Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 10

10
OÐINN
þær; »þeim datt ekki í hug, blessuðum«, sagði sögu-
kona mín, »að það hlyti að vera einhver munur á
tvítugri stúlku og fertugum presti*.
Á meðan Ingibjörg dvaldist í Reykjavík, bjó hún
hjá frú Þóru Melsted. Þær urðu mjög samrýndar og
skildu hvor aðra vel. Heyrt hef jeg Ingibjörgu segja,
að fáir hafi skilið hugsjónir hennar betur en frú Mel-
sted. Það væri óskandi, að Ingibjörg vildi skrifa um
frú Melsted, því hún gæti sjálfsagt gefið okkur rjettari
hugmynd um þessa miklu merkiskonu en flestir aðrir.
Á meðan Ingibjörg dvaldi í Reykjavík, skrifaði hún
ýmislegt; meðal annars ritaði hún grein í »Þjóðólf*
um hjúkrunarmál, sem vakti athygli margra. I þessari
grein talar hún um, hve mikil van-
virða það sje, að hjúkrunarfjelagið
í Reykjavík þurfi að ráða hingað
útlendar hjúkrunarkonur, af því
engar íslenskar hjúkrunarkonur
finnist, og skrifar hún um, hve
nauðsynlegt það sje, að þjóðin sjái
sóma sinn í þessu efni og hvetji
duglegar íslenskar stúlkur til þess
að læra þennan starfa, og Iauni
þeim síðan sómasamlega.
Nokkru síðar skrifaði hún um
sama mál í »Austra«. Þegar sú
grein kom, varð gömlum bónda
að orði: »Það er langt síðan jeg
hefi lesið jafn skynsamlega grein,
alveg dæmalaust, að hún skuli vera
eftir kvenmann!«
1912 kom bæklingurinn hennar
þjóðkunni, »Um siðferðisástandið á íslandi*. Ærið
voru dómarnir misjafnir um þetta rit. »Og þó er það
hógværara en þess háttar rit eru vön að vera«, skrifar
Guðm. Hjaltason. Orsökin til þess, að fólk varð svona
reitt við Ingibjörgu, var sú, að hún var hin fyrsta
kona, sem vogaði að segja upphátt, að siðferðisástandi
þjóðarinnar væri í mörgum efnum ábótavant.
Síðan hafa ýmsir, bæði karlar og konur, talað
mikið harðara um ástandið heima en hún, og hefur
engum dottið í hug að áfella höfundana. Sá, sem
fyrstur þorir að ríða á vaðið, fær æfinlega hnúturnar.
»Við íslendingar erum svo fáir«, segir I. Ó. á einum
stað, »að við megum ekki við því, að missa einn ein-
asta ungling, pilt eða stúlku, niður í forina«. Nú
orðið munu flestir skynsamir menn vera henni sam-
mála um það.
1912 flutti I. Ó. til Vejle á Jótlandi og var fram-
kvæmdarstjóri fjelagsins þar í nokkur ár. Þegar hún
hafði verið þar um hríð, kom Koch biskup frá Ribe
á visitasíuferð til Vejle. Prófessorinn þar sagði bisk-
upi frá þessum ágæta framkvæmdarstjóra, sem K. F.
U. K. hefði fengið. »Ekki helst ykkur lengi á henni«,
svaraði biskup. »VejIe er of lítill bær fyrir hana«.
Prófastshjónunum þótti biskup sannspár, því litlu síðar
fjekk aðalstjórn K. F. U. K. í Danmörku bænarskrá
með undirritun margra presta og kennara og annars
góðs fólks, þess efnis, að biðja um að Ingibjörg yrði
látin heimsækja unglingafjelögin úti um alt land.
Aðalstjórnin brást vel við þessari bæn, og gerði
I. Ó. að aðalferðafulltrúa fjelagsins í Danmörku. Það
var ný staða, sem enginn hafði haft á hendi áður.
I. Ó. ferðaðist nú í 3 ár um alla
Danmörku. »Ekki er slík staða
öllum hent«, las jeg í einu blað-
inu, »en fröken Ólafsson hefur
Ieyst hana prýðilega af hendi. Hún
hefur óvanalega hæfileika til þess
að umgangast fólk af öllum stjett-
um. Oft gisti hún aðra nóttina á
herragarði, en hina í fátæku hreysi.
Alstaðar var hún jafn ljúf og elsku-
leg og alstaðar jafn velkomin*.
í byrjun ársins 1919 kom boð
frá Suður-Jótlandi til aðalstjórnar
K. F. U. K., að þangað þyrfti að
senda starfanda, svo sem mánaðar-
tíma, sem gæti komið K. F. U. K.
á laggirnar, því þar væri öll ung-
lingastarfsemi á ringulreið, en það
þyrfti að senda starfanda, sem
hefði vit á að umgangast bæði Dani og Þjóðverja.
Danir sendu Ingibjörgu þangað, og komu bæði
Danir og Þjóðverjar jöfnum höndum á fundi hennar.
Þjóðverjar lögðu mikla áherslu á það, að hún væri
íslendingur, og þyrftu þeir því ekki að óttast neinn
pólitískan undirróður af henni.
Þegar I. Ó. hafði lokið starfi sínu þar, skrifaði einn
af nafnkendustu prestum Suður-Jóta í eitt danska
dagblaðið, að hann vildi óska, að allir, sem Danir
sendu þangað, bæði embættismenn og starfendur
kristilegra málefna, væru jafn skynsamir (viste saadan
Takt) í framkomu sinni, og hún hefði verið.
Nokkru seinna báðu suður-jótsku fjelögin um, að
I. Ó. yrði gerð að aðalframkvæmdarstjóra þeirra, en
ekki vildi hún taka það starf að sjer.
í ársbyrjun þessa sama árs (1919) leit mikið ískyggi-
lega út fyrir aðaldeild K. F. U. K. í Kaupmannahöfn.
Smíði hinnar miklu byggingar fjelagsins stóð fyrir