Óðinn - 01.04.1912, Blaðsíða 2

2
ÓÐINN
Ljóðmæli
eftir Sigurjón Friðjónsson.
Yæri komið vor og sumar.
Væri komið vor og sumar,
væri kvöld eða’ árdagsstund,
væri’ eg barn og væri’ eg drengur
veldi’ eg rós úr þinni mund.
Liðast hár um ljósan vanga;
leikur glelni’ um augans djúp,
og á þína ásýnd dregur
unaðsfagran töfrahjúp.
Mjúkt og skært í eyrum ómar
eins og ljóð þitt djarfa mál.
Leiftur undan brúnahaugum
berast inst í mína sál.
Og þau kveikja og þau verma
— og þau brenna, heit og skjót.
Ástar tvenning: yndi’ og kvíðan
eiga’ í kvöld sitl stefnumót. —
Þungt er loft og þögul heiði,
þrútin hrönn í lágri skor.
En í mínum ofurhuga
ómar Ijóð sem nálgist vor.
Hátt yfir dölum.
Lýsir um tinda og laufblöðin glitra;
Ijósbylgja náttsorann þvær.
Himininn roðnar. En hafdjúpin titra;
hljóðnar inn náttkaldi blær.
Hátt yfir dölum, hátt yfir sölum
hlýleg og brosandi vorgyðjan rís.
Með hljómþýðum niði, himneskuin kliði,
heilsar in sóleyga dís.
Korndu nú ljúfa! með Ián mitl og yndi,
læknaðu vetrarins mein.
Senn rísa bárur í suðrænum vindi,
senn kvaka þrestir á grein.
Hátt yfir dölum, hátt yfir sölum
hamingja fögur í Ijóshrönnum skín.
— Hugur minn saknar, vorþrá mín vaknar,
vitjar á náðir til þín.
Ljósvakinn titrar og Ijósbylgjan streymir
leiftrandi’ um slrendur og haf;
engu, sem lifir í ónáð, hún gleymir.
Omar liver vættur, er svaf.
Hátt yfir dölum, hátt yfir sölum
með hátign fer dísin í geislanna flaum,
lítur til moldar, leiðir til foldar
lífþrunginn sköpunardraum.
í ljúfuin blæ á ljósu kveldi.
Enn lyftir þungum skörum skýja
og skín in milda himinsól,
og enn á gleðin garða nýja
og geisladýrð um veldis-stól.
Hvert fjall er bjart af fórnar eldi,
liver foldar rós á boð til mín.
í ljúfum blæ á Ijósu kveldi
fer Ijóð mitl frjálst og vitjar þín.
Og sjálfur út á grundu græna
jeg geng og teyga vorsins óm;
hvert liljuhlað, hver lækjarspræna
um lífsins kveður helgidóm ;
í suðri gneggjar gaukur fagur;
í glitskóg kvakar þrasta lier.
Með sól á vanga sumardagur
og söng á vörum fagnar mjer.
Svo bendir dís frá björtum slóli
og her sitt gull á leið til þín.
Við hláa lynd í bjarka skjóli
þú bíður, lijartans vina mín.
í augum klökkvi ástar glilrar
og unaðsljóma’ á vanga slær,
og kringum varir viðkvæm titrar
sú viljans rós, sem fegurst grær.
Og eygló skær að unnuin hnígur
— sem augabragð er stundarbið —
og angan hrein af engi stígur
og ár í fjarska talast við.
En fjall er vafið fórnareldi
og fugl í hljóði lofsöng tjer.
í ljúfum hlæ á ljósu kveldi
er lán mitt kæra! fult hjá þjer.
V í s u v
(brot).
Lyflir tjöldum ljóshiminn;
líður kvöld á sviðið inn.
Frostnótt köld með farfa’ í kinn
fer með völd i þetta sinn.