Óðinn - 01.01.1920, Qupperneq 2

2
ÓÐINN
þar sem prentsmiðja Einars þórðarsonar áður var.
Ætlaðist hann til, að þar yrði jafnframt opin
sýning á smíðisgripum. En ekki gat hann fengið
meðstjórnendur sína í fjelaginu til að fallast á
þetta. Fjelagið álti þá húsið og seldi það fyrir
3500 kr. Þetta mun hafa verið 1894, segir Eyv.
Á., og muni Jakob þá hafa farið úr fjelaginu.
Jakob hafði á hendi alla viðgerð á dómkirkjunni,
alþingishúsinu og latínuskólahúsinu. Hann hafði
og á hendi síðustu árin fjárhald dómkirkjunnar.
Jakob var vinsæll maður og mjög vel metinn
af samtíðarmönnum sínum, og geta má þess, að
Rögnvaldur heitinn Ólafsson húsgerðameistari hafði
hinar mestu mætur á honum. Kom eitt sinn til
orða, að Iðnaðarmannafjelagið færi að gefa út
tímarit og yrði R. Ól. ritstjóri þess. Ætlaði hann
að byrja ritið með mynd af Jakobi Sveinssyni og
frásögn af honum. Kemur hjer mynd sú, sem þar
átti að koma. En hvort R. Ól. hefur nokkurn
tíma skrifað ritgerð þá, sem frá honum átti að
fylgja, veit ritstj. Óðins ekki og hefur þó reynt að
grenslast eftir því.
*
Kvæði og visur
eftir Fnjósk.
Vormorgun.
Sólin blessuð rís nú rjóð úr ránardjúpi,
glæsir alt með gullnum hjúpi.
Austanblærinn augu þerrar ungra blóma.
Döggin skín í dýrðarljóma.
Hjúfra sig nú háfjöllin að himin-vanga.
Værð er yfir vík og tanga.
í faðmlögum er fold og mar, en fuglar kvaka
ástaljóð við unga maka.
Yndislega ástin vermir alla heima;
frá lífsins arni lindar streyma.
I.indar, sem að leyfa ekki löst nje drunga.
Syngi löfgjörð sjerhver tunga.
Hauststormur.
Helkaldi frostvindur, hvað ertu’ að fara?
hrollur um gróður og skepnurnar fer;
fræja og litverpra laufanna skara
lemurðu á undan þjer.
Skjálfandi gróðrinum skaparðu aldur,
en skarar því fallna að ending í var;
veitir því nábjargir, gelur því galdur.
Það geymist — og upprís þar.
Þegar þú heyrist hvæsandi gnýja,
hervæðist alt, sem að varnir á til,
og hugsar sjer hvorki að falla nje flýja
i fönnum og vetrarbyl.
Kjarkurinn stælist þá kuldinn er napur
og króknar hið lingerða í vetrarins þraut;
því skyldi enginn dugmaður dapur
þótt dáltið sje klökug braut.
Hamrami frostvindur, hver er sú orka
og hreysti, sem aldregi bugað þú fær? —
— Dugnaðarmennirnir stormunum storka,
að stríðinu kappinn hlær. (1017.)
Egill Skallagrimsson.
(Kv«ðja til liins unga togara, er hafði getið sjer góðan orð
stýr i „stiiðinu mikla“. Hann var nefndur
,,Ieelander“ í enska flotanum.)
Velkominn að voru landi
vertu, fagri knör;
sje þjer gamla Egils' andi
ætið með í för.
Orkan röm og auðnan trausta
aldrei verði tæmd,
svo að þú á ferli flausta
fylstu náir sæmd.
Geymist nafn þitt gullnum stöfum
glæst frá stríðsins þraut;
nú skalt þú í heimahöfum
hefja sigurbraut.
Ægis feitu fiska hópa
færa hafs úr ál,
eins og þegar svarfi sópa
segulmögnuð stál.
Hjer skal enn þá hernað sinna,
herja fiskimið;
hetjuverk með hreysti vinna,