Óðinn - 01.09.1912, Side 2

ÓÐINN
42
Ástríður heitir, dóttir Kjartans sál. Ólafssonar lirepp-
stjóra á Þúfu í Landeyjum. Voru þær báðar síð-
astl. velur í 4. b. kvennaskólans hjer í Reykjavík.
Síra Eggert hefur, eins og áður segir, verið
þingmaður Rangæinga síðan 1902, hefur reynst
þar fastur í sessi, og svo mun einnig verða fram-
vegis, svo lengi sem hann gefur kost á sjer til
þingstarfa, enda er hann mjög nýtur maður á
þingi og hefur unnið sjer þar gott álit, er einbeitl-
ur og fastur fyrir og fylgir vel fram hverju máli,
sem hann tekur að sjer.
Síðastliðið haust ljet síra Eggert reisa n<'ja
kirkju á Breiðabólstað. t*að er krosskirkja stór
og injög vel vönduð.
a.
*
Tvö kvæði.
í Drangey.
Jeg þarf að sækja mjer æskueld,
því alein í Drangey bý jeg.
Á meginströndu skín Ijós við ljós, —
til Iands gegn um brimið sný jeg.
Jeg þarf að sækja mjer andans eld,
sem útlægur Greltir um sundin;
en vogur er kaldur og báran byrst,
þar bliknar oft neisti fundinn.
Og hvort mjer eittsinn það afrek tekst,
einn óslokkinn neista að glæða,
jeg veit ei, — en margt er í úthafsey,
við eld sem að þyrfti’ að bræða.
„Segðu mjer að sunnan“.
»Segðu mjer að sunnan«,
svali morgun-andi,
Ijúfi, ljúfi laufþeyr,
leiddur sólarbrandi.
Allar strendur anga,
allar bárur glitra,
hyllingar í lofti
heiðisbláu titra.
»Segðu mjer að sunnan«,
sál mín þráir vorið;
vissi jeg leið hvar liggur,
lægi þangað sporið,
andans vor, sem vegu
víða fann og lagði
og til gullsins grafna
göngumóðum sagði.
»Segðu mjer að sunnan«,
seg, að strengi eigi
harpa mín, er hæfi
himinsól og degi.
Seg, að hönd tnin hafi
hulinn mátt að leika
á þá strengi alla
óma sterka’ og veika.
»Segðu mjer að sunnan«;
sæl og sterk jeg væri,
ef jeg vissi að önd mín
óm á vængjum bæri,
vorsins óm, er vermdi
vetrarsnæ og þýddi,
og mitt ljósa land með
laufakrónum prýddi.
Hulda.
H.
Benedikt Sveinsson
n Borgnreyri í Mjóafirði er fæddur n Ormsslöðum í
Norðfirði 2. janúar 184ö, sonur Sveins Sigurðssonar,
hreppstjóra par, og konu lians Sigriðar Benediktsdóttur
prests á Skorrastað, Porsteinssonar, af Skógaætt liinni
yngri undan Eyjafjöllum. Benedikt fiuttist ungur að
Skógum í Mjóafirði, og misti hann móður sína uin það
bil. Bjó faðir hans nokkur ár á Skógum, eða þar til að
túnið eyðilagðist at grjótskriðum; íluttist þá að Brekku í
sömu sveit, og reisti litlu síðar nýbýli á Borgareyri.
Fór Benedikt um þetta leyti fyrst úr föðurgarði, og rjeð-
ist til náms hjá síra Sigurði Gunnarssyni á Hallormsslað.
Var með honum á vetrum, en við verslunarstörf á Eski-
firði á sumrum. Gekk síðan inn í latínuskólann, en
hætti þar námi eftir nokkur ár. Stundaði þá enn ýms
störf á Eskifirði, þar á meðal greiðasölu og póslafgreiðslu,
er hann annaðist þar fyrstur manna. Var og eitt sumar
verkstjóri við silfurbergsnámuna í Helgustaðafjalli. Árið
1874 fluttist Benedikt að Borgareyri í Mjóafirði, og byrj-
aði þar búskap. Dvaldi þar þó skamma stund, og bjó
því næst á ýmsum stöðum í Seyðisfirði og Mjóafirði,
þar til hann fiuttist aftur að Borgareyri, árið 1882.
Hefur hann búið þar síðan. — Eignalítill mun hann
hafa komið að Borgareyri, sem þá var iila húsuð, og
yfir höfuð fremur óbjörguleg. Er þar nú mikil breyt-
ing á orðin. Hefur Benedikt reist þar stórt tvílyft
timburhús, gripahús og sjóhús, en bætt mikið túnið, sem
var að mestu grýttir móar og melar, og gaf af sjer tæp-
lega kýrfóður. Fást nú af því eitthvað hálft annað
hundrað hestar, og er auðsætl, að mikið erfiði liggur