Óðinn - 01.02.1913, Blaðsíða 2

82
ÓÐINN
Nokkur þýsk kvæði,
í íslenskri pýðing eftir Alexander Jóhannesson.
Gönguraaður.
(Eftir Fr. Nielzsche).
Göngumaður gengur hljótt
og greitt um nótt,
og bugður dals og liáls og hæð
hann hratt um fer
— hve fögur núna nóttin er —
án afláts, nemur ekki staðar,
áfram gengur hraðar, hraðar,
Pá hegrir hann fagurt fuglamál,
hans fipast sál.
»Hví fjötrarðu bœði fót og hug,
þú fugl á grein,
og grefur upp mín gömlu mein9
Pú töfrar mig með tónum þínum
og tœlir mig frá störfum rnínum«.
Pá svaraði litli fuglinn fljótt:
»Jeg ftögra um nótt
að leita’ að ástvin langt í burt
með Ijúfum söng,
því einum nótt er afarlöng.
En áfram gakk, nem ekki staðar,
þú átt að ganga hraðar, hraðar.
En ftgt þjer nú og far af stað,
fljótt birtir að.
Fjekk Ijóð mitt vakið leyndan harm
til lífs í þjer?«
spgr hljóður fugl í huga sjer:
»Er hugur þinn svo harmi lostinn
sem hjartastrengur vœri brostinn 9«
Feneyjar.
(Éftir Fr. Nielzsche.)
fíiksvarta nótt
á brúnni jeg nglega slóð,
þá hegrði jeg söng í fjarska:
í titrandi geimnum glóðu
gulldropar langt í burt.
söngurinn, gondólar, Ijósin —
sundlandi hvörftuðu burt. . . .
Harpan, sál mín, varð snortin
og slegin um leið;
titrandri af sólbjartri sœlu
söng hún gondólalag.
— fíarst það á burt? ....
Nótt.
(Eftir Hermann Gilm, ‘1812 f 1864).
Nótt úr skógi líður Ijetl
og lœðist ofurhœgt með trjánum,
svipast um í hring á hnjánum
og hlegpur sprelt.
Slekkur Ijós, er Igsa heim;
litir allir, blóm á grundu
hörfa burt á samri stundu
í sortans geim.
Tekur alt, er oss er kœrt,
— eldsins glóðir verða svartar —
slœr á öldur silfurbjartar,
er sofa vært.
í runni okkar rökkur er,
rjeit mjer liönd, að þig jeg feli,
því annars nóttin eg hggg steli
einnig þjer.
Hvaðan?
(Eftir Mariu Janitschek, f. 186,0).
Heiðblár er himinn
og hreinn er jökull,
ofan á enni
einn fellur dropi.
Jeg lít upp í loftið,
jeg lít ei skg nein,
ei bærist bára
nje blaktir vindstrá.