Óðinn - 01.09.1912, Síða 6
■4(>
ÓÐINN
Hugfangiii horfðu þau bæði
á hafið, svo löfrandi breitt.
Hann sigldi á sama kveldi
yfir sæinn, í ókunn lönd.
Nú horfir hún ein á hafið
frá hrjóstugri og berri strönd.
Fleyið ineð fannhvítum seglum
flaug, eins og svanur, á höf,
til landa í árroðans eldi,
en öldurnar bjuggu’ ’onuin gröf.
Nornirnar flejdnu fagra
förguðu. Um sólarlag
horfir hún alein á hafið,
— horfir enn þá í dag.
3. Við djúpið.
Jeg yndi því vel, að óðal mitt
væri’ ylst úti í köldum mar,
langt niðri í svörtu sölunum,
í sólarleysinu þar.
Hún kemur einatt, hin klökkvandi þrá
og kallar, sem megi jeg til
að steypast af klettunum köldu og svörtu
í koldimman mararhyl.
Hvað seiðir svo sál mína, Unnur!
Svarið það kemur ei.
Er það hlátur úr dauðadjúpinu,
eða deyjandi brimstunur? Nei!
Hvort eru það æfintýrin,
sem ungum þeir sögðu mjer frá
um hafmey, með gullna hörpu’ og strengi,
sem hljóma af svellandi þrá?
Er það eldur frá kristallsarni,
sem ihnar að vitum mjer,
og legst uin hjartað svo hljóðlega’
og hugann í djúpið her?
Nei! IJað er ókyrð þín, Unnur,
sem allaf mig flytur þjer nær;
þú ert ekki að eilífu hin sama,
ekki eins í dag og í gær.
Þú byggir þjer turnháar bylgjur
með hlátær og sólroðin þil,
— og jeg var að byggja mjer brýr, sem áttu
að bera mig sólar til.
Öldurnar þínar urðu
að ógnandi, svimdjúpri gjá,
og háreistu brýrnar, þær hrundu að grunni,
— til Helvílis niður jeg sá.
Svo skyld vorum við sköpuð,
skyldari en liiti og bál;
hverfleikur einn er hjartað í mjer;
jeg er hluti af þinni sál.
Sveinn H. Jónsson.
Runólfur Halldórsson
hreppstjóri á Rauðalæk.
Fáir munu þeir vera suöur lijer, sem ckki kannast
við Runótf á Rauðalæk; svo er liann víða nefndur og
að mörgu góðu kunnur. Fyrrum lá aðalvegurinn um
Rangárvallasýslu svo að segja um túnið á Rauðalæk.
Bar pá margan gest að garði, en öllum beini veittur.
Kyntust menn þá við rausn bónda, en Runólfur á
Rauðalæk festist i minnum nianna og hefur lifað par
siðan — pó vegurinn ilyttist nokkuð frá bænum. En
pó dálítill krókur sje ofan af Holtaveginum, eru pað pó
margir, sem telja hann ekki eftir sjer. Allir, sem til
pekkja, vita hvað Runólfur hefur gaman af gestum sín-
um. Svo er og altaf eitthvað nýll að sjá með hverju
ári, annaðhvort í byggingum, jarðabótum — eða pá
verklærum. —
Runólfur er læddurá Syðri-Rauðalæk 23. nóv. 1850.
Voru forcldrar hans Halldór Halldórsson og Elín Tómas-
dóttir, og áttu pau fjölda barna. Var Runólfur næst
elstur peirra. Olst hann upp hjá foreldrum sínum, og
dvaldi hjá föður sínum pangað til hann var 21 árs.
Móður sína misti hann 14 ára gamall.
Búskap sinn hóf Runólfur á nokkrum hluta Syðri-
Rauðalækjar. Varhannpá á öðru árinu umtvítugt. Og
árið cftir gekk hann að eiga Guðnýju Bjarnadóttur,
Jónssonar ú Efri-Rauðalæk. Voru peir lengi í tölu hinna
merkari bænda i Hollamannahreppi hinum forna. —
Elnalítill var Runólfur, er hann hóf búskap sinn. En
hann var snemma hagsýnn, og dugnaður, ráðdeild og
sparsemi í besta lagi; græddist honum pví brált fje.
Má geta pess, sem dæmi upp á dtignað hans, að
cftir að hann var farinn að búa, stundaði hann útróður
í í) vertíðir fyrir Háls- og Pykkvabæjar-sandi hjá fyrv.
alp ni. Pórði Guðmundssyni i Hala. Var Pórður pá á
Ijettasta skeiði, og sótti sjó með miklum dugnaði. Átti
Runólfur að fara um 3 vikur til sjávar yfir vötn og eríið-
an veg, var flestar nætur heima, en sat pó aldrei fisk