Óðinn - 01.12.1917, Side 7

ÓÐINN
71
svæðum lífsins, og pað er langt frá að líf vort hafi bor-
ið iðruninni samboðna ávexti. Vjer lifum í hálfleik og
hræðumst oft meir menn og mannadóm, en guð og guðs
dóm. Kirkjulýður vor er svo sofandi, og sofandi erum
við bæði jeg og pú. Innan kirkjunnar spretta upp alls-
konar öfgar og villukenningar og afvegaleiðslur, og menn
pola ekki hina heilsusamlegu kenningu guðs orðs og
hlaupa eftir annarlegum röddum og meta alt meir en
guðs orð og kirkju guðs. Pess vegna höfum vjer svo lít-
inn mátt, og pess vegna erum vjer samsek bænum í svo
mörgu, einnig í pví, sem vjer gerum oss ekki sek í.
Jeg hef oft heyrt álasað hinum kristnu pjóðum fyrir
grimd og guðleysi í pessu striði, og skal jeg ekki afsaka
pær, og stundum hef jeg heyrt áfellisdóm yfir kristin-
dómnum og honum gefna sök á pví. — En ferst oss að
áfella? Erum vjer nokkru betri en hinar pjóðirnar? Pví
pótt vjer ekki drepum menn, nje sjeum með i styrjöld-
inni, pá er pað engin dygð, af pví að vjer höfum ekki
mannskap í oss til pess. En af hinu sama hugarfari er
hjer nóg, af hroka og ágirnd og illmælgi og flokkadráttum
og öfund, en petta eru pær ódygðir, sem styrjöldunum
valda. Nei, vjer purfum að pekkja vorn vitjunartíma og
l*ra pað, sem oss til friðar heyrir, alveg eins og hinar
Þjóðirnar. Og ef vjer ekki snúum oss til guðs í fullri
alvöru, kemur eyðileggingin líka yfir oss og pjóð vora.
En pjóðin og bæjarlýðurinn samanstendur af einstak-
lingum, og vjer erum með í tölu peirra. Pjóðin getur
ekki snúið sjer, nema einstaklingarnir geri pað. Og ein-
hverjir verða að byrja. Og hvað hamlar pví að vjer lof-
um guði að byrja á oss? Kallið er komið til vor, og vor
vitjunartími er nú, og tækifærið er nú. Og Jesús hinn
lifandi frelsari er hjer viðstaddur nú til pess að frelsa
°ss. Ó, látum hann ekki hafa komið hingað í dag árang-
urslausa för, heldur opnum hjörtu vor fyrir honum eftir
raust hans og ákalli. Pað er vitjunardagur pinn, sem ert
hjer inni. — Guð er einmitt að kalla á pig nú; pað
er vitjunardagur lífs píns, pvi Jesús er hjer og vill hjálpa
Þjer. Ó, særðu hann pá ekki með pví að pverskallast,
heldur láttu vitjunartímana, sem nú standa yfir í heirn-
inum, kenna pjer að umfiýja hina komandi reiði, kenna
Þjer að flýja í pennan útbreidda faðm, sem er opinn fyrir
Þjer nú; kenna pjer að hjúfra pig upp að pví hjarta, sem
slær af kærleika til pín og löngun eftir pjer. Ef pú snýr
Þjer í fullri alvöru til hans í dag, pá er pjer náðin vís
Persónulega, og pá fær pú líka náð til pess að verða að
Þ'nu hæfi pessum bæ og pessari pjóð til blessunar, en
ef pú heldur áfram að lifa iðrunarlausu lífi, eða sofa í
andvaraleysi og hálfvolgu fúarlífi, pá eykur pú fyrir
Þ'tt leyti á sekt pessa bæjar og synd pjóðar pinnar og
gerist samsekur peim, sem leiða spillingu og ill áhrif
ut frá höfuðstaðnum út um landsbygðina.
()> Þrjóttu nú á bak pitt eigið oflæti og gefðu pig guði
a vald, algjörlega og skilyrðislaust og ótakmarkað. Ef
Þu ert pegar búinn að taka á móti frelsara pínum, pá
helgaðu pig honum enn á ný með fyllri alvöru og sjálfs-
afneitun en áður, og ef pú enn pá lifir án guðs, án pess að
hafa tekið á móti frelsinu, pá byrjaðu að ákalla hann á
Þessari stund, svo að hann purfi ekki að neyðast til að
skrifa: Mene, tekel, yfir pínu eigin lifi, að hann, frelsari
Þmn, purfi að gráta yfir pjer, heldur að englar guðs
megi í dag fagna yfir einum syndara, sem bætir ráð sitt,
og ef englar guðs gleðjast yfir pjer, pá gleðst hann mest,
hinn blessaði frelsari pinn, sem elskar pig og býður pjer
til sin. Nú er pinn vitjunardagur. Ó, að pú og vjer öll
mættum vita hvað til friðar heyrir! Amen.
0
Sumarliði gullsmiður.
í pessa árs almanaki Vestur-íslendinga (útg. Ól. Thor-
geirsson) er haldið áfram hinni myndarlegu landnema-
sögu íslenskra manna, sem pó hefði víða purft að líkj-
ast betur vorri ágætu Landnámu, einkum hvað mann-
lýsingar snertir. Ættu sem flestir frændur hinna mörgu
merku landnema að kaupa almanakið. Þar fylgir og sjálfs-
æfisaga hins nefnda og nafnkunna Sumarliða Sumarliða-
sonar, er enn pá telst á Iífi, blindur og hálfniræður.
Hefur vinur hans, sjera Friðrik J. Bergmann, hreinskrif-
að hana og lagað stýlinn, pví sjálfur hafði höf. lesið
viðvaning fyrir. Sumarliði var fóstbróðir okkar Skóga-
bræðra, pví skamt var á milli bæja. Var pá vorhugur
yfir Vestfjörðum og hið besta árferði mörgum árum
saman; urðu pví æskumennirnir fljótari en ella að fær-
ast á legg, og ný menningarhreyfing óx óðum hjá hinu
eldra fólki með árgæskunni; voru pá lestrarfjelög í flest-
um sveitum í Hreiðafirði. Sumariði ólst upp með föður
sínum og nafna; hann var gildur bóndi og peir Sig-
mundur bróðir hans í Hlið, skynsamir menn og í all-
góðri virðingu, synir Brands bónda í Hlíð; pó barSum-
ariði yngri af öllum frændum sínum, bæði að atgervi og
mannkostum, og verð jeg að fara fáeinum orðum um
æsku hans, pvi að mjer er pað skyldast allra núlifandi
manna, pví að næst móður minni var hann minn góði
engill á mínum erfiðu æskuárum, og tryggari og ástrík-
ari fjelaga en hann eignaðist jeg aldrei. Hann bjó sjer á
Kollabúðum með fóstru sinni, ástríkri ekkju. Hún var
smámælt og kallaði fóstra sinn »Þumla«. Þau áttu
allstórt dyraloft í frambænum, sem bygður var í forn-
um og sterkum stíl, var vængjahurð fyrir bæjardyrum
og dyraöndin breið með setubekkjum; sat par almenn-
ingur, en »betri« mönnum var boðið upp á loftið, pví
að gestastofa var engin. Og pangað bauð Sumarliði jafn-
an gestum sínum, er hann proskaðist; var par pvi oft
glatt á hjalla. Sumarliði bendir sjálíur til pess, hve bráð-
proska hann hafi verið. Mátti segja um hann líkt og
um Egil, að 12 vetra var hann, að okkur pótti, jafnoki
tvítugra manna, og pað jafnt að líkams og sálar atgervi.
Hann var ekki ýkja mikill vexti, en miklu sterkari en
við jafnaldrar hans, og var pó Magnús bróðir minn
engin liðleskja, var og bæði, að peir rejmdu lítt með
sjer, enda bættist handlag Sumariða við afl hans, svo.
að hagleik minti liann á lýsing Snorra Sturlusonar.
Svipaði honum að hagsýni, fjölhæfni og allskonar dugn-
aði mjög tíl Tryggva Gunnarssonar; var og varla á Vest-
fjörðum nokkur unglingur, er að öllu væri efnilegri en
hann, eða jafnskjótur að taka öðrum fram, bæði á sjó og
landi. Af Svefneyingum nam hann sjófarir; voru peir