Óðinn - 01.04.1915, Blaðsíða 7

ÓÐINN
7
Minningarstef eftir móðursystur mína og fóstru
Maríu Jónsdóttur
fædda að Ásgarði í Dalasýslu 23. september 1855,
dána að Felli í Kollafirði í Strandasýslu 22. mars 1915.
I.
Svífur hugur
yfir sextíu ár.
Eg í anda líl
ungraeyju
vöggu I
voðum rcifða.
Faðraa foreldrar
fagurt harn.
Timar líða,
lítil mær
horflr á hjerað
í hásumars dýrð.
Iirosir hygð
við barnsauga,
lýtur unglingssál
æskustöðvum:
Fögur cr Hvammssveit,
Ijörður blikandi,
ljett yfir Laugum,
ljós of Ásgarði,
sól i Sælingsdal.
Saga brciðir
töfra-blæju
á tigna bygð.
Æska smámeyju
óðul gaf;
hjer var ættleggur
hcnnar vaxinn.
Faðir leiddi
lílið barn,
höfðingi hjeraðs,
hölda prýði.
Skiftist á
skin og hregg.
Faðir fjell,
en fjölskylda
syrgði sárt.
Sólu fyrir
dró ský
í dags hciði.
Liðu ár,
Ijúf freyja
Iluttist burtu
úr feðra sveit.
Ungur ver
ungri brúði
rjetli liönd
hugrakkur.
Pau hafa fylgst
um fjörulíu
æfiár
auðnurík;
gæfan gaf
garpi og snót
börn tólf
og blessun með.
Gest og ganganda
að garði bar.
Öllum opnir
armar stóðu
húsráðenda,
og hægri mund
vissi ekki
hvað vinstri gaf.
Húsfrcyja hlaut
i heimanmund
uppeldi andans,
elskusemi,
mannvit, mjúklyndi,
meðaumkvun,
djörfung, dulsæi
og drenglund.
Hún var sálin
i húsi peirra,
morgunsól
manns og barna,
kynstór,
kostum búin
cins og höfðingjar
ættarinnar.
II.
Frammi til fjalla
á frerabrciðu
bæ sje jeg standa
ofar botni fjarðar.
Gegnum grátskúrir,
gegnum rökkur
kcnni jeg Fell
i Kollafirði.
Húsfaðir situr
hnipinn inni.
Að vcnju gestir
í garði eru,
en pella sinn
pengilsboðar:
Sorgin og Dauðinn
samferða.
Mörg krjúpa börn
hjá móður hvilu,
sortnar í augum,
pví sól hússins
birlu brá
á björtum degi.
F'y>'stu skuggarnir
skelfa æsku.
Ilrýs mjer hugur við
harmi nýjum,
sorg á sorg ofan,
sár á und.
Gef pú drottinn
glaða útsýn
yfir eymd og tár
auga döpru.
IIví drúpir bær?
Hví drúpa vinir?
Hvað hcfur skeð?
Hvað veldur?
Móðir kvaddi
mann og börn
eftir ælistarf
og ofraun.
Hluslum, hluslum,
hjörtu tilra
af trcga sárum
og tár hrynja.
Alstaðar pjáir
einhvcr sorg.
Myrkur er mikið
í mannheimi.
Líf hefur lögmál,
lögmáli pvi
breytir ei mátlur
mannlegur.
Inn í sólsali
sjer ei barn,
sem enn er utan
and-dyra.
Hún, sem kvaddi,
hefur stigið
yfir pröskuld,
er aðskilur
hcima tvo.
Hugur fagnar
nýrri fæðing,
nýjum degi.
Nú er hún nær
en nokkru sinni
áður var
ástvinum.
Brosir hún
við barni grátnu
og leiðir vin
lcyndri mund.
III.
Pakkir, pakkir
fyrir pina trygð,
cld andans
og alla mannúð,
skörungsskap,
skyldurækni,
bljúga bæn
og barnshjarla.
Pakkir, pakkir
fyrir prautscigju,
áminnig hverja
og ástríki.
Pakkir, pakkir
fyrir polinmæði,
eftirdæmi
og umhyggju.
llallgr. Jónsson.