Óðinn - 01.04.1915, Blaðsíða 6

6
ÓÐINN
liefur og keypt tvær jarðir, er liggja að Kiðja-
bergi, Hest og Gíslastaði, svo að jarðirnar þrjár
eru nú samfeld eign, og hefur hann Hesl undir.
Bæði hafa þau hjónin rekið búskapinn með mikl-
um dugnaði og rausn. Er oft gestkvæmt á Kiðja-
bergi, enda eru þau mjög gestrisin. Gunnlaugur
varð dannebrogsmaður 1907.
í stjórnmálum hefur Gunnlaugur jafnan stutl
Heimastjórnarflokkinn og hafa margir viljað fá
hann til að gefa kost á sjer til þingmensku fyrir
Árnessýslu, en til þess hefur hann ekki verið fá-
anlegur, og mundi þó án efa hafa haft til þess
fylgi sýslubúa. Hann var kosinn í landsdóminn,
er þær kosningar fóru fyrsl fram.
Gunnlaugur er nú einn eftir á lífi af þremur
sonum Þorsteins kanselliráðs. Annar bróðirinn,
Jón kaupmaður í Reykjavík, andaðist liaustið 1895,
en hinn yngsti þeirra, sjera Halldór, andaðist í
Reykjavik síðastl.'sumar. — Bræður frú Solfíu eru
þeir sjera Skúli í Odda, Helgi bóndi á Herru í
Rangárvallasýslu og sjera'Gísli á Stórahrauni.
Hjer fer á eftir kvæði, sem Vald. Briem vígslu-
biskup orti til þeirra hjónanna, er þeim var haldið
samsætið, sem áður^er um getið, 15. maí 1911:
Fögur stendur bygð að bergi
bakka Hvítár á.
Nafn af bergi ber með rentu
bærinn mæti sá:
Hjón þar búa góð og göfug,
gnæfa liátt í bygð.
Þeirra rausn er bygð á hjargi,
bjargföst þeirra trygð.
Áin þar við bergið brunar
bökkum grænum hjá.
Stafar sólin gullnum geislum
gljáan spegil á.
Hjer er enginn stríður straumur,
stilt er elfar flóð.
Kemst þó áin ei að síður
áfram sína slóð.
Þannig rann og ykkar æfi
áfram, góðu hjón.
Ykkar lífsbraut orpin geislum
unaðsrík var sjón.
Hjer var enginn ofsi’ á ferðum,
alt var rótt og milt.
Fræg er orðin förin ykkar,
ferð þótt gengi stilt.
Hafðu þakkir, heiðursmaður,
hollvin þinni sveit!
Hafðu þakkir, heiðurskona,
hlífin blómgum reit!
Hafið þakkir, hjónin hæði,
hreinni reynd að dygð!
Endurskein frá ykkur gleði
yfir vora bygð.
Traust sem bergið sterka standi
stöðugt ykkar hrós.
Bjart sem áin lífið líði
lífsins fram að ós.
Löng er þegar leiðin orðin;
lengi vari’ hún enn.
Allra lengst þó orðstír liflr
eftir góða menn.
0
Við þinn Ijúfling minstu móðír.
(Þýtt úr ensku: Kiss me mother kiss your darling.)
Við þinn ljúíling minstu móðir,
mig, ó, tak í faðminn þinn!
Vafinn þínum ástar örmum
unaðsværa hvíld jeg finn.
Þó að lífsins blómskrúð blikni,
hrosir við mjer sæluströnd.
Yfir dauðans ægi ber mig
engill guðs í fegri lönd.
Við þinn ljúfling minstu móðir,
móðurblessun veiltu mjer.
Þungt mjer er um andardráttinn;
innan skamms jeg hverf frá þjer.
Segðu þeim, er æ jeg unni:
»Undir vorum íána hann dó,
harmið ei þvi hermannsgröfin
heiðri krýnd nú veitir ró.«
Yfir liauður húmið læðist,
heyri’ eg engla strengjaklið.
O, mig langar upp til þeirra,
upp í himins sælu’ og frið.
Heyrir þú ei undraóma
óðum nálgast? þey, þey, þey!
Hinstu kveðju’ eg kveð þig móðir,
kyslu mig, því nú jeg dey.
S. Kristófer Pjetursson.