Óðinn - 01.01.1920, Page 21

ÓÐINN
21
veriö. En Ólöfu visa jeg aldrei á dyr. Hvernig gerturðu
krafist pess? Þegar hún kemur, birtir í húsinu. Þú
veitst ekki hvað hún er mjer.
Ragnar: Pú getur tekið vinnukonu!
Kristin: Vinnukonu! Bæði er það svo dýrt og svo
gleymirðu, hvernig þær hafa verið krökkunum, þessar,
sem við höfum haft. En Ólöf! Börnin gætu alveg eins
verið án min eins og liennar.
Ragnar: Pá skal jeg sjálfur vísa henni á dyr!
Kristin: Jeg er hætt að þekkja þig. Þú ert orðinn svo
kaldur í viðmóti. (Færir sig nær honumj. Pú heldur að
jeg viti ekki fyrir hvað hún ekki má koma. Pað er af
því þú þorir ekki að sjá hana. — Bú elskar hana.
(Ætlar út til hægri — mætir Siggu i dyrunum —
stansar). En það er ekki vist hún troði þig svo mikið
um tær framvegis.
Ragnar: Er það alvara, að þau ilytji burt.
Kristin: Fái þau jörðina, flytja þau burt í vor.
Sigga: Fað er kominn maður með sendingu, mamma.
Kristin (fer).
Ragnar: Sigga, biddu Einar að koma hingað inn. (Hann
fer inn í herbergi sitt — kemur að vörmu spori aftur
— heldur á tveimur hauskúpum).
Sigga (kallar): Einar — komdu snöggvast!
Einar (kemur): Höfum við gert nokkuð af okkur?
Sigga: Ekki jeg. En þú?
Einar: Jeg hef ekkert ljótt gert.
Ragnar: Nei, nei! Fú ert vænn drengur! Setjist þið
hjerna i stólana. (Pau setjast). Jeg ætla að skoða á ykkur
höfuðin. Fyrst á þjer, Einar. (Hann skoðar höfuð Einars
og hauskúpurnar til skiftis). Sittu nú kyr svona.
Einar: Til hvers ertu að þessu?
Ragnar: Jeg ætla að vita, hvort þú verður víkingur!
Einar: En hvað þetta er Ijótt, sem þú heldur á. Það
er i laginu eins og höfuðið á þjer. Hefur þú smíðað það?
Ragnar: Nei. Það hefur guð gert.
Einar: Guð! Smíðar hann nokkuð, sem er svona Ijótt.
Mamma segir, að alt það fallega sje frá honum.
Ragnar: Guð skapaði sólina. Og hann skapaði myrkur
næturinnar. Alt — líka það Ijóta. . . Nú máttu fara inn.
Einar (stendur á fætui): Veitstu nú hvort jeg verð
vikingur?
Ragnar: Nei, ekki ennþá. En á morgun skoða jeg þig aftur.
Farðu nú inn. Sigga kemur þegar jeg hef skoðað hana.
Einar (fer inn).
Ragnar (skoðar höfuð Sigríðar).
Sigga: Hvað ertu að rannsaka?
Ragnar: Jeg vil fullvissa mig um, að höfuð þilt sje eins
fallegt og höfuð álfamærinnar.
Sigga: Alfamærin missir ekki sjónina — en það geri jeg.
Ragnar (hratt): Pú ált heldur ekki að missa hana.
Sigga: Jeg veit jeg á að verða blind eins og Ella.
— Pað er óttalegt.
Ragnar (í mikilli geðshræringu — tekur hendur Sig-
ríðar): Pú skalt ekki missa sjónina!
Sigga: Petta máttu ekki segja. Jeg veit það.
Ragnar (í stígandi geöshræringu): Jeg lofa þjer, að þú
skalt ekki missa sjónina! Jeg á að hjálpa þjer. (Horflr
hræddur til dyranna). Porirðu að lofa mjer að skera
upp i þjer augun?
Sigga: Nei. Það þori jeg ekki.
Ragnar: Jú, Sigga! Pú þorir það. Og jeg geri það nú
þegar — í kvöld!
Sigga (grætur): Við skulum ekki tala um þetta!
Ragnar: Pú veitst ekkert af því. Pú sefur og þjer líður
vel. Pig dreymir, að þú hvílir milli rauðra rósa. í
svefninum sjerðu hvíta engla, sem dansa í kringum þig
og syngja fyrir þig!
Sigga: Jeg þori það ekki — jeg þori það ekki. Og ef
jeg svo misti alveg þessa sjón, sem jeg hef?
Ragnar (það er eins og hann sje stunginn með hnif):
Petta hefðirðu ekki átt að scgja. (Sleppir henni). Pað
væri óttalegt fyrir mig, ef það mishepnaðist. . . . Og
samt sem áður! Jeg má ekki hika. . . . Vinnið meðan
tími er til. . . .
Sigga: Jeg vil fara inn til mömmu!
Ragnar (tekur sömu tökum sem fyr — ógnandi): Ef
þú ekki vill lol'a mjer að hiálpa þjer nú, missirðu
sjónina eftir fáa daga. Myrkrið kemur yfir þig eins og
svört þoka. Og þú villist.
Sigga: Pú ert vondur við mig.
Ragnar (hlustar); Pað kemur einhver. Ef þú þegir yfir
þvi [sem jeg hef sagt, skal jeg gefa þjer fallegasta hlut-
inn, sem þig langar til að eiga.
Sigga: Jeg skal þegja.
Ragnar (fer í skyndi með hauskúpurnar inn í her-
bergi sitt).
Óliíf (kemur. Hún er ung og fögur — afarmikið ljós-
gult hár): Komið þið sæl! (Ragnar og Sigga taka kveðju
hennar). Einar bað þig að koma inn til sín, Sigga mín!
Sigga (fer).
Ólöf (við gluggann — strýkur hægri hendinni eftir
rúðunni — rjettir Ragnari böggul, sem hún heldur á í
vinstri hendi — hæglátlega): Mamma þin bað mig að
fá þjer þetta!
Ragnar: Pakka þjer fyrir!
Ólöf: Pað er vist eitthvað, sem þú þarft að nota í
kvöld. Pað kom drengur með það frá kaupmanninum.
Ragnar: Jeg lief ekki beðið um nokkurn skapaðan
hlut þaðan.
Ólöf: Pá hefur einhver góður sent þjer það.
Ragnar (glaðlega): Er það gjöf frá þjer, Ólöf?
Ólöf: Frá mjer? Nei! Jeg get ekkert geflð. Enda
vildirðu vist ekki taka við neinu frá mjer.
Ragnar (opnar böggulinn); SIipsi — hanskar — vasa-
klútur, rauður!
Ólöf: Pað er frá einhverjum — einhverjum ríkum.
Ragnar (horfir á hana — kuldalega): Til hvers komstu?
Ólöf (kippist við — kemur fram á gólfið): Til hvers
jeg komi? Pað hefirðu aldrei spurt um áður. Jeg kom
til þess að kveðja liann pahba þinn.
Ragnar: Pú skelfur. Er þjer kalt.
Ólöf (biturt): O-nei — ekki mjög.
Ragnar: Og þú ert rennvot! Hár þitt er ógreitt og úfið.
Ólöf: Pótt það væri mjúkt og sljett, mundi engin hlý
hönd strjúka því. Nú gleðst engin yfir hári mínu nema
stormurinn. Og hans hönd cr köld.
Ragnar (i ákafa): Ólöf! Jeg þoli ekki að þú talir i
þessum ásakandi málróm! Segðu heldur að jeg sje
svikari, og það mun ekki særa mig þyngra.