Óðinn - 01.03.1909, Síða 8
96
ÓÐI NN
Enn eitt kaf, pvi aldrei hjer jeg þrevtist,
eöa skilið get við þetta bað.
Enn eitt tak, og alt af Ijettar veitist,
alt af betur skilst að nota það.
Sveitin man þig meðan íþrótt lifir,
meðan hjer á jörðu vakir bál.
Pegar líður okkar dagur yfir,
aðrir koma og drekka sundsins skál.
Heima í Reykjahlíð.
Nú skal úr baðinu halda heim
með hruflaðan arminn og legginn.
Mjer hefur farið sem fleirum þeim,
fengið aí sniddunum ósvikinn keim.
Gestrisnin brosir við bæjarvegginn,
— býður fram mjólkina’ og eggin.
Kvöldið er töfrandi, kyrt og svalf.
Knapparnir döggina tejrga.
Frá sundum og launvogum suður um alt
söngurinn kveður við, lágt eða snjalt.
Kvaka þar fuglar um alt sem þeir eiga,
eins og þeir viðkvæmast mega.
Fram undan bænum, við Byrgissker
ber einna mest á þeim kvæðum.
Dugganda-flotinn er fylktur sem lier
framan við tangann, sem vestastur er.
Kvöldskinið vefur að hæstu hæðum
og hlíðinni róslitum slæðum.
Nú hefur atorkan Arnórs ból
aukið að verðmæti og prýði;
þó að hin alkunna ættarsól
undir sje gengin við kirkjuhól,
grunar mig jörðin liins betra bíði
í borganna og sveitanna striði.
Hjer skeði undur, þá hraunið brann.
— Höfð er enn sagan í gildi. -
Kirkjuna alveg i kringum rann
kraumandi, vellandi jarðleðjan.
Hvort af því lijelt þar hlífiskildi,
hepni eða alföður mildi?
Á bak!
A bak, því bráðum hlýnar,
blessaðar stúlkur mínar,
því klárarnir eru komnir lieim.
— lín hvað þið eruð fínar.
Gott eigum við, sem gengnir erum út:
við getum þó rólegir dnðst að einum klút.
Nú röðull hækkar hraður,
og hjer er góður staður;
komist einhver ekki á bak
er jeg kraftamaður.
Jóel minn, komdu, jómfrúin er þung.
Jeg lield Stina taki það, hún er hraust og ung
Aldrei er þó friður,
ein er komin niður;
en að fara fyrst á bak
finst mjer ljótur siður.
Svipan varð nú eftir, svona’ eruð þið íljóð;
sessan þín er ekki rjett, frændkona góð.
Alt fer upp af hellum
með óhljóðum og skellum.
Fyrri aldrei fór jeg svo
fyrir kvennabrellum.
Hesturinn farinn, horfinn hverri sjón,
herra minn góður, svona er að vera flón.
F.n ef jeg næ þeim aftur,
skal enginn mejrjarkraftur
fá mig til að tala orð,
þó töfrum sje hann skaptur.
IJvað er að tarna! koma þær ekki þó
með klárinn minn rauða, og það er mjer nóg.
Upp með öllum vörðum,
eldgígum og skörðum,
fer jeg eins og frekast má
fyrir grjóti’ og börðum.
Nú hef jeg þó fallega fundið á þeim tak,
en fyrst um sinn skal jeg ekki láta þær á bak
Uppi við Námaskarð.
Að baki okkar bygðin liggur
sem blómgað niðurfall.
En óbygð hásljettan heilsar
handan við þetta fjall.
Við hvörflum þar augum til kveðju
sem hverju er hjarta næst,
og er þó hvert dalverpi dulið,
í dökkbrúna heiðina læst.
Og augun að örnefnum leita
í öllu, sem fyrir ber;
þó nema þau staðar Ijúfast og lengst
þar sem lenda og heimili er.
Og efalaust öll við íinnum
einhvern kynlegan slraum
renna um hverja’ einustu taug
sem óskýran, blaktandi draum.
Pó enginn mæli’ orð af vörum,
innra jeg veit hvað býr;
það er heimþráin heit og sterk,
sem hjartað lil játningar knýr.