Óðinn - 01.01.1920, Qupperneq 19

ÓÐINN
19
Björn: Ekki held jeg það, góða mín! (Pað lieyrist lil eim-
pípu — hann lítur á úrið). Pað er að eins hálftími eftir.
Sigga: O, pabbi, veðrið er svo vont! Heyrðu, livernig
óveðrið skellur á rúðunum. Geturðu ekki eins vel farið
seinna, þegar veðrið batnar.
Björn: Jeg veit ekkert af óveðrinu, þegar jeg er kom-
inn ofan í skipið. Par er hlýtt og bjart.
Einar: Jeg vildi að það væri jeg, sem mætti fara til
úilandanna á stóra skipinu. Pabbi! Pú mátt ekki glej'ma
augunum handa Ellu! Og sverð og skjöld verðurðu að
koma með handa mjer.
Björn (fer í regnkápuna): Pabbi gleymir engu, sem
hann lofar, ef þið verðið góðu börnin við hana mömmu
meðan jeg er í burtu.
Ragnar (kemur): Ertu þá ferðbúinn, pabbi?
Björn: Já.
Einar: Og þarna er Ragnar! Hvað á hann að fá?
Ragnar: Jeg er svo stór. Jeg á ekkert að fá.
Einar: En hvað á Sigga að fá? Mjer finst hún ætti að
fá augu. Hún dettur svo oft um hlutina, sem verða á
vegi hennar. Fær hún þau?
Ragnar (það er eins og dulin hugsun liggi bak við
orðin): Já. Sigga á líka að fá ný augu. (Strax á eftir).
Jeg fylgi þjer ofan að skipinu, pabbi!
Björn: Nei. Pað skaltu ekki gera í þessu veðri. En
jeg vildi gjarna biðja þig að halda undir kistuna með
mjer út að vagninum.
Einar: Ó, lofið mjer að fylgja pabba ofan að skipinu.
Kristín: Nei, nei. Pið fáið öll að koma fram í dyrnar
og kveðja pabba þar.
Einar: Komdu þá Ella — þú Sigga — og mamma líka!
(Pau fara).
Björn: Pú ætlar á dansleik í kvöld?
Ragnar: Jú, jeg má til. Mig langar ekkert til þess.
Björn: Jeg var ekki að ásaka þig. En jeg kviði strax
fyrir heimkomunni, ef sjón barnanna skyldi fara mink-
andi. Látum okkur þó ekki kvíða, heldur treysta guði.
Ragnar: Treysta guði! Heldurðu að nokkur geti beðið
innilegar til guðs en mamma. Jeg veit, að þú hefur líka
beðið. En hefur hann heyrt ykkur? Fyrsta barnið dó
blint. Ella misti sjónina í vöggunni. Einars bíða sömu
örlög, og Siggu . . . nú jæja — sleppum því.
Björn (ákafur): Nei — talaðu út. . . Og Sigga má búast
við því sama.
Ragnar (hæglátlega): Jeg veit við hvað þú átt.
Björn: Jeg skildi þig ekki í fyrra, þegar jeg vildi gera
alvöru úr því að sigla með hana. En nú skil jeg þig!
Ragnar: Við hvað áttu?
Björn: Pað er af eigingirni, að þú setur þig u))p á móti því.
Ragnar: Gáðu að, livað þú segir!
Björn: Hvernig geturðu varið þig.
Ragnar: Alla hugsanlega hluti er búið að reyna og
læknarnir vilja ekki skera liana upp.
Björn: Pú gleymir, að þeir sögðu, að reynandi væri
að fara með hana til útlanda.
Ragnar: Pað sögðu þeir að eins til að friða þig.
Björn: Pú neitar þó ekki, að það er þjer að kenna,
að ekkert verður úr því.
Ragnar: Pví neita jeg ekki. En þú ættir að geyma ásak-
anir þinar, þangað til þú hefur talað við útlendu læknana!
Björn: Peir geta ekkert fullyrt um það, sem þcir
aldrei reyndu.
Ragnar (með stillingu): Nei, að visu ekki.
Björn: Og ef að þeir segðu, að hægt mundi hafa verið
að bjarga lienni, liefði jeg komið með hana í tima.
Ragnar: Já, þá fyrst er ástæða til þess að ásaka mig.
Björn: Og einn hlut fæ jeg aldrei skilið: Hversvegna
setur þú þig svo ákaft á móti því, að jeg fari með
hana núna?
Ragnar: Henni er engin hætta búin fyrst um sinn.
Björn: Pað veit jeg — eða það þykjast læknarnir vita.
En mjer leikur grunur á, að þetta sje ekki ástæðan.
Ragnar (ákafur): Hefur þjer aldrei dottið í liug, að
það sje til heilög eigingirni.
Björn: Jeg hef að eins þekt óguðlega eigingirni. Pað
var einu sinni maður, sem vildi selja augun í henni
systur sinni fyrir frægð.
Ragnar (rjettir upp hægri höndina): Jeg sver, að jeg
skal bjarga sjón hennar — svo framarlega hjálpi mjerguð!
Björn: Ofstopi! Jeg hef lesið hugrenningar þinar rjett.
Pað var þess vegna að hún ekki mátti fara með mjer!
Ragnar (tekur um handlegg föður sins): Hefur þig aldrei
dreymt um að þú værir svo sterkur, að þú gætir skipað
björgunum að klofna? Jeg hef verið svo sterkur. Jeg
hef gert kraftaverk! Maðurinn, sem hjerna var áðan,
er sá sami og jeg skar upp um daginn! (Pagnar alt í
einu). Nei. — Pað er ekki vert að tala um það.
Björn: Pví ekki það. Fóllc er hvort sem er farið að
hvíslast á um það.
Ragnar: Svo — jæja! Látum það bara hvíslast á!
Björn: Mundu eftir að um síðir á maður að lúka guði
reikningsskap allra verka sinna — og par kemur sann-
leikurinn i Ijós.
Ragnar: Jeg óttast ekkert af því, sem jeg hef gert.
(Teygir úr sjer). Ó, jeg á svo margt eftir ógert. Mig
hefur dreymt, að jeg hefði hendur, sem að eins þyrftu
að strjúkast um sárin, svo að þau yrðu heil.
Björn: Bíddu með stórvirki þin, þangað til þú hefur
náð prófi.
Ragnar: Prófi! Ef þú ert ekki fæddur með neistann,
eignastu hann aldrei, þótt þú takir próf hundrað sinn-
um. Allir miklir menn hafa verið »gení« strax i móður-
lífi. Og þegar stund stórra verka kemur, er maður ekki
sjálfráður gerða sinna.
Björn: Geymdu krafta þína til seinni tima. Gerirðu
glappaskot nú, taparðu því álili sem þú hefur.
Ragnar: Einliverstaðar stendur skrifað: Vinnið meðan
tími er til. Nóttin kemur, (með þungri rödd) nóttin, þá
enginn getur unnið.
Björn (ótti í röddinni): Maður slsyldi halda að þú
værir hræddur — við nóttina.
Ragnar (rólega): Nei, það er jeg ekki. Mjer bara datt
þetta svona i hugs.
Björn: Pað scm þú sagðir var samt nóg til þess, að
jeg fjekk hjartslátt.
Ragnar: Mig þarftu ekki að vera hræddur um. (Með
sömu áherslu og þegar hann talaði við úrsmiðinn). Mín
augu geta aldrei bilað.
Sigga (í dyrunum): Fórðu ekki að koma, pabbi?
Bjöm: Jú, nú kem jeg! (Snýr sjer að Ragnari). Jeg