Óðinn - 01.09.1912, Síða 5
ÓÐINN
45
Engin hlýtur liann
heiðurs-merkin,
en færið kaili
kvæði þetta.
Veit jeg að fyrir
frægðar-verkin
honum mun Saga
sæmdir rjetta.
Góður var feugur
Guðmundar,
er fleyin úr voða
færði að sandi.
Skal því honum
til skapa-stundar
hróður vís
á voru landi.
tíestur.
Guðmundur á Háeyri.
Guðmundur ísleifsson á Háeyri er
fæddur 17. janúar 1850 á Suður-Götum
í Mýrdal og ólst upp í fátækt. Hanu
rjeðist ungur vinnumaður til Guðmund-
ar Thorgrimsens á Eyrarbakka. Skömmu
síðar fór hann að Háeyri og kvæntist
þar Sigríði dóttur Þorleifs heitins ríka.
Eiga þau sex börn á lífi og er elstur
þeirra Þorleifur kaupm. lijer í Rvík.
Guðmundur byrjaði suemma for-
mensku og umbreylti þá bátaútvegi og
sjómensku á Eyrarbakka: Sjálfur var
hann ágætis formaður og fiskisæll og
ganga miklar sögur þar eystra af sjó-
sóku hans og formensku fyr á árum. Hann hefur og verið formaður
fram að þessu. Netaveiðar bjujaði hann fyrstur manna þar austan-
fjalls fyrir nokkrum árum, en áður liafði það verið trú manna, að þær
gætu ekki hepnast þar. —
Nú hefur Guðmundur búið lengi á Háeyri og gert þar mjög miklar jarðabætur, girt, grafið skurði
og aukið matjurtagarða. Konungsverðlaun Irlaut haun fyrir nokkruin árum, og tvívegis verðlaun úr
Ræktunarsjóði. Heimilið er hið besta og framúrskarandi gestrisið, enda er þar nær aldfei gestalaust.
Guðmundur er hygginn maður og ráðhollur þeim, er hans leita. Hann er mikill maður á velli og
gervilegur.
Kaupmaður var Guðmundur um eitt skeið; varð þá gjaldþrota, en liefur síðan borgað alt, eftir
samningum, og er nú laus við það.
r.uðmuncliir á Háeyri.
Þrjú kvæði.
1. Sumarkveðja.
Mig langar til að leika rnjer
og leysa’ af mjer þá skó,
sem leggjast eins og farg um fætur,
fullir af vetrar snjó.
Mín þrá, hún fer til fjarsta áls,
að fremsta lækjarós.
Hún ætlar nú að syngja söngva
fyrir sortulyng og rós.
sem komust undan klakanum
við klökkvan þjer af brá.
Hlýtt þau legðu að hjarta þjer,
er heitast sólin skín;
græn þá verða veðurbörðu
veslings stráin mín.
2. líak við fjöllin.
Fyrir handan fjöllin
mjer finst vera geymt svo margt.,
Olesin æfintýri
og alt hið fegursta skart.
Hún nemur lönd um loftin blá,
svo laugt sem sólin skín.
Hið gullna ský í aftaneldi
er nú höllin mín.
Jeg get ei, sumar, gefið neitt,
nema grátföl vetrarstrá,
Mig dreymir svo oft og einatt
um eldgamla riddaraborg,
með litskreytta súlnasali
og svalir og götur og torg.
A svöluuum stóðu þau saman,
og sálirnar runnu’ í eitt.