Óðinn - 01.09.1912, Blaðsíða 4
44
ÓÐINN
Háeyrardrápa.0
Guðmundur heitir
garpurinn frægi
úti á gamla
Eyrar-bakka.
Ef hans er kuggur
kyrr í lægi,
þorir enginn
við Unnir makka.
Vaskra formanna
foringi er hann,
þeirra er ýta
frá Eyrar-bakka.
Eins og höfðingi
af þeim ber hann.
Fjölmargir honum
fjör sitt þakka.
Helblind eru sker
og hár hver boði
úti fyrir
Eyrar-bakka.
Þegar sjó brimar
er búinn voði,
ef lagt er fleyi
leið skakka.
Það var á vetrar-
vertíð einni,
árdagur fagur
og útlitsgóður;
vermönnum þótti
venju seinni
Guðmundur til,
að greiða róður.
Hann í allar
áttir starir,
snýr svo breiðu
baki að sandi:
1) Veturinn 1910 var verið að
tala um pað, að danskur skipstjóri
hefði fengið heiðurspening úr gulli
frá konunginum fyrir pað, að bjarga
tveimur strákhvolpum upp úr sjón-
um inni á höín hjer við land, en
Guðmundur gamli á Háeyri—hann
fengi ekki neitt fyrir sín afreksverk.
Þá var petta kveðið.
Gslr.
»Einráðir skuluð
um ykkar farir,
en jeg mun í dag
drolla í landú'.
Hjala vermenn:
»Ei var hann bleyða,
en nú er gengið
garpi hraustum«.
Bjart var loft
og ládeyða.
Skipin, tuttugu,
skriðu’ úr naustum.
Guðmundar eru’ ei
getur viltar:
A miðjum degi
dimmir á Bakka;.
Kallar hann þá:
»Komið, piltar,
verið fljótir
í verstakka«.
Segir liann hvast
við sveina horska:
»Við förum eigi
færi að greiða;
í dag á ekki
að draga þorska;
nú skal á mið
til mannveiða«.
Teinæringinn
út hann setur.
Byrstast hvítar
brúnir á Ægi.
Guðmundur öllum
öðrum betur
kann í sundum
að sæta lagi.
Skaint l'yrir utan
sker og boða
íuttugu ferjur
lljóla’ á bárum,
ætla sjer búinn
beinan voða,
fáráðar, líkt og
fuglar í sárum.
En þegar gamla
garpinn sjá þeir
renna skeið
úr skerja-greipum,
kviknar liugur,
krafta fá þeir,
óhræddir fyrir
öðru en sneypum.
Aldrei gerast
orðmargar
hetju-ræður,
en hnífi jafnar:
»Við Eyrar er boði,
sem bleyðum farga
stefnum því
til Þorlákshafnar«.
Segl hann þenur
og sjónhending
hleypir þráðbeina
til Þorláksliafnar.
Þa r er i stormum
þrauta-lending,
víkin aðdjúp
og varir jafnar.
Formenn tuttugu
fara á eftir,
eins og svani
ungar fylgja,
hreppa lendingu
hart að kreptir.
Sleppifeng
varð fár-bylgja.
Ef þið komið
á Eyrar-bakka,
kvikur er enn
í karli dreyri.
En leitið ekki
um lága slakka.
Hetjan býr
á Há-eyri.
Manna er hann
mestur á velli,
herði-breiður
og brúna-þungur,
kominn langt
á leið til elli,
sífelt þó
í sinni ungur.