bæði
mjög gestrisin, enda var oft mannkvæmt hjá þeim;
jafnvel konungurinn sjálfur, Friðrik 7., kom oft til
Suðurborgar og gisti þá æíinlega í húsi þeirra. Vet-
urinn 1863—64, meðan á ófriðinum út af Sijesvík
stóð, bar mest á gestaganginum og var þá oft
húsfyllir. Meðal annara gesta var þar einu sinni kom-
inn hinn nýi konungur, Kristján 9., með sveit sinni og
grunaði þá sjálfsagt hvorki konung nje þau hjón, að
hann 10 árum seinna mundi verða gestur þeirra á
íslandi.
Þegar úrslit ófriðarins voru augljós orðin, varð
hinn danski borgarstjóri og hjeraðsfógeti auðvitað að
þoka fyrir Þjóðverjum, og voru þau hjónin næstu
missirin í Kaupmannahöfn, þar til að Finsen fjekk
veitingu fyrir stiftamtmannsembættinu á íslandi. Kom
hann hingað til Reykjavíkur með konu og 4 börnum
3. d. ágústm. 1865.
Reykjavík var þá mun minni bær en hún er
nú og bæjarbragurinn alt annar. Að stiftamtmanns-
hjónin hafi haft mikil áhrif á hann, liggur í hlutarins
eðli, enda voru þau Finsen og kona hans samvalin að
höfðingsskap og hús þeirra fyrirmyndarheimili.
Frú Olufa Finsen var mjög gáfuð kona, vel að
sjer og listfeng, en einkum hafði hún á æskuárunum
lagt stund á sönglist og hljóðfæraslátt, enda getið sjer
mjög góðan orðstír meðal sönglistarmanna í Kaup-
mannahöfn áður en hún fluttist hingað. Þannighafði
hún frumsamið söngljóð (Kantate), er sungin voru við
jarðarför Friðriks konungs 7., og hún síðar meir
ijet syngja við jarðarför Jóns Sigurðssonar. Þó að
hinga,ð til hafi lítið verið talað um frú Finsen ísam-
bandi við sönglistina á íslandi, þá er þó víst, að
naumast hefur nokkur annar gert meira til að efla
hana hjer á landi en einmitt hún. Auk þess að hún
vetur eftir vetur hjelt söngæfingar heima hjá sjer,
bæði til samsöngva og einsöngva, og ijet í tje frá-
bærilega góða kenslu, þá tók hún einnig að sjöl- þá
kenslukrafta, sem hjer voru fyrir hendi, og fullkomn-
aði þá svo, að þeir síðar meir gátu kent íslendingum
svo þúsundum skifti söng og hijóðfæraslátt. Jeg á
hjer við alla þá hjálp, sem hún veitti Jónasi organ-
ista Helgasyni og hann þakklátlega minnist í til-
einkun framan við 4. hefti af „Söngvum og kvæðum“
(„Hinni sönglærðu höfðingskonu, frú landshöfðingjainnu
Oiufu Finsen fyrir mörg lærdómsrík ráð og velviljað-
ar bendingar, sem frá fyrstu hafa styrkt viðleitni
mína í sönglistinni" o. s. frv.). Hennar tilmælum var
einnig að þakka sú velvild, er tónskáldið Gade auð-
sýndi Jónasi, þegar hann dvaldi í Kaupmannahöfn, því
Gade hafði jafnan mikið álit og miklar mætur á frú