Óðinn - 01.01.1920, Síða 30

ÓÐINN
30
Kennir hann sjerstaklega raddskipunarfræði (har-
mony) og að æfa röddina (vocal training). Hjá
honum hafa lært flestir þeir íslendingar í Winnipeg
er best syngja, þar á meðal hin nafnkunna afbragðs
söngkona frú S. Hall.
Sjeð hef jeg líka lofsamlegan ritdóm um lag
eftir Jón Friðfinnsson (Vögguvísur) eftir Jónas
Pálsson, sem er einn lærðasti og besti söngfræð-
ingur meðal Vestur-íslendinga.
Jón Friðfinnsson er meðalmaður að vexti og
þjettvaxinn. Fremur fríðum sýnum, sviphreinn og
glaðlegur. Hann er vel greindur, og Ijóðelskur
mjög og liefur næma tilfinningu fyrir því sem fag-
urt er í skáldskap, og er hagmæltur sjálfur, þó
hann láti lítið á því bera. Hann er mjög látlaus
í allri framkomu, gleðimaður og skemtilegur að
ræða við liann. íslendingur er hann með lífi og
sál, og einn af þeim mörgu sem þrá að sjá gamla
landið, ef ástæður og efnahagur leyfðu. Pó jeg
kunni ekki dóm á það að leggja, hvort Jón
Friðfinnsson verður hátt eða lágt settur að dómi
þeirra er söngvit hafa, þá vil jeg það eitt segja,
að þegar Jón Friðfinnsson setst við hljóðfærið,
og spilar og syngur, með sinni hreinu og skýru
rödd, lög þau er hann hefur samið við sum
fegurstu íslensk kvæði, þá er hann úr »skrýtnum
steini« sá íslendingur, sem ekki finnur leggja
lilýjan íslenskan yl að hjartarótum sínum.
Enda jeg svo þessar línur með þeirri ósk, að
Jóni Friðfinnssyni endist sem lengst aldur og
hamingja til að vinna að hjartans máli sínu, að
auðga og efla íslenska sönglist.
Mynd sú af Jóni er hjer fylgir, er nokkuð alvar-
legri á svip (»þyngra yfir honum« eins og við
segjum), en honum er eðlilegt. Kemur það af því,
að hann er lasinn er myndin var tekin. En á
annari mynd var ei kostur.
Jón Jónsson frá Sleðbrjót.
*
Gráu augun. ’
Þegar augu geisla grá,
grun jeg í það renni,
að innifyrir ólgi þrá,
sem einhverntíma hrenni.
Fnjóskur.
Baldvin Sigurðsson í Garði
og
Guðný Jónsdóttir kona hans.
»Óðinn« á skilið alþjóðar þakklæti fyrir það,
hve mikla stund hann hefur lagt á að halda uppi
orðstír góðra manna og eftirbreylnisverðra af
bændastjett í landi hjer, og varðveita andlitsmynd-
ir þeirra. Er vonandi að hann haldi þar upptekn-
um hætti. — Mun þá mörgum þykja vel til hlýða,
að hann geymi einnig svipmót og minningu merk-
ishjóna þeirra, er hjer verður frá sagt.
Baldvin Sigurðsson í Garði var fæddur á Hálsi
í Köldukinn í Suður-Þingeyjarsýslu 16. júlí 1837.
Þar bjuggu þá foreldrar hans: Sigurður Oddsson
og Guðrún Vigfúsdóllir. — Sigurður var sonur
Odds bónda á Hóli í Kinn, Benediktssonar bónda
á Finnsslöðum í sömu sveit. En móðir Sigurðar
var Guðrún Þorvaldsdóttir og Ingiríðar Jónsdótt-
ur, systur hinna þjóðkunnu bræðra i Fnjóskadal,
Krisljáns á Illugaslöðum og Björns í Lundi. Faðir
Guðrúnar, móður Baldvins, var Vigfús, bóndi að
Þverá í Reykjahverfi en síðast á Syðrafjalli, Þor-
kelsson bónda i Neslöndum við Mývatn. En móð-
ir Guðrúnar og kona Vigfúss var Guðrún Aradólt-
ir bónda á Skútustöðum, er var sonur Jórunnar
Þorleifsdóttur stiftsprófasts í Múla (1724—1748)
Skaftasonar. Móðurætt Jórunnar má rekja aftur í
forneskju (til Guðmundar ríka á Möðruvöllum),
en eigí skal nú lengra farið út i þá sálma.
Baldvin ólst upp með foreldrum sínum á Hálsi
við fremur þröngvan efnahag lil 9 ára aldurs, en
fluttist þaðan með þeim 1846, er þau fóru búferl-
um að Ivaupangi í Eyjafirði. Þar var hann enn
hjá þeim 6 ár, eða fram yfir fermingu. En vorið
1852 fiuttist hann 15 ára gamall, alfarinn úr for-
eldrahúsum, norður að Grímsstöðum við Mývatn,
sem vinnupiltur til Sigurgeirs Pálssonar, er þar
bjó þá, föður þeirra Bardals-bræðra í Winnipeg.
Hjá Sigurgeir dvaldist hann á Grímsstöðum og í
Svartárkoti til vorsins 1859. En þá gerðist hann
sjálfs sín maður, tók til sín foreldra sína, er brugðu
búi um það leyti, og mun hafa dvalið í Víðikeri
og á Lundarbrekku í Bárðardal við einhver jarð-
arafnot til vorsins J863. Þá fjekk hann til ábúðar
Kálfborgará í sömu sveit, fluttist þangað og bjó
þar með móður sinni i 6 ár.
Brátt kom það í ljós að Baldvin var nýtur bú-