Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 23

Óðinn - 01.01.1920, Blaðsíða 23
ÓÐINN 23 Geiri: Þú ert dálítið gestrisinn! Við hringdum og hringdum — steinhljóð! Ottó: Hann hefur verið að hugsa um veik augu eins og hann er vanur. Hildur: Hugsið ykkur! Hann vill helst ekki fara á hallið! Ragnar (óþreyjufullur): Já — það er satt — jeg vil helst ekki fara! Hildur: Ef þú nú ekki verður almennilegur, þá reiðist jeg. Svona — farðu nú innfyrir og farðu í kjólinn þinn. Ragnar (fer inn til sín). Geiri (setst — kveikir í vindlingi): Manntetrið. Hann hefur altaf svo mikið að hugsa um. Jeg vildi gjarnan vera hann, til þess að fá alt lofið, sem læknarnir demba yfir hann. Síðasta ritgerðin hans kvað ekki vera þunn í roðinu. (Ottó og Magga talast við úti við gluggann). Hildur: En upþskurðurinn! Geiri: Jú, það er líka satt. Pað var blátt áfram meist- ara verk. (Pögn). Hildur: En hvað kjóllinn þinn er fallegur, IJna! Lina: Stjörnurnar sjást ekki, þegar sólin skín. Hildur: Og þið ekki, þar sem jeg er — nei — það er satt! Magga (skrækir): En hvað þú ert . . . Hildur: Hvað er nú að? Magga: Jeg held helst hann hafi viljað . . . Hildur: Nú — viljað livað? Magga: Kyssa mig! (Hlátur). Hildur: Ragnar! En hvað þú ert lengi að þessu, barn! Ragnar (kemur í kjólnum): Pú veitst það, Geiri, að jeg hef beðið þig að reykja ekki hjer inni. Geiri: Pá það. Hildur: Blessaður svældu eins og þjer sýnist. En hvað þú er mikill harðstjóri, Ragnar! Pegar við erum orðin. . . . nei, hugsið ykkur! Við er öll trúlofuð, sem hjerna erum inni — leynilega. (Hlátur). En mjer finst tilhlýði- legt að við opinberum okkar á milli. Ottó og Magga! Geiri og Lína. Og hlustið nú á: Jeg og þessi skemtilegi unglingur! Hin; Bravó, húrra! Til hamingju! Lina: Og við vissum þetta nú áður! Magga: Já. Pað gerðum við nú sannarlega! Ottó (við Ragnar): Jeg lield þú ættir nú að gefa þessari heilögu þrenningu kampavín! Ragnar: Pað er nú því miður ekki til i kofanum. En það mætti ná í það. Hildur: Kampavín gefum við í kvöld. En nú vil jeg fá músik: Við skulum dansa, vera glöð og kát. (Snýr sjer á hæl). Tra, la, la, la! Spilaðu Ragnar! Eitthvað fallegt, eitthvað romantiskt! Hin: Já, já, spilaðu! Ragnar (setst við hljóðfærið — spilar). Ottó: Komdu mín kæra Magga, komdu að dansa vals. (Pau fara á stað). Pú líkist gömlum kjagga . . . nei hamingjan hjálpi okkur! Alt er mjer vel gefið — en skáld er jeg ekki. Hildur (stendur hjá Ragnari — hin dansa. . . . Hún klappar saman lófunum): Við skulum heldur biðja hann að spila eitthvað af þessum nýju völsum. (Opnar bók — setur hana á hljóðfærið). Ragnar: .Teg hef aldrei litið á þetta ennþá. Hildur: Ó. Pjer verður víst ekki skotaskuld úr því — þú, sem kant alt utanað áður en þú sjerð það. Ragnar (spilar — hin fara á stað. . . . Hann verður undarlega órólegur — beygir sig áfram eins og hann sjái ekki nóturnar — fipast -- þau tapa sporinu — hlæja). Hildur: Honum fipaðist, ha-a ha! Pað var honum mátulegt! Ragnar: Farið frá birtunni! Pað er svartur skuggi á nótunum! Ottó: Pað skyggir enginn á þig. Kannske þú viljir að við kveikjum fleiri ljós? Ragnar (svarar ekki — reynir að spila — fipast — lemur í hljóðfærið útí veður og vind — hin hlæja — hætla þó skyndilega. Ragnar skellir hljóðfærinu aftur — stekkur á fætur — grípur um höfuðið — rekur upp hljóð — fieygir sjer niður í stól). Hildur: Guð minn góður! Er þjer ílt, Ragnar? (Lína og Magga biðja fyrir sjer). Ottó: Jeg sælci læknir! Ragnar: língan lækni! Mjer sortnaði víst að eins fyrir augun eitt augnablik. Pess vegna fipaðist mjer. Nú er það liðið frá. (Stendur upp). Mín augu bila aldrei — skulu aldrei bila! (Tekur aftur um höfuðið - setst). Jeg slcil ekkert í þessu. Nú kemur það aftur. Hildur: Hvernig getur staðið á þessu? Ragnar: Verið róleg! Pað er engin hætta á ferðum! Petta er hara eitthvað, sem stcndur í sambandi við þennan fjárans höfuðverk, sem jeg hef kvalist aT síð- ustu dagana. Hildur: Er þjer mjög á móti skapi, að jeg biðji Ottó að sækja . . . Ragnar (stendur á fætur): Læknir! Nei, nei! Nú spilar þú Ottó, við Hildur dönsum, dönsum! Qttó (setst við hljóðfærið — spilar): Dansið þá! Ragnar: Hraðara! (Pau þjóta eftir gólfinu). Hildur: Ragnar! Ragnar: Hraðar, hraðar! Hildur: Ertu orðinn galinn — sleptu mjer! Ragnar: Ennþá liraðara! Geiri (tekur i öxl honum): Nú þykir mjer nóg um kunningi! Ragnar (æstur): Nú förum við! Aldrei var dansinn stig- inn eins ótt og í kvöld! Við dönsum þangað til tilveran sofnar. í draumunum erum við hvítar verur, sem dansa á vetrarbrautinni! Danslagið leikur stormurinn á strengi ijósvakans, svo að öll veröldin skelfur í óendanlegum samliljóm. Og við tökum undir og syngjum — syngjum lofsöng um sjónina. Pví í dranmnum sjáum við alt — líka það, sem aldrei varð til. (Grátstafur í röddinni). Pví í draumnum eru augu okkar svo sterk, að myrkrið fær aldrei yfirbugað þau! (Hann ætlar út — stansar — grípur fyrir augun — setst). Guð hjálpi mjer! Sigga (kemur): Gott kvöld! (Gestirnir taka undir). Ragnar (stendur skyndilega á fætur — horfir einbeitt- lega á Sigríði). Sigga: Mamma bað mig að segja þjer að hún væri háttuð, en að kvöldmaturinn þinn stæði á borðinu. Ragnar (ákaft): Eru Ella og Einar líka háttuð?

x

Óðinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.