Óðinn - 01.01.1920, Page 36

36
ÓÐINN
Haraldur Ó. Briem.
Sunnudaginn 9. febr. 1919 andaðist á Reyðar-
firði hinn nafnkunni merkismaður Haraldur Ó.
Briem, 78 ára gamall, þrotinn að heilsu og kröft-
um síðustu 16 ár æfi sinnar, í skjóli hjónanna —
tengdasonar síns Björns R. Stefánssonar, nú alþing-
ismanns Suðurmýlinga, og dóttur sinnar Guðnýar
Briem. Fór tengdasonur hans með líkið á vjelbáti
suður til Beiðdals og fór jarðarförin fram á Hey-
dölum hinn 17. febr. og hvílir Haraldur þar við
hlið konu sinnar, Frúðar
Þórarinsdóttur, er burt kall-
aðist tæpum 11 árum áður,
20. apríl 1908 á Búðum í
Fáskrúðsfirði, i skjóli Valgerð-
ar dóttur þeirra og manns
hennar, myndasmiðs Ólafs
Oddssonar. Var hún, á líkan
hátt og maður hennar nú, flutt
sjóveg þaðan til Breiðdals og
í Heydalakirkjugarð, til þess
að hann, sem þá var á Breið-
dalsvík hjá hinni dótturinni,
og eigi var orðinn ferðafær,
gæti kvatt hana þar eftir 44
hjúskaparár. Sýnir þetta ijóst
þann fyrirmyndar ástar og
rækarhug, sem börn þeirra
hjóna ásamt tengdabörnum
báru til foreldranna, og þau
ómök og fyrirhöfn sem þau
gera sjer til þess, að þau, sem svo lengi höfðu
fylgst að í lífinu gegnum blítt og strítt, skyldu
halda sem best saman á vettvangi dauða og grafar.
Haraldur sálugi Briem var fæddur á Grund í
Eyjafirði 3. sept. 1841; einn af 14 börnum hins
þjóðkunna timburmeistara og skálds Ólafs G.
Briem á Grund og konu hans Dómhildar Þor-
steinsdóttur, bónda og fræðimanns á Stokkahlöð-
um, og því albróðir hinna þjóðkunnustu meðal
þeirra barna, síra Eggerts Briem, mikils menta-
rnanns, er fyrst var prestur að Hofi í Álftafirði
og síðar á Höskuldsstöðum á Skagaströnd, og
sálmaskáldsins síra Valdimars Briem. Ólst Har-
aldur sálugi upp í föðurgarði til 19 ára aldurs,
en er foreldrar hans voru bæði dáin — móðirin
andaðist 1858 og faðirinn hálfu ári síðar, 51 árs
að aldri — kaus hann — heldur en að taka við
búinu eins og fólk hans hvatti hann eindregið
til, þó svona ungur væri — að fara næsta ár til
merkisprestins síra Einars Thorlacíus i Saur-
bæ, en frá Saurbæ fór hann litlu síðar til Akur-
eyrar að læra trjesmíði, og að því námi loknu
fór hann utanbúðarmaður til Tuliníusar konsúls
og kaupmanns á Eskifirði. Árið eftir að hann
kom austur, fauk Hálskirkja — annexíukirkja
frá Hofi í Álftafirði — ásamt fleiri kirkjum hjer
eystra, í svo nefndum »kirkjubil«. Fjekk þá pró-
fasturinn síra Þórarinn Erlendsson á Hofi, eftir
bendingu tengdasonar síns, Tuliniusar, Harald til
að taka að sjer endur-bygg-
ingu kirkjunnar. Leiddi það
til þess, að hann trúlofaðist
dóttur prófastins og kvæntist
hann henni 12. nóv. 1864, og
voru þeir þannig svilar hann
og Tuliníus kaupmaður. Það
sama ár byrjuðu þau bú-
skap á kirkjujörðinni Rann-
veigarstöðum í Álftafirði. Þau
16 ár, er Haraldur sál. bjó
þar, kom það fyrst fyllilega
í ljós að hann var enginn
aukvisi ættar sínnar, —
Briemsættarinnar, — hvorki
að líkamlegu nje að andlegu
atgervi. Var það álit sumra
er annaðhvort höfðu þekt
föður hans eða haft ljósar
spurnir af honum, að Haraldi
mundi hvað mest hafa svip-
að til hans af börnum Ólafs Briem að gafnafari
og skaplyndi, ekki minst í skáldskaparlistinni. Á
þessum æsku- og fjörárum sínum kastaði hann
við ýms tækifæri, líkt og faðir hans, margri
kýmnisbögunni af munni fram, þó ekki nema í
sinn hóp, og má um þá kviðlinga segja; »Sumt
var gaman, sumt var þarft, sumt vjer ekki um
tölum«. Brá hann þessari hvefsnu skáldskapar-
tegund oft fyrir sig meðan lífsfjörið entist, en er
alvara lífsins, veikindi og vanheilsa, tók á seinni
árum að heimsækja hann, mun hann að mestu
leyti hafa lagt niður lausavísukveðskapinn. Flest
af því, sem hann þá orti, var alvarlegra efnis, svo
sem erfiljóð fyrir aðra og huggunarljóð, sem hann
i kyrþei og ótilkvaddur sendi ekkjum og munað-
arleysingjum í söknuði þeirra og einstæðingsskap.
Likt og átti sjer stað um föðir hans, var skáld-
Haralclur Ó. Briem.