Óðinn - 01.01.1920, Síða 32

82
ÓÐINN
forsjálasta húsmóðir. — Efnuðust þau skjótt og
varð vel til hjúa.
Jarðabætur Baldvins eru mestar i girðingum og
vatnsveitingum. Eru afarmiklar vörslugirðingar
eftir hann í Garði um engi og tún og hlaut hann
fyrir þær verðlaun úr Ræklunarsjóði íslands. —
Engjar þær frá Garði, er liggja vestur við Skjálf-
andafljót, en neðan við Aðaldalshraun, svonefndar
Garðsflögur, tók hann að bæta með áveitu þegar
á fyrstu árum sínum í Garði og kostaði þar miklu
til, enda eru þær nú margfaldar orðnar að gagni
og gæðum við það sem var, er hann tók við.
Sömuleiðis lánaðist honum á síðustu árum að ná
vatni úr Laxá á heimaengið i Garði, og má með
fullum rökum telja hann einhvern hinn fyrsta og
áhugamesta hvatamann að áveituframkvæmdum
þeim úr Laxá, sein á síðustu árum hafa komist
á góðan rekspöl hjer í dalnum og virðast munu
verða til mikilla hagsbóta, ef rjett er á haldið.
Ennfremur liggja eltir Baldvin miklar og kostn-
aðarsamar byggingar þar í Garði. Mun hann hafa
bygt þar af nýju hvert hús, jafnt úthýsi sem
bæjarhús, og voru þær byggingar flestar vandaðri
og fullkomnari en þá gerðist víðast hvar á bænda-
býlum hjer um slóðir. — Þó kveður mest að
þeirri byggingarframkvæmd hans, er hann vetur-
inn 1888—89 keypti timburhús á Hjalteyri við
Eyjafjörð af norsku síldveiðafjelagi, Ijet draga það
þar í sundur og flytja viðuna austur yfir Eyjafjörð,
en síðan á sleðum norður að Garði. (Sbr. Þjóð-
sagnir og þjóðtrú, safn Odds Björnssonar I, bls.
33). Bygði hann síðan úr viðunum timburhús
allvandað, sem enn stendur í Garði litt hrörnað.
Yfir höfuð var Baldvin framkvæmamaður mikill
og framfaramaður. þykist sá, er þelta ritar, eigi
hafa kjmst öðrum manni á hans aldri, er jafn
laus hafi verið við íhaldsemi þá og nýunga-varygð,
sem einkennir svo oft eldri menn. — Hann fylgd-
ist jafnan manna best með ýmsum frarnfaranýung-
um, bjerlendum sem erlendum, varð hugfanginn
af þeim og tók löngum áslfóstri við slíkar hug-
sjónir löngu áður en þær komust í framkvæmd.
Enda var hann jafnan reiðubúinn að styðja þá
granna sína með ráðum og dáð, er sýndu af sjer
einhverja framfaraviðleitni.
Eftir að Helgastaðahreppi hinum forna var skift
í tvö sveitarfjelög, var leitað lil Baldvins um hús-
rúm til þinghalda og annara sveitarfunda fyrir
Aðaldælahrepp, og var þingstaður sveitarfjelagsins
í Garði um nokkur ár, eða þar til hreppurinn
eignaðist stofu til slíkra afnota. Auk þess lánaði
Baldvin þrásinnis, fyr og síðar, hús sín til almennra
samkvæma, bæði til gagns og skemtunar. Hefur
Iengi þótt einna hentugastur samkvæmisstaður
fyrir Aðaldæli í Garði, fyrir húsrýmis sakir og
afstöðu í sveitinni. —
Baldvin ljet opinber mál ekki mjög til sin taka.
Vildi hann t. d. helst vera laus við sveitarstjórnar-
störf. — í>ó fylgdist hann vel með þar sem
annarstaðar. í landsmálum fylgdi hann jafnan
stefnu Heimastjórnarmanna og var þar ákveðinn
flokksmaður. Sáttamaður var Baldvin um mörg
ár og til dauðadags og sóknarnefndarmaður lengst
af árum sínum í Garði. Stóð hann mjög fyrir
byggingu á Neskirkju, er reist var af nýju árið
1903, hinu veglegasta húsi; lagði hann sig mjög
fram um og vildi að í engu væri til sparað, að
sú bygging yrði söfnuðinum til sóma.
Baldvin var trúhneigður maður og kirkjurækinn,
en þó frjálslyndur mjög í trúarefnum, svo að
sumum þótti nóg um fyr á árum, meðan bókstaf-
urinn var meir deyðandi í landinu en nú er orðið.
Dró hann heldur enga dul á frjálslyndi sitt, því
að maðurinn var hinn hreinlyndasti við hvern
sem hann átti.
Gestrisni þeirra Garðshjóna er víðfræg orðin
bjer nyðra; enda getur varla örlátari gestgjafa en
Baldvin var, og nærgætnari um þarfir og liðan
þeirra, sem bar að garði hans, — nje hibýlaprúðari
og ástúðlegri húsfreyju en Guðnýju, þegar inn í
bæinn kom. Þeim var báðum jafnt sýnt um að
fagna gestum og gangandi, og nutu þess jafnt
háir og lágir, ungir og gamlir. Er það varla ofmælt
að fátæklingar og lítilmagnar úr grendinni ættu
athvarf á heimili þeirra sem í foreldrahúsum.
Enda var og til engra leilað jafnt oft sem þeirra
hjóna um skjól handa þurfamönnum þessarar
sveitar, því að alkunnugt var að þeir, sem þangað
voru teknir, áttu vísl aðdáunarvert atlæti og viður-
gjörning allan.
Síðast, en ekki síst, verður að minnast annars
aðalþáttarins af lífsstaríi Baldvins og þeirra hjóna,
raunar beggja, — en þar á jeg við lækningarnar.
Síra Magnús læknir Jónsson frá Grenjaðarstað
dvaldi í Garði hjá þeiin hjónum síðustu ár æfi
sinnar, eftir að hann ljet af prestsskap, og dó þar
1889. Mun Baldvin enn hafa fræðst nokkuð af
honum um lækningar og aukist áhugi til slíkra
hluta. Gerðist hann nafnkunnur hjer í sýslu og þó
víðar hjer nyrðra fyrir heppni við lækningar og