Óðinn - 01.10.1912, Blaðsíða 3

ÓÐINN
51
Fyrirhugað hefur hann enn nýja langferð urn
Kúrdestan, til þess að fullkomna þekkingu sína á
því landi, og þá ef til vill einnig að rita um það bók.
A. M. B. hefur þó fundið til tómleikans, sem
færist yfir líf hvers manns, sem eingöngu helgar
það andlegri starfsemi. Þess vegna keypti hann
fyrir nokkrum árum heiðarland á Vestur-Jótlandi,
nálægt Videbæk, og hefur síðan fengist við að
rækta það og græða upp eftir því sem tíminn hef-
ur leyft. Landið er þarna áþekt því, sem hann
hefur sjeð á ferðum sínum sumstaðar í Vestur-
Asíu og uppi í heiðum íslands. Náttúran þarna
á Vesturströnd Danmerkur hefur laðað hann að
sjer, svo að liann hefur oft haft þarna aðsetur á
sumrin —• og ef til vill verður þarna aðaláfanga-
staður hans síðar á lífsleiðinni. Nú í sumar, sem
leið, liefur hann bygt þarna sumarhús, fallegt og
eftir nýustu týsku.
Th.
st
Yið Sundið,
i.
Kvöld.
Dauða þögn. — Sjá, döprum silfurbjarma
dreifir tungl um sundsins myrku flöt.
Dauðaþögn . . En mínu innra eyra
útburðarvæl drauma minna hljóma.
Næturvakin fylking fornra harma
fer um hugarsvið mitt eldi og brandi.
Sjúkan gleðisöng jeg þykist heyra:
Chopins tóna, — vín og fýsið kjöt, —
hláturtrylling yfir eyddu landi, —
andvarp þungt í gleðifyltum sal!
Fölvar vofur fjarra, dauðra óma
fylla hug minn skelfing. — Stöðugt ríkir
þögn. — Og yfir sundsins svörtu djúpi
sveimar fugl, af myrkri rændur lit.
Litlaus, friðlaus fugl! — minn eiginn andi . .
Örvænting mín bíður. — Jeg er þreyttur.
Ó! hvað Guð — og ó! hvað jeg er breyttur!
Þögn . . . Jeg hlusta: Er þá engu kalli,
engum blíðum þánka stefnt til mín?!
Þögn? — Jeg bið og særi, þögn, þú víkir!
Þögn, þú lýgur! — — —
— — — — Nei . . . þú segir satt —:
Jeg er einn og á ei nokkurs þanka,
á ei nokkurs gleði eða tár, — —
aðeins drauma, aðeins holdlaus sár. —--------
Þögn. — Jeg sit, og sundsins spjald jeg rita
sjónum döprum minni þánkarún, —
framber sakir, færi rök og gögn:
— Seg mjer, nótt: Var kossinn ástareiður?
eða kaldur fölskvi?......................
....................Dauðaþögn. —
Júni 1911.
ii.
Morgun.
Máfar yfir sundi sveima,
silfurgráir, hljóðir máfar.
Sólin byggir bleikum geislum
brú að landi, morgundauf.
Skuggar sjer í skógi gleyma.
Skolli milli stofna ráfar,
nauðlattur af næturveislum.
Nælurperlur skreyta lauf.
Hversu mundi dagur dapur,
dýrðarfár og blómilms snauður,
— liugarþunginn yrði o’ná
efalaust í minni lund, —-
sólarblærinn norðan-napur,
nauðljótt bæði sund og hauður —
ef jeg ekki ætti von á,
ástmey, þjer, um liádagstund?
Þú ert ljós, sem litinn gefur
laufi, grasi, vatni, blómi.
Hlátur þinn, í helgri gleði,
hjartnæm, fögur æfintýr
í kóngulóarvefinn vefur.
Af vörum þínum ljúfum rómi
streymir hreint frá glöðu geði
mitt guðsorð — er í sál þjer býr.
Ágúst 1911.
Gunnar Gunnarsson.