Óðinn - 01.03.1909, Blaðsíða 9
O Ð I N N
97
Litið pið nær á hið ljómandi spjald,
sem liggur við fætur okkar
og glitrar í morgunsins geisla-dýrð
sem gimsteinn — tðfrar og lokkar.
O, geymið þið íjöll þessa sólbjörtu sveit
með samræmi í hverjum drætti,
og lijúpaða milt og munarhlýtt
í morgunsins geisla-þætti.
Jeg bið ykkur einnar bænar í dag
í brennhita einlægni minnar,
að hneigja ykkur djúpt og drekk’ henni til
sem drotningu fegurðarinnar.
Við lindina.
Nú er mál að fara að fá sjer bita,
því flestir eru svangir að jeg liygg;
og klárinn minn, hann þarf í þessum hita
að þamba teyg og velta sjer um hrygg.
Og strax er krökl um alt af opnum töskum,
með ýmsu því, sem munninum er tamt;
og víða bólar þar á fullum flöskum,
sem fara hægt — en lofa góðu samt.
Hjer engin regla yfir borðum drotnar,
því öll sú hörmung var í bygðum gist,
og þegar einum eru birgðir þrotnar,
lijá öðrum getur maginn fengið lyst.
Við sþyrjum ei, hvort þessu líki þetta,
nje þjótum uþn við sjerhvern litinn hrekk.
Við erum kát og frjáls sem loftið ljetta,
og látum vera, hvernig sem það gekk.
En eitt er víst, þótt að því nú ei stefni
og okkur virðist gleðin djúp og rik,
að niðri’ í bygð, að brugðnum nætursvefni,
við breytumst öll, og verðum hinum lík.
Norðurfjöllin.
Alt af kveður fjall af fjalli
fram undan hjá sveina-gjalli,
út af vegi beygja ber.
Austur beint af Eilíf karli
úða-mökkur fossins er.
Hjer er smátt um grös og gróður,
gráleit holt og bruna-rjóður
skiftast á við eyðisand;
þó er bændum þrekinn sjóður
þetta blásna fjalla-land.
Suður á jöklum júni-sólin
jaðrar gulli fannastólinn,
— hefur til þess hjarn og svell.
Sumarhlíðu bláma-kjólinn
ber hið aldna Kistufell.
Herðihreið með haddinn hvíta,
hana gefur nú að lita:
— tignar-fögur, óháð, ein.
Hún nnin aldrei öðru hlíta,
en að vera frjáls og lirein.
Hólsfjöllin til liægri lig'gja,
hata margir þau að byggja
fj’rir ókost fjarlægðar.
Þó er gestum gott að þiggja
gamlar sauðabringur þar.
Afram! áfram yfir flögin,
öldurnar og gróðurdrögin,
stefnum skamt frá Stóra-Svein.
Okkar biður úðalaugin
örskamt norðar, svöl og hrein.
Reynið nú við rauða klárinn,
ríðum eins og sjálfur árinn,
fossinn skal við sólskin sjá.
Ekki skulu skýja-tárin
skyggja yflr fegurð þá.
Dettifoss.
Ognar djúþi, hái söngva heimur,
Iilátur skær og sorgar þungur eimur,
siguróp og örvæntingar-stuna,
æskuljóð og dimmur grafar-hreimur;
gnýr og drunur undan fjallsins funa,
fyrirskipun mild og boð í þjósti,
auðmjúk bæn og særing særðra muna,
sælu-andvarþ hægt frá meyjarbrjósti.
Ofan bergið úða-lindin sitrar,
arið ljóss í dropans fangi titrar;
bifröst skær, sem stöðugt eykst og ej’ðist
augnablik við hvitan faldinn glitrar.
Stigi ein og hægt með blænum breiðist,
brennur önnur ný við flúðakrossinn,
hvikar, hikar, þúsund-lituð leiðist,
leiftrar, skelfur — varþar sjer í fossinn.
Nær og nær, i faðm þinn, fallið bjarta;
fast og ört sem báran slær mitt hjarta.
lðan lokkar auga mitt og vilja
út á fremstu raðir bjargsins svarta.
Hvenær mun jeg lífið ljósar skilja,
læra að meta rjettar andartakið ?
h'oss minn! foss minn, framar skal ei dylja
irelsisþrána, sem þú hefur vakið.