Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 3

ÓÐINN
hirða lítt um grið. —
í bygðir gamla Græðis kafa,
gullið sækja rault,
meðan Kveldúlfs-húsin hafa
húsrúm nokkurt autt.
(Mars 1919).
Vorvísur.
Yndi er að leggja eyra við
óminn vors um stundir,
þegar fagran fuglaklið
fossinn kveður undir.
Lóan smá á litlum hól
ljúflings æfir róminn,
og höfðum móti hýrri sól
halla ungu blómin.
Alt er fegurð, yndi, fjör,
alt til þroska stefnir;
dauðans afmást döpru för,
drottinn heitin efnir.
Stökur.
Vist er köld á Valdatind
í veldi rosa skýja.
Sæll er jeg þá blómkrans bind
sem barn í dalnum hlýja.
Hirð’ jeg eigi um heiðurs met,
nje hæstu valda starfa,
hepnist mjer um hænufet
að hrinda fram til þarfa.
Mörkin.
Athuga vel allir meiga
eyrnamörk á lífsins hjörð. —
Skyldi lífið ekki eiga
alt, sem bærist hjer á jörð? —
Yfirmarkið alt er lífsins;
en undirbenjar brátt jeg sá,
brögð og fjaðrir banahnifsins,
— ben úr dauðans markaskrá.
Lömbin öll eru lífsins auður,
en löngum dauðinn gerir hark
3
vegna þess að sjerhver sauður
seinna ber hans undirmark.
Vinnur hann fjenu voða geiga
og vellir þvi oní grafarþró;
en það má fjárans fólið eiga,
að »fjöregginu« hann skilar þó.
Brosið og blámiun.
Er brúðaraugu blá jeg Ieit
broshýr við mjer skína,
blossaði’ ást í hjarta heit,
huldu þekli’ jeg mína.
En gumar skyldu gá að sjer,
glatt þá brosir svanni. —
Blámi himins ekki er
ætlaður vissum manni.
í hrifning á hann horfa raá
og hugann við hann festa;
en ætlirðu þjer í hann ná
ertu flónið mesta.
Náglettur.
Vegtamur með valgaldri
völvu úr haug ljet dragna;
og menn á þessum mannsaldri
mana ná til sagna.
Beir. sem bægðust beinin við,
brendust fyr á dögum;
en andar hafa engan frið
eftir nýjum lögum.
Frá því sem að fyr var sett
finst oss lítið skána,
hafi beinin hærri rjett,
heldur en sál hins dána.
Bænin.
Kinnin er bleik sem bast,
berst hjartað ótt og fast,
því heimur mjer helskóna festi.
Legðu, mær, líkn við harm,
leyf að sælt við þinn barm
hjartað á liinstu stund bresti.