Óðinn - 01.02.1913, Blaðsíða 4

84
ÓÐINN
Unnur Benediktsdóttir.
Svona var náttúran, fóstra Unnar, í lieimahög-
um. Þar undi bún sjer tímunum saman, 5Tmist
ein eða þá með systrum sínum. — En þess vegna
gerist jeg svo langorður um þetta atriði, að jeg fæ
ekki betur sjeð, en að úr samlífi Unnar við nátt-
úruna sjeu allir meginþræðirnir spunnir, sem skáld-
skapur hennar er ofinn úr, og að þeim upptökum
verði hver sá maður að rekja sig, er skilja vill til
hlítar kveðskap hennar. Eigi má þó taka orð
mín svo, að jeg telji ljóð hennar torskilin, þvi það
er alkunna, að Unnur (Hulda) kveður lipurt og
ljett. En hún liefur oft smágerva strengi á hörpu
sinni og stillir þá löngum svo, að úrþeim heyrast
frekar þj'ðir og ljúfir tónar heldur en hávær hljóm-
ur. Viðkvæm lund og áhrifanæm þolir eigi hávaða,
og síst af öllu þegar hún þarf að ná til hjartans.
Þegar Ijóð eru runnin af þessum rótum, verða
menn oft að lesa margt og mikið milli línanna,
og einmitt það eykur að jafnaði stórum áhrifa-
gildi kvæðanna fyrir hvern þann mann, er smekk
hefur fyrir skáldskap yfir höfuð að tala.
Fyrir 1909 \ar Hulda orðin þjóðkunn af kvæð-
um sínum, þeim er út höfðu komið í blöðum og
ritum. En það ár voru kvæði hennar gefin út í
heild. Var þeim hvervetna vel tekið svo sem þau
áttu skilið. Þó hafa sumir fundið það að kvæð-
um Huldu, að þau væru of einhæf að efni og hugblæ
— hið sama upp aftur og aftur i breyttum búningi.
En þeim mönnum vil jeg benda á það, sem jeg
lief drepið á hjer að framan: af hvaða eðlistoga
kveðskapnr hennar muni vera sjerstaklega spunn-
inn. Þegar á það er litið, rýrir það ekki skáld-
skap Huldu, þó hann sje aðallega bundinn við
ákveðið svið. Hann á meginrætur sínar í náttúru-
lífinu með öllum auði þess og fjölbreylni, í æfin-
týrunum og í kjörum þeirra manna, sem reika úti
á hjarni mannlífsins. Er það ekki sæmilega víð-
lækt svið handa einu skáldi? Og þar er ekkert
einasta orð uppgerð; Hulda »segir alt af satt«,
þegar hún yrkir, — hún yrkir af þörf.
Benda mætli á fjölmörg dæmi úr ljóðum
hennar, sem sanna orð mín hjer að framan. En
oflangt mál yrði það í þessari grein. —
Margt á Unnur í fórum sínum, sem ekki hef-
ur verið prentað. Auk ljóðagerðarinnar hefur hún
dálítið fengist við að semja smásögur, og hefur
sumt af þeim komið fyrir almennings sjónir (Ný
sumargjöf). Nú hefur liún í smíðum allstóra
kvæðaflokka; hefur hún að mestu Jokið við lang-
an flokk, er nefnist: »Syngi, syngi svanir mínir«,
og er liann orlur út af æfintýrinu af Hlini kóngs-
syni, — gullfallegar lýsingar og hugnæm lifssann-
indi ofin innan í guðvef æfintýranna. —
Ekki hefur Unnur gengið á skóla. En auk
þeirrar fræðslu, er hún naut í föðurgarði, hefur
hún framast á Akureyri og í Reykjavík og notið
þar einkakcnslu. Les hún bæði ensku og þýsku
auk Norðurlandamála og er þar á ofan hannyrða-
kona mikil.
llnnur er gifl Sigurði Sigfússyni, sem veitir
forstöðu söludeild Kaupfjelags Þingeyinga í Húsa-
vík. Er heimili þeirra hið prýðilegasta, og munu
allir þeir, sem kynst hafa, bera hlýjan hug til
þeirra hjóna fyrir viðfeldna alúð og geslrisni.
B. Bj.