Óðinn - 01.03.1909, Qupperneq 10

98
Ö Ð I N N
Skal þá framtíð fegurð þessa brjóta'
tjötra styrkinn, láta styrkinn þrjóta,
saurga staðinn vígðan vættum landsins,
vígin rjúfa, hverjum steini róta?
ætlar hún að fórna sorta sandsins
silfurhærum þínum, kaþþinn snjalli?
Er það storkun, ómur radda-blandsins?
Er það bæn til guðs í þínu kalli?
Fyrir sjónum iðublæjan blaktir,
blysför kvöldsins skiftir nú um vaktir.
Burtu hjeðan tíminn þó mig taki,
til þín skulu hugans þræðir raktir.
Hvað sem mætir, á jeg bros á baki,
bjartan hvamminn, fossinn geislum hlaðinn,
og jeg heyri í hverju sumar-kvaki
kæra rödd, sem flytur mig á staðinn.
Niður með Jökulsá.
Er hljómur þinn eyðist, þá hijóðnar mín lund,
jeg held ekki að maka þinn líti,
og það var mín sárasta saknaðarstund,
að sjá af þjer, fossinn minn hvíti.
.feg horfi til baka á bjarganna krans,
og blærinn því hvíslar í hljóði:
»Þú kemur ei framar — ei framar til hans.
Því fölnarðu, vinur minn góði?«
Við skufum þá taka það besta sem býðst
og bragða’ ögn á glasinu þínu,
og haida okkur fyrst um sinn svo lítið síðst,
og syngja ögn af kvæðinu mínu.
I stöðugum sþretti uþp brekkuna’ eg brýst
og bið ekki nokkurn að vægja,
og hvað sem að endingu af þessu hlýst,
jeg ætla mjer seinast að hlæja.
Já, kætin er einlæg og óbiönduð þá
er alt fer á rjúkandi spretti;
jeg ætla ekki’ að gleyma því, ef að jeg má,
nje anda á það skugga eða bletti.
f moldviðri nýjunga og minninga sæg
jeg man þessar einlægnis-stundir
við ána, sem niðaði hógvær og hæg
í húminu bökkunum undir.
Hólmatungur.
t’að andar svo blítt yfir bláfjalla slóð,
af blöðunum iðgrænum daggtárið hrynur,
og vorinu flytur sín ljúfustu ljóð
í lundinum friðsæla elskandi vinur.
En náttsólin bregður sem brennandi glóð
á brúnirnar allar — svo dalurinn stynur.
en kvöldbjarminn leiðir fram ljósáffa-mynd
i lygnunni, þar sem hún dreymandi tefur.
Hún gletni og töfrabrögð telur ei synd,
en titrandi blómknöppum smákossa gefur.
í lautunum blágresi, burkni og hvönn,
i brennhita æskunnar samförum heitir.
En lækjanna freyðandi, ljósbláa hrönn
lífsóðinn kveður og sti-engina þreytir;
og traust þeirra er óbrigðult, ást þeirra sönn,
og ekkert í heimi þeim loforðum breytir.
Að litverpum smáskýjum leikur sjer blær
og loftborgir skínandi í vestrinu hleður;
en hljómsproti lækjanna á hamrana slær
og hlíðarnar bergmálið deyjandi kveður.
Já, heill sje því smáblómi hverju sem grær,
ef hjer er þess vagga og síðasti beður.
(), sleptu ekki tökunum, töfrandi nótt,
en taktu mig fastara’ að banninum þínum,
og vefðu mig að þjer með vilja og þrótt
og vonum og óskum og iöngunum mínum.
Jeg lýt þinni fegurð og frummynda-gnótt
af fallandi ljóðum og tælandi sýnum.
Hægjum nú!
Hægjum nú og treinum tímann,
til hvers er að flýta sjer?
Mjer er ósárt um að vaka
i alla nótt og sitja hjer.
Hægjum ögn, því áður varir
er hún búin, þessi ferð,
nóttin liðin, kulið komið,
kátínan að engu gerð.
Hægjum ögn og horfum yfir.
Hafið Tungur þökk frá mjer!
Meðan einhver eftir lifir
alt af verður tafið hjer.
í tjaldi.
Jeg get ei sofið. Ó, hvað lóan ljóðar
lágt og blítt sitt nætur-kvak;
og tjaldhliðarnar eru roðnar rjóðar
af röðuls glóð við fjalla-bak.
Þvi syngur þú svo grátklökk, lóa góða?
Hvað gengar að þjer svona fagra nótt ?
Það vekur minning ljúfra, horfnra fjóða,
sem lifna á ný, en vcrða’ að tara hljótt.
Jeg kysi helst að hugga þig sem vinur,
þvi hjartað kannast glögt við ljóðin þín.
En til hvers er það? Tárið bara hrynur
og tekur jafnvel skemra en óskin mín.
(Niðurl. næst).
Hlæjandi, syngjandi, silfurtær lind
um sefgræna hólmana örmunum vefur,
Prerttsmiðjan Gutenberg.