Óðinn - 01.01.1920, Qupperneq 16

16
ÓÐINN
dalnum. Þær söfnuðust í kringum Dísu, struku
henni um vangana og hvísluðu einhverju að henni.
Dísa sá þær ekki — en hún stokkroðnaði. »Jeg
gæti nú kannske farið til Reykjavíkur«, sagði hún
við sjálfa sig, »til þess að menta mig«, sagði hún.
»Pabbi á nú orðið svo mikið í sparisjóði, að það
væri nóg handa mjer, ef hann vildi láta mig hafa
það til þess að menta mig. Auðvitað segist hann
nú ætla að kaupa kerru fyrir það, og hann þykist
þurfa að byggja hlöðu, og mamma þykist þurfa
að fá eldavjel. Samt held jeg að þau gerðu þetta
fyrir mig, ef jeg bæði þau og væri nógu ákveðin.«
Og Dísa fór að hlusla á hvíslið í mentunar-
vindinum — yndislegar sögur voru það um falleg
föt og »fínar frökenar.«
Skyndilega vaknaði Dísa upp úr sæludraumum
sínum við það að tekið var í hrífuna hennar —
Bokki litli brosti til hennar. Hann vildi að hún
færi að raka.
Dísu hafði aldrei sýnst Bokki Ijótur og leiðin-
legur fyrri. Samt fór hún að raka. Bokki tók um
hrífuna og sagði, að hún skildi eftir mörg strá.
Pá varð Dísa reið. Og hún þreif nú hrífuna svo
harkalega af Bokka að hún brotnaði á milli þeirra.
Hann fór að skæla, en Dísa rauk heim. Bokki
þurkaði sjer um augum og horfði á eftir Dísu. —
Hún var þó vön að fara líka að skæla undir
svipuðum kringumstæðum. — Hann gapti og
góndi og skildi nú ekkert í Dísu sinni — hann
Bokki litli búálfur.
Pær sátu lengi á ráðstefnu mæðgurnar. Dísu
fanst hún þurfa að fara að menta sig. Og mamma
hennar vildi brjóta sig í þúsund mola fyrir Dísu.
Eldavjelin mátti víst bíða eitt árið enn.
Allir voru hlæjandi þegar Dísa fór af stað í
höfuðstaðinn. En þegar hún var horfin, andvarpaði
gama konan, karl starði þungt hugsandi í gaupnir
sjer — Bokki grjet með þungum ekka.
Dísa tók úr sparisjóðnum alla peninga föður
síns um leið og hún fór »suður«. Og enginn sá
eftir þeim, þegar þeir áttu að vera handa henni
Disu til þess að hún gæti mentað sig. Hún hafði
líka selt nokkrar kindur, sem hún átti sjálf, svo
hún hafði nóga peninga einn vetur í höfuðstaðnum.
Dísu fanst hún helst hafa köllun til að læra á
harmoníum. Og þegar hún var búin að fá sjer
herbergi, þá keypti hún sjer harmoníum og fjekk
sjer kennara. Hún ætlaði líka að læra hekl og
útsaum. Einnig gekk hún á dansskóla — og það
var nærri því það besta. Samt var nógur tími til
þess að skemta sjer á kvöldin. Og brátt komst
hún í kynni við »fína herra«, sem buðu henni
ýmist á kaffihús, eða í kvikmyndahúsin. Hún
hafði gjört sjer miklar vonir um höfuðstaðarlífið,
— en slíka svimandi sælu hafði hana aldrei dreymt
um. — Og veturinn leið með sviinandi hraða. —
í kotinu í dalnum var stritað með súruð sveita
frá morgni til kvölds, bograð í eldhúsi og skriðið
um heytættur. Petta var sá lengsti vetur, sem karl
og kerling mundu eftir. — Og þá feldi Bokki
mörg tárin.
En um vorið kom Dísa heim. Pá var mikið
um dýrðir í kotinu. Allar vetrarraunir gleymdar.
Hún kom með harmoníum það, sem hún átti, og
fór að leika á það fyrir foreldrana. Hún kunni
nú ekki annað en slitur úr laginu: Heims um ból.
En því var að tjalda sem til var. Karl og kerling
hlusluðu með innilegri ánægju. Pau litu hvort á
annað. — Petta var nú orðið úr henni Dísu litlu.
Pau þurkuðu sjer um augun og lofuðu guð fyrir
barnið sitt.
Bokki litii sat úti í horni og Ijet sjer fátt um
finnast. Dísa hafði ekki heilsað honum — og sá
hann víst ekki. — Hann ætlaði varla að trúa
sínum eigin augum, að þessi tildurslega gullspanga
jungfrú væri hún Dísa hans — þessi með gull-
millur og gullborða og gullbelti. Honum fanst
nákuldi standa af henni. Hann ranglaði rauna-
mæddur og vonsvikinn út í fjós.
Karl og kerling höfðu auðvitað æfinlega vitað
að mikið bjó í Dísu og æfinlega viljað bera hana
á höndum sjer. En nú lilu þau af tígulegu stáss-
meynni dóttur sinni ofan á gamlar hendur sínar.
Og þeim hafði aldrei fundist þau gömul og
fátæk fyrri.
Dísa var lífið og sálin í nokkrum dansleikjum,
sem haldnir voru í sveitinni um vorið. Um sum-
arið fór hún oft ríðandi út um sveitina, í »skógar-
ferðir« og til annara skemtistaða. Til þess varð
hún að nota lúna hesta föður síns. Karli og kerl-
ingu datt nó aldrei í hug að nefna Dísu í sam-
bandi við nokkuð, sem gera þurfti þar heima.
Til þess var hún orðin alt of »mikil« stúlka. En
auðvitað setti hún oft út á alt, sem þau gerðu, og
alt þeirra búskaparbasl. Pað var nú líka von, því
hún var nú búin að sjá svo margt og orðin svo
»mentuð« — hún Dísa.
Svo vildi það til einn góðan sólskinsdag um
sumarið, að Dísa sat við harmoníið sitt og karl
og kerling voru á enginu, að baðstofudyrunum er