Óðinn - 01.12.1912, Blaðsíða 8

72
ÓÐINN
Augun svörtu sínum brenna Svona leikinn sinnisveikin sest mig á,
sjónargeisla-eldi menn, alt mjer kreikar yndi hjá.
en hin sjer inn að hjarta rcnna Gigtin steikir, gigtin sleikir glóðartungu blá
liægt og mjúkt og fast í senn. holdið, bein og há.
Eftir hcst.
Mar getur hvar
að meiru’ eða fleirum
Sörla fljótförla,
fjöri, dauðans ör
lostnum, likan kostum,
lit og viti,
þoli í bol,
pýðgang tíðum.
Ungur brátt lungur
yfir nam tifa
hátt sem lágt
hauður ótrauður,
þreyttist nje breyttist,
hvort þrammaði skammar-
eða lang-leiðir
ljettur jafnt á spretti.
Bar eigi mar,
þó brjóst af þjósli
beljandi elfa
berði og herðar;
skilaði, þó skylli
skol yfir bol
hraðsyndur hauðri
hal úr dauða sal.
Verðugt er, þó varði
vænn á grænni
fold, þinni mold,
fallegu spjalli
settur væri’ og nett
saminn frama-
verkanna merkra
vinnu lífs þinnar.
(íigtin.
Gigtar kvillinn vondi vill ei vikja frá,
hann injer spillir ötlu á,
heilann tryllir, hjartað fyllir hugarangi’ og þrá
inter alíá.
Bakið sveigir hann og hneigir hart mjer á,
lærið teygir til og frá,
lappar greyið lika beygir, lengst ofan í tá
inter infímá.
Sumarblíðan sest með kvíða sinnið á,
út ef skriða ekki má
og Sörla riða’ um fleti fríða, farinn er jeg þá,
inter pocúlá.
Hundurinn Hringur.
Færa ei mátti mærri
mjer þinga gjöf Hringi;
meir ann jeg þeim en marar
mundi glóðarbaug hundi.
Lofa jeg því með ljúfu
— laun þótt smá sje raunar —
Hring ekki láta’ úr hungri
hrapa meðan jeg skrapi.
Á Arnheiðarstödum.
Par hrukku tár, sem höfðu engar rætur,
þar hristist brjóst af gleðisköllum títt,
þar flúði’ ei svefn um svartar vetrar nætur,
sofnaðist vært við fóstru hjartað blítt.
Þar er mjer flest i fersku barndóms minni,
Ijöllin og lækir, hlíðar, melar, sund.
Við þessi blóm jeg mun þar úti og inni
æskunnar geta skemt mjer langa stund.
Tínians ekki stöðvast strauniur.
Pýtt.
Tímans ekki stöðvast straumur,
stundir, dagar, vikur, ár
líða fram sem langur draumur,
ljettur ýmist, stundum sár.
Helst er von, þótt hugsum margt,
þá horfum út í myrkrið svart,
altjend samt, en einkanlega
ára lífs við skiftin vega.
I framtiðar dökku djúpi
dulið er, hvað mæta á;
sorg og gleði sveipast hjúpi,
sveima’ oss skamt og langt i frá.
Von og kvíði víxlast því
veikra hjörtum manna í;
ýmist klökkum eða kvíðum,
í óvissunui sífelt stríðum.
Pvi er gott með vixsu’ að vita,
vel að jafnan gangi þeim,
sem elska guð, þeim ára flytja
engin skifti hræðslu eim.
Örugg gaktu áfram þá
út í hvað, sem mæta á;
þína för ófarnar leiðir
faðir alls, er nefnist, greiðir.
Prentsmiðjan Outenberg.