Óðinn - 01.03.1913, Blaðsíða 10

94
ÓÐINN
Þá var hegning hæstu drotna
hellirigning dag og nótt.
Inn að skinni allir blotna,
undarlega var pað fljótt,
uns þeir hættu hreint að botna,
— hurfu i kaf með brostinn prótt.
Samt við leka sá pá Nói;
sagði hann við öll síu hjú:
»Pó að kannske grasið grói,
geðjast mjer ei rekja sú.
Eflaust svo að út úr flói
allir dalir fjdlast nú.
Grannar okkar æði viða
eru’ að kafna í lautunum.
Dugar ekki að dunda’ og bíða
dauðans eftir prautunum.
Látum okkur ílát smíða
úr öllum fjala-stautunum«.
Með honum vildu fegnir fljóta
fleiri menn en Örkin bar;
altaf var peim upp að skjóta
og endalaust að suða um far.
Ei væri sjer um syndaprjóta,
* svaraði Nói og byrstur var.
í orðakasti oft hann lenti
út af þeirri ferjubón;
margur til h’ans hnútu henti
og hrakspánum um strand og tjón.
Ei til lengdar Nói nenti
að nöldra við pau dauðans flón.
Peim voru lífsing protnar varnir,
sem prjóskast höfðu drotni gegn,
af yfirborðinu allir farnir,
— er pað geigleg dánarfregn. —
Altaf hjeldust ópurkarnir,
áttatiu dægra regn.
Áreittur af ólmum hrönnum
yfir fjallatindunum,
Nói fann með nokkrum mönnum
nályktina’ af syndunum.
Streittist hann í stjórnar önnum,
— stýrði móti vindunum.
Hann var oft um ofsanætur,
- alt var sokkið hálendið —
verjulaus og votur í fætur
að velkjast fyrir mannkynið,
og heyja varð við hina prætur,
— hásetana’ um framhaldið.
Hvar hann vissi veg til hafna,
vóru þeir að stagast á;
vætuskýin væru að dafna,
virtist peim hann mega sjá.
Sæmra væri’ að sökkva’ og kafna
en svingla petta til og frá.
Hann kvaðst geta sagt ineð sanni:
»Sólin skín, er regnið þver.
En engu vil jeg beita banni
— banna’ ykkur að kafna hjer;
hjartanlega hverjum manni
heimilt er að stinga sjer.
Aftur sje jeg heiminn hreppa
heiðan dag í vonunum;
þá að einu þarf að keppa:
pví, að fjölga sonunum,
enda vil jeg ekki sleppa
yfirhönd af konunum«.
Oft í Nóa herrann hnipti,
honum var það áfram hvöt.
— Sól að lokum regni rifti,
rifna fóru’ á skýin göt.
Sjálfsögð voru sokkaskifti,
sýndist mál að vinda föt.
Lýðum stendur sterkt í minni
strandið hans á Ararat;
pað er eins og allir finni
að annað tæpast bjargað gat
viðhaldinu á veröldinni.
í vatnsaganum feigðin sat.
Að skýjunum við skulum gæta,
ef skapið æsir heiftin blind;
aftur skyldi ei’ egnd upp væta,
er yfir flæði hæsta tind.
— Mundi heiðan himinn græta
hegðun sú, að drýgja synd?
Jakob Thorarensen.
0
Stefán (4. —
Stefán G. hefur tungur tvær,
tyrfin sú vinstri og ófrábær, —
rasbögufrjó og grasbitsgjörn,
gresjar mannýg við leirutjörn.
Heimspekileg er hin og góð,
hún á skáldmjöð og andansglóð.
G. F.
Athugrist. 15. ág. 1912 liækkaði útsölu-
verðið á steinolíu um 3 aura hver pottur frá þvi,
sem í auglýsingunni frá D. D. P. A. stendur hjer
í blaðinu.
Prentsmiðjan Gutenberg.