Óðinn - 01.02.1911, Blaðsíða 8

88
ÓÐINN
og álpaðist svo inn undir kverkina á lienni og nuddaði
höfðinu upp við múlinn á móður sinni. — fvílíkan
ljóma pögullar móðurástar hafði hann aldrei sjeð í
neinum augum. — Pað brendi sig inn í 12ára hug hans.
Ogleymanlega.------
Petta flaug alt eins og elding gegnum huga Sverris
í samfeldri mynd, meðan hann stóð og horfðist i augu
við gráa klárinn.
Hvar hafði hann sjeð hann áður?
í þeim svifum bar húsráðanda þar að.
»Þjer þekkið ef til vill þennan gráa«, sagði hann
brosandi.
»Já, það held jeg nærri því — þó jeg komi honum
ekki almennilega fyrir mig — en jeg er viss um, að jeg
hef sjeð hann einhvern tíma — fyrir löngu«.
»Ojæja, jeg býst nú við því«, sagði bóndi. »Faðir
yðar sendi hann hingað í fyrra dag með ferðamönnum,
og lagði svo fyrir, að hann biði yðar hjer. Pjer mund-
uð ekki þurfa fylgdarmann, ef þjer riðuð Grána, hafði
hann sagt«.
Sverrir vaknaði eins og úr löngum draumi, þungum
svefni, og endurminningarnar streymdu inn á hann eins
og hvitur foss.
Gráni! Litli Gráni, stóri Gráni. Valur!
Pað var hann! — Það var hann lifandi kominn.
Bráð-lifandi!
Hvernig gat hann hafa verið svona blindur! Pessi
augu voru þó ekki sköpuð nema í einum einasta hesti.
Grána. Grána, sem honum var gefinn í afmælisgjöt,
þegar hann var 12 ára. Og folaldið þá misserisgamalt.
— Grána, sem allir strákar voru skotnir í við kirkjuna,
meðan hann var tryppi og hjet aðeins litli Gráni eða
folsi. Grána, sem hann reið á til kirkju síðasta sunnu-
daginn, er hann var heima, og reið þá fram úr öllu
kirkjufólkinu síðasta sprettinn heim að prestssetrinu.—
Grána, sem hafði fegurst höfuð og háls og fráasta fætur
allra hesta í hrepnum og var talinn þriðji besti hestur
í allri sýslunni, og þó tæpra sex vetra þá. — Grána, sem
hann kvaddi grátandi í siðasta sinni, er hann fór suður.
Þá hjet hann Valur og átti nafnið með rjettu bæði að
list og lit.---
Hvernig hafði hann getað gleymt honum!
Pessi löngu útlegðarár höíðu máð margtogmikið úr
huga hans af því, sem kært hafði verið. Og sumt var
ef til vill alveg gleymt. —
»Pað var fallega gert af pabba«, sagði hann hægt,
eins og við sjálfan sig, og strauk Grána um höfuð og
háls, lagði vangann upp að honum og fann ylinn streyma
um sig allan. Y1 bernskuminninganna úr föðurgarði.
»En hvað það var fallega hugsað af pabba«.
Og hugurinn sagði miklu meira. — Pabbi hans vissi,
hvað hann gerði. — Pað var ekki til þess að senda
honum reiðhest, að hann sendi Grána. Pví hann bjóst
auðvitað við, að Sverrir hefði að minsta kosti tvo til
reiðar. Og á meiru var eigi þörf. — En faðir hans
vissi, að með Grána sendi hann syni sínum allar bernsku-
minningarnar að heiman. Pað kærasta, sem hann hafði
átt sem barn. Og með þessari sendingu fylgdi það, sem
dýrmætast var af öllu. Foreldraástin og föðurumhyggj-
an, sem altaf var síung. Pótt Gráni eltist. —Já, nú var
hann 16 vetra! — En hvað tíminn líður.
»Guði sje lof, að jeg kem heim. Er nærri því kom-
inn heim aftur. Áður en það var orðið of seint«. —
Gleði og þakklæti fyltu svo huga hans, að honum varð
þungt um andardrátt.----------
Mitt á milli nóns og miðaftans var hann kominn
á stað.
Valur Ijek við tauminn, og fæturnir snertu götutroðn-
ingana snögt og títt eins og stiltar stálfjaðrir. Hann
bar höfuðið jafnhátt og í æsku. Sverrir gat faðmað
fram um hálsinn, ef hann laut lítið eitt áfram í söðli.
Hann grúfði andlitið niður í faxið og fann fjörkippina
og vöðvaspil hestsins með öllum líkamanum.
Hvílík nautn! Samspil tveggja lifandi vera. — Pað
var eitthvað annað heldur en járnbrautir og sporvagnar,
bifreiðir og hjólhestar! Öll þessi nútísku farartæki, sem
hugvit mannsins hafði fundið upp. Ótakmarkað dásam-
legt hugvit. — En öll skorti þessi tæki það, sem reið-
hesturinn hefur í svo ríkum mæli: lif og fjör. Samræmi
við reiðmanninn. — Samstarf þeirra beggja. — í því var
fólginn munurinn á hugvitssmíði og sköpun. — Maður-
inn verður þó aldrei Guð, hve langt sem andi hans
nær og nemur lönd.
Og Sverrir brosti með sjálfum sjer. Að því, hve
mjög hann hafði gleymt lifinu sjálfu alla þá daga og
vikur, mánuði og ár, er hann liafði sökt sjer niður í
raffræði og vjelfræði. Hvílík nautn það liafði verið
honum að kafa hyldýpi hugar síns og setja upp stór
reikningsdæmi. Og leysa úr þeim. Og hve oft hann
hafði gleymt öllu öðru yfir þessu.
Nú varð alt þetta eins og barnaleikur í samanburði
við þá nautn, er hann fann á hestsbaki. Fagur leikur
og skemtilegur. Og nytsamur mjög. En þó alls eigi
þess virði, að maður gleymdi sjálfu lífinu hans vegna.
Upphafi sínu, tilgangi og takmarki.
— Til hvers er það manninum, þótt hann vinni all-
an heiminn, ef hann vanrækir og glatar sál sinni. Sam-
ræminu við lífið og náttúruna dauða og lifandi? —
En hvað það var langt síðan Sverrir hafði orðið
varþvílíkra hugsana. — í mörg ár hafði vindur og vatn,
ár og fossar aðeins verið afls- og auðsuppspretta, er
mönnum var lagt í hendur að leysa og hagnýta sjer.
Peim mönnum, er fundið höfðu »Aladdínslampann« í
undirheimum liugvits síns, sem svo margir gefast upp
við að kanna. Eða reyna aldrei til þess. —
Nú var alt leyst úr álögum. (Niðurl.)
Svo heitir kenslubók í
íslensku, sem nýlega er komin út, eftir Jón Ólafsson
alþm., án efa besta og handhægasta kenslubókin, sem
til er í þeirri grein, bæði til skólanáms og eins fyrir
þá, er nema þurfa án tilsagnar. Petta er 1. hefti og er
innihald þess: 1. orðflokkanir, 2. hljóðfræði, 3. beyg-
ingafræði, 4. orðmyndunarfræði.
Prentsmiðjan Gutenberg.