Óðinn - 01.03.1909, Blaðsíða 6

t
94
ö Ð í N N
»Þegar fyrirlestrinum var lokið, leiddi barón-
inn hina ungu frú sína, sem er innborin íslensk
kona, inn í salinn, til þess að sýna áheyrendunum
hinn íslenska þjóðbúning. Hún gekk að ræðu-
stólnum og las upi) kvæði á íslensku, og á einu
augabragði urðu allir viðstaddir sem frá sjer numdir.
Þóttust menn á pallinum í hátíðasalnum alt í einu
sjá eina af hinum þjóðkunnu kóngsdætrum æíin-
týranna í lifanda líki. Það var ekki hinn fallegi
búningur einn, sem hafði þessi áhrif, hinn dökki
kyrtill, prýddur fögru saumskrauti, sem ljet hálsinn
skína óhulinn, og haldið var saman með silfurbelti
einu, hið ljómandi höfuðdjásn: breitt gullhlað, sem
hinn hvíti skautfaldur hóf sig upp frá, og frá toppi
hans fjell aftur fíngerður motur eða slæða til
beggja handa niður á lierðarnar. Það var hin
álfkenda vera sjálf, sem vakti aðdáun allra, sem
við voru, — hárið, eins og það væri spunnið úr
gullþráðum, hin óviðjafnanlega fínu litbrigði í and-
litinu og þar á ofan augun, sem eru blá eins og
heiðavötn. Menn spurðu sjálfa sig undrandi,
hvort slíkar æfintýramyndir væru virkilega enn þá
til í heiminum, og gleymdu þvi, að þessi fagra is-
Ienska kona mælti á tungu, sem öllum var svo
gagnókunn, að menn gátu ekki einu sinni ráðið í
þjTðingn á einu einasta orði. Hve innilegum til-
finningum þessi ókunna tunga getur lýst, sýna
kvæði þau, sem í gærkvöldi voru gripin afhanda-
hófi úr hinurn auðuga Ijóðmælasjóði Islendinga,
og sem ekki höfðu mist neitt af frumleik sínum og
andriki í þýðingu Poestions. Að lokum söng söng-
flokkur söngskólans margraddað lofsöng eftir Matth.
Jochumsson (»Ó, guð vors lands«), sem íslenska
tónskáldið Sveinbjörn Sveinbjörnsson hefur samið
lagið við, og sem kórónaði þá mynd, er menn
liöfðu fengið af ástandi hinna fögru lista á íslandk.
Asta barónessa var fljót að venjast Vínarborg.
Þegar hún hafði veiið þar lítinn tíma, talaði hún
þýsku mjög vel, meira að segja hina alveg sjerstöku
leikandi Vínarmállýsku, oghún umgengst hefðarfólk
Vínarborgar eins og hún væri sjálf fædd þar og
upp alin. Hjónabandið er svo ástúðlegt og ham-
ingjusamt sem framast má verða, því barónessan
hefur — eins og Hans liennar þreytist aldrei á að
segja vinum sínum — eigi aðeins hár, heldur Iíka
hjarta úr gulli. En hann annast líka Ástu sína og
sjer um hana eins og liinn heiti íslandsvinur einn
getur annast og sjeð um slíkan íslands-»gimstein«.
Þessar fregnir liygg jeg íslendingum ekki óvel-
komnar af landsystur þeirra, er nú lifir svo langt
frá þeim, úti i hinni viðu veröld, og eigi heldur
liitt, að lita sem snöggvast inn í hið hlýlega ís-
lensk-austurríkska hefðarheimili þeirra hjóna, sem
hjer hefur verið talað um.
Barón von Jaden á fjölskrúðugt safn af ís-
lenskum og fornnorrænum búningum og áhöldum
ýmiskonar, hið eina í sinni röð í Austurríki.
./. C. 1\
Sólskinsblettir.
Fcrðakvæði eftir Sigurð Vilhjálmsson.
Frá barnsárum hafði jeg beðið þess dags
að Byrgið og Fossinn jeg lili,
en gmsar af kgnfylgjum erfiðs hags
eyddu þróun hvers fyrirdrags
og drógu á það daufari lili.
En þráin mín varð þó svo vaxin og fleyg
i viðjunum skortsins og slríðsins,
að flnna’ að hán þyrfti að fá sjer teyg
af fegurðarinnar dýrustu veig,
og brjóta’ af sjer tœðing lýðsins.
Svo hjet jeg á von mína, að veita' henni lið,
er velurinn hyrfl iir garði;
og lúta’ ekld aldanna og alþjóðar sið,
eira’ ekki lengur við gagnslansa bið,
sem feldi mig fyr en mig varði.
Og veturinn leið þar til vorið steig
af vindskýi’ á fjöllin og sœinn.
Ilver ísborgin niður af annari hneig,
og óðfluga skaflinn í brúninni seig,
og brydding sásl grœn um bæinn.
Af stað.
Nú erum við loksins að leggja í þá för,
sem lengi’ hefur verið í ráði,
og í okkar nýtustu og nýjustu spjör;
pó náunginn óförum spáði.
Þeir segja’ að við fáum í ferðinni regn
og fátt verði’ um skemtana-notin.
Og þeim verði ekki svo ilt við þá fregn,
að eitt eða tvö komi brotin,