Óðinn - 01.03.1909, Síða 3

ÓÐ I N N
91
Finsen fyrir söngkunnáttu hennar. Frú Anna Pjet-
ursson, okkar langfremsta og besta kenslukona í
hljóðfæraslætti, sem á sjer lærisveina svo hundruðum
skiftir út um land alt, naut einnig um þriggja ára
tíma hinnar dýrmætu tiisagnar frú Finsen, er undir-
bjó hana undir hið þýðingarmikla starf, sem hún hefur
leyst af hendi í þjónustu sönggyðjunnar íslensku.
Hefur frú Anna
Pjetursson sjálf sagt
mjer, að þegar hún
við frú Finsen mint-
ist á þakklátsemi
sína, þá svaraði hún
henni alla-jafna:
„Jeg gjöri þetta ekki
beinlínis fyrir yður,
heldur fyrir æsku-
lýð íslands". Þvi
einmitt á uppfræðslu
æskulýðsins, og þá
einkum á mentun
kvenna, lagði frú
Finsen allan hug.
Með hinni sömu
ósjerplægni og alúð
og hún vann að því,
að koma sönglist-
inni á hærra stig
hjer í bæ og hjer
á landi, vann hún
einnig að því, að
koma kvennaskólan-
um hjer á stofn. —
Eins og allir vita,
stendur nafn hennar
efst á blaði undir:
„Ávarpi til íslendinga" um kvennaskólastofnun, dag-
settu 18. d. marsm. 1871, og auðvitað var það frú
Finsen, sem átti mestan og bestan þátt í því, að
faðir hennar, justitsráð Böjesen, safnaði gjöfum í
Danmörku til nefndrar skólastofnunar. íslendingar
urðu heldur illa við ávarpinu, því ekki söfnuðust hjer
nema 272 kr., en frá Danmörku komu 4692 kr. í
peningum auk þess, að gefnir voru ýmsir góðir munir
(um 2400 kr. virði), og var því safnað til hlutaveltu
hjer í Reykjavík, sem frú Finsen ásamt öðrunv heldri
konum veitti forstöðu. Eftir hlutaveltuna átti kvenna-
skólasjóðurinn 8000 kr., og þá var tekið til framkvæmda.
Frú Finsen var frá fyrstu kosin formaður í kvenna-
skólanefndinni og hjelt því starfi þar til hún fór af
landi burt 1882. Sýndi hún þar, sem ella, stakan
áhuga á framförum skólans, útvegaði honum árlegan
styrk bæði frá „Classenska Fideikommisinu" og„Vallö“-
stofnun o. s. frv., en því miður hefur hún fengið alt
of iitla viðurkenningu fyrir þetta mikla starf sitt, og
henni ekki verið þakkað það sem skyldi.
Því ber ekki að gleyma, að einmitt þau árin, er
kvennaskólinn var
að komast á fót,
voru erfiðustu árin,
sem þau Finsens- *
hjónin lifðu hjer á
landi. Sjálfstjórnar-
barátta landsmanna
stóð þá sem hæst,
og enginn var öf-
undsverður af því,
að vera milligöngu-
maður milli dönsku
stjórnarinnar og ís-
lensku þjóðarinnar.
Einkum hlaut þetta
að eiga sjer stað
þegar konungur
gjörði Finsen að
landshöfðingja 1. d.
aprílm. 1873. Allir
munu kannast við
þær móðganir, sem
í fyrstu voru sýndar
landshöfðingjanum,
en þau hjónin tóku
þeim með stillingu
og ljetu ekki sitt
eftir liggja til þess,
að konungskoman
árið eftir gæti orðið þjóð og landi til sóma, án þess
að kosta ógrynni fjár.
Þau hýstu konung og Valdemar prins, og er eng-
um blöðum um það að fletta, að hjer kom móttakan
harðast niður á húsmóðurinni, sem um alt þurfti
að hugsa og um alt að sjá. En frú Finsen var ekki
einungis dugleg húsmóðir, heidur líka hin elskuverð-
asta heim að sækja, og gestum hennar leið æfinlega
vel, hvort heldur voru konungar eða kotungar.
Heimilislíf alt var hið skemtilegasta, því húsmóð-
irin var góð eiginkona og ástrík og skyldurækin móð-
ir; en hún átti líka góðan eiginmann og góð börn,
6 að tölu. Þrjú hin elstu fæddust á Alsey, nefnilega
frú Ragnhiidur Kock, dáin í Kaupmannahöfn 1880;