Óðinn - 01.08.1912, Page 1

OÐINN
ÁGL'ST
1013.
VIII. ÁK
Sigurður Pálsson
hjeraðslæknir var fæddur í Miðdal í Laugardal
24. Maí 1869, og af góðu foreldri. Var faðir hans
hinn ágæti kennimaður síra Páll sál. Sigurðsson,
er siðast var prestur i
Gaulverjabæ, en móðir,
sem lifir enn, er Margrjet
dóttir Þórðar sýslumanns
og kammerráðs Guð-
mundssonará Litlahrauni,
og leika ekki tvímæli á
því, að hún sje hin merk-
asta kona í öllu.
Æfisaga Sigurðar er
stutt, en góð. Hann ólst
upp með foreldrum sín-
um til þess er faðir hans
dó, og dvaldist síðan með
móður sinni. Hann út-
skrifaðist úr skóla 1890,
en af læknaskólanum 1894.
Árið 1895 tók hann lækn-
isstörf í Skagafirði fyrir
hönd Guðmundar Hann-
essonar, og var settur
læknir þar eflir Guðmund
1896. En 1897 varð hann
aukalæknir á Blönduósi í Húnavatnssýslu, og
gegndi því starfi til vorsins 1899, en þá hafði hann
fengið veiting fyrir læknishjeraði þvi, er nú heitir
Sauðárkrókshjerað, og dvaldi hann á Sauðárkróki
upp frá því. Kona Sigurðar var Þóra Gísladóttir
Tómassonar, úr Reykjavík. Þau áttu tvö börn, er
Iifa, Lauru og Pál, og eru bæði hin mannvænleg-
ustu. Eitt barn þeirra dó.
Sigurður druknaði í Laxá við Skagaströnd í
Húnavatnssýslu 13. okt. 1910. Lík lians fanst
sjórekið skömmu síðar óskaddað, og sóttu Skag-
firðingar það. Var liann greftraður 31. s. m. á
Sauðárkróki að viðstöddu miklu fjölmenni.
Ekki hygg jeg að það geti orlcað tvímælis, að
Sigurður hafi verið ágætur læknir, og fullviss er
jeg þess, að ekki hefðu Skagfirðingar viljað skifta
honum við nokkurn lækni á landinu, þó þeir
hefðu átt kost á. — Enda sýnir það glögglega hvers
álits hann naut, að svo mátti heita, að hann væri
einnig læknir í Austur-Húnavatnssýslu, því þangað
var hann ávalt sóttur, ef
mikils þótti við þurfa,
eftir að hann fór þaðan.
Fór hann og ávalt þær
ferðir, ef ekki var með
öllu ófært, eða hann mátti
alls ekki fara frá skyldu-
verkum í hjeraði sínu, því
hann var mjög skyldu-
rækinn maður. Á einni
slíkri ferð til Austur-Hún-
vetninga var Sigurður, þeg-
ar hann druknaði, og má
því fullyrða, að ’nann Ijet
lífið fyrir það, að virma
fram yfir skytdu sina.
Sigurður var fríður
maður sýnum og afar-
sviphreinn; ekki hár mað-
ur, en vel vaxinn, þrekinn,
og ramur að afli. Hann
var mikill »sports«-maður,
ágæt skytta og veiðimað-
ur; hestamaðar góður mjög, enda átti hann hvern
hestinn öðrum betri.
Ekki er það ofsagt, að Sigurður Pálsson væri
»góður drengur«. Hygg jeg að hann hafi engum
viljað ilt gera, en hitt vissi jeg, að hann gerði
mörgum gott. Stóð hann í miklum ábyrgðum
fyrir frændur sína og vini, og það veit jeg, að
mörgum ljetti liann bagga á annan hátt. En að
upplagi var hann fjármálamaður, og sá um hag
sinn; var hann þó afarsanngjarn og samvisku-
samur í viðskiftum. Vel liafði hann sjeð fyrir
konu sinni og börnum, og mun þeim allvel borg-
ið að því er fjárhag snertir.
Sigurður var gáfaður maður, og gleðimaður
með afbrigðum; var yndi við hann að ræða. Hann
Sigurður Pálsson.