Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 4

4
ÓÐINN
N. P. Kirk.
Við stöndum við og við í lífinu við þau atvik,
þar sem okkur er helst að geði að þegja, stein-
þegja, og reyna að hugsa og skilja, en einmitt þau
atvik eru okkur svo óskiljanleg, að allar hugsanir
okkar standa fastar; við þau atvik liefur málið
engin orð fyrir tiifinningar okkar, en samt skiljum
við hver annan vel, ef til vill best, við slík
tækifæri.
Fyrir mörgum mun þannig hafa verið ástatt,
þegar andlát Kirks frjettist,
þegar hann var kallaður burt
fyrirvaralaust, í miðju starfi
sínu, í blóma lífsins; jeg þyk-
ist vita, að tilfinningar hans
mörgu vina mælast, þótt ekki
sjeu þær skýrðar með orðum.
Margt var það, sem hann
átti eftir ógert, og þó hafði
hann þegar starfað mikið;
hann hafði meðal annars fram-
kvæmt hið mesta mannvirki,
sem hingað til hefur verið gert
hjer á landi, sem er Reykja-
víkurhöfn. Þegar allar persónu-
legar endurminningar um hann
eru horfnar með okkur, sem
þektum hann, mun nafns hans
minst í sambandi við verk
hans. En við allir, sem þekt-
um hann, munum ætíð minn-
ast hans sem einstaklega góðs
manns, sem tryggs vinar og
fyrirmyndar verkfræðings. Hann var maður, sem
með framkomu sinni þegar í stað vann traust
þefrra, sem hann átti við, enda sneru menn sjer
úr öllum landshornum til hans með áhugamál
sín, til þess að leita ráða hans og menn treystu
áliti hans, enda var það ætíð sprottið af mikilli
verkfræðilegri sjerþekkingu og reynslu, góðri skyn-
semi og jafnframt af trú á framtíð landsins; en
hann vildi aldrei taka neitt tillit til »hreppapólitík-
ur« eða hagsmuna einstaklinga á kostnað annara.
Kirk hafði mikla trú á framtíð landsins; hann
sá, að mikið liggur ógert hjer, og hann hafði
áformað að flytjast hingað aftur, til þess að fram-
kvæma hjer ýms fyrirtæki, sem hann hafði ráð-
gert; fráfall hans mun seinka fyrir framkvæmdum
á mörgu þessu, því að hann var framkvæmdamað-
urinn með þekkingunni og reynslunni, en sá maður
er ekki auðfundinn, sem tekur upp starf hans.
Margir hjer munu sakna hans sem vinar, en
við verkfræðingarnir munum jafnframt sakna hans
sem starfsbróður, þar sem liann var talinn í
fremsta flokki, og við munum ætíð minnast hans
með þakklæti fyrir vináttu hans og starfsemi, og
fyrir hvað hann vann fyrir fjelag vort, en til þess
bar hann þegar frá fyrstu hlýjan hug.
Niels Pelersen Kirk fæddist í Hundborg í Thy á
Jótlandi 7. maí 1882, þar sem
faðir hans er hreppstjóri og
amtráðsfulltrúi. Hann byrjaði
nám á fjöllistaháskólanum í
Kaupmannahöfn sumarið 1901
og lauk verkfræðingsprófi það-
an sumarið 1906. Kom þegar í
þjónustu N. C. Monbergs í
Kaupmannahöfn, og starfaði
hjá honum fram til dauðadags.
Taldi Monberg hann með lang-
bestu verkfræðingum sínum,
og treysti honum algerlega;
varla mun hafa komið fyrir,
að Morberg hafi ekki fylgt til-
lögum Kirks í nokkru efni, er
fram komu. Enda var Kirk
trúað fyrir stórum og vanda-
miklum verkum. Hann var
snemma sendur út til þess að
framkvæma þau verk, sem
Monberg tók að sjer, fyrst í
Danmörku, Svíþjóð og Fýska-
landi, seinna fór hann til Marokko, þar sem stór
höfn var gerð í Larache, en hann þoldi ekki
dvölina þar og varð þar stutt; var um tíma I
Danmörku, og kom svo hingað, þegar byrjað var
á Reykjavíkurhöfn, í ársbyrjun 1913. Strax frá
fyrstu stóð hann fyrir þessu mikla verki, og hann
var sá maður, sem með lipurð og gætni kunni að
framkvæma það, þrátt fyrir alla örðugleika, sem
heimsstríðið olli. Honum tókst að fullgera höfnina,
og fjekk einróma lof allra fyrir framkomu sína og
dugnað. í desembermánuði 1917 lluttist hann með
fjölskyldu sína til Danmerkur, en var hjer öðru
hvoru sjálfur í ýmsum erindum.
Jafnframt hafnargerð Reykjavíkur stóð hann
fyrir hafnargerðinni í Vestmannaeyjum, en þar