Óðinn - 01.09.1912, Blaðsíða 3

ÓÐINN
43
að baki peirri fram-
för, einkum þó ef
tekið er tillit til pess,
hve erfitt er aðstöðu
par í brattauum, og
landbúnaðurinn auk
pess aðallega hjáverk
cins og víðast livar i
Brekkuporpinu. Pví
aðalbjargræðisvegur
er par sjávarúthald.
Hefur Bencdikt haft
sjávarútgerð alla tið
siðan hann fór að
búa, og hepnast frem-
urvel. Ymsstðrfönn-
ur befur hann á hendi,
svo sem afgreiðslu
fyrir Sameinaðagufu-
skipafjelagið, bóksölu, brjefhirðingu o. fl.
Um langt skeið hefur hann verið einn af bestu
styrktarmönnum Templarafjelagsins austanlands, og pá
að sjálfsögðu einkum i Mjóafirði. Átt par og góðan
pátt í stofnun lestrafjelags. Sveitarmálefni hefur hann
pó heldur leitt bjá sjer, en aftur skrifað uokkuð um
landsmál, einkum atvinnumál, í blöðin eystra. Er hann
og fróður um margt og hefur lesið mikið.
Sama árið sem Benedikt fluttist fyrst að Borgareyri,
kvæntist hann Margrjeti Hjálmarsdóttur dbr.m. Her-
mannssonar á Brekku. Er hún dáin fyrir nokkrum ár-
um. Eignuðust pau 13 börn, sem öll eru á lifi, nema
ein dóttir, Sigríður að nafni, er Jjest næstum samtímis
móður sinni. Elstir sona peirra eru: Sveinn flskimats-
maður í Hlíð, Hjálmar bóndi í Danmörku, Vilhjálmur
verslunarstjóri á Norðfirði og Friðjón bóndi á Beykjum.
h.
ttí /^yK.
Yið sólsetur
eftir Kormák.
Kvöldið var kalt og napurt, eins og veruleikinn.
En sólsctrið var unaðslegt, eins og heillandi endurminn-
ingar liorfins unaðs, eins og æfintýraheimur æskunnar,
cins og dýrlcgt draumaland.
Já, draumaland. Orðið dró dilk á eftir sjer, sem
óðara kom upp í huganum — kom fram á varirnar:
»Par að eins yndi fann jeg,
par að eins við mig kann jeg,
par batt mig trygðaband.
Því par er alt, sem ann jeg —
pað er milt draumaland«.
Og svo kom upphafið:
»0, Ieyf mjer pig að Ieiða —
Ástín mín unga er svo undur-viðkvæm og ör. Hún
er svo fljót að verða hrifin og hún er svo ljett á sjer,
pví hún þekkir engin bönd. Hún hreif önd mina með
sjer á flug, Ijet hana skilja biksvartan búkinn eftir á
jörðinni. Og með aðstoð draumaguðsins almáttuga, sem
er henni svo handgenginn, fann hún fljótlega pað, sem
hún vildi fá að leiða — inn á logskreytta draumalandið
í vestrinu.
Svo vorum við pá komin þangað saman, hún ást-
vina mín og jeg. Þar var myrkrið ekki til og ekki
kuldinn. Bar var að eins unaður, tvöfaldur unaður: —
af leiðslulindum ástarinnar og af gullnum lindum ljóssins.
Mennirnir niðri á jörðunni sáu okkur ekki parna
uppi á draumalandinu. Peir litu ekki pangað. Aurinn
á jörðunni var þeiin nógur unaður. Og svo skoðuðu
peir sig í spegli sjálfselskunnar og dáðust að. Og á-
nægjan með sitt elskulega »jeg« skein út úr hverjum
ándlitsdrælti.
t’arna á meðal peirra sáum við mann, sem var að
mála myndir. Hann málaði að eins pað, sem honurn
póknaðist sjálfum, sumt af þvi lionum pótli pað fagurt
og sumt af því honum pótti það ljótt. Og hann spurði
mennina ekki að því, livað væri fagurt eða ljótt, lieldur
sagði sjer pað sjálfur. Hann málaði myndir af peim, en
pær voru svo skýrar að peir pektu ekki sjálfa sig. I
spegli sjálfselskunnar litu peir alt öðruvísi út. Þeir
gátu því ekki annað sýnt honum en fyrirlitningu. En
liann skeytti pví engu, heldur hjelt sína leið og málaði
áfram sem áður.
En við undum okkur á draumalandinu við ljúfuslu
nautnir tilverunnar. Við algleymisveigar ástarinnar er
unaðurinn ótakmarkaður. Og er algleymið bráði af
okkur við og við, sáum við að eins sólgylta braut liggja
framundan. Par ætluðum við að leiðast áfram, tengd
unaðsböndum ástarinnar en ekki aðfengnu tjóðri-----
Æ! — kuldinn beit mig í kinnarnar og vakti mig
aftur til veruleikans. — Elskaða! hví hvarfstu svo skjótt?
Hví fjekk jeg ekki að leiða pig lengur? Og nú er meira
að segja sólroðinn horfinn að mestu og búmið fallið á.
Þá held jeg heim og fel mig á vald svefninum.
Hann er einnig máltugur, því hann hefur bæði algleymi
og drauma. Par leita jeg pig uppi aftur.---
Einn í myrkrinu.
Myrkrið gægist um gluggann
og gáir, hvort ljósið er dofnað.
Svo glottir það út undir eyru,
því alt er í skuggunum sofnað.
Svo læsir það greipum um gættir
og glennir hurðir frá sföfum.
Það heyrist ei hrikta í lásum;
alt er hljótt sem í dauðra gröfum.
Það er nálykt. Úr hverju horni
kemur hópur af nábleikum vofum.
Þær glápa’ á mig gráðugum augutn
og glotta í myrkursins rofunt.
Þær hrópa: Við eigum að æra’ ’ann,
svo öllum hann verði að meini.
Svo dansa þær utan um mig.
Ein olar fram hálfrotnu beini.
Svo dregst jeg bráðunt í dansinn,
verð draugur, öllum að meini.
En af hverju má jeg ekki,
setn óvættur, verða að steini?
Sveinn II Jónsson.