Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 11

OÐINN
11
Konungur útbýtir verölaunum á íþróttavellinum.
landi þeirra. Danir vildu gjarnan hjálpa, en
ekki fyr en þeir hefðu sannar sögur um
ástandið; og þar eð kristilegu unglingafje-
lögin höfðu tekið að sjer að gangast fyrir
samskotunum, var Ingibjörg send til Þýska*
lands til að rannsaka þetta mál.
Hún fór til Berlínar í byrjun martsmán-
aðar 1920; hún hafði aðeins verið þar viku-
tíma, þegar uppreisnin brautst út, og var hún
um tíma tept þar í borginni af þeim ástæð-
um. Margt bar fyrir hana á þeirri ferð, sem
er í frásögur færandi. I. O. hefur sjálf skrif-
að um þessa ferð sína í »Kristeligt Dagblad«.
]eg hef einnig lesið um hana í »National-
tidende« og »Berlingske tidende«. Þegar Ingi-
björg kom heim, gekst hún fyrir stórfeldum
matargjöfum til Þýskalands. Sendiherra Dana
í Berlín, Moltke greifi, stóð fyrir úthlutun
gjafanna til landa sinna þar í borginni. Sá
eini íslendingur, sem þá var búsettur í Ðerlín, naut
líka góðs af þessum gjöfum. Þar fyrir utan gekst
Ingibjörg líka fyrír matargjöfum handa Þjóðverjum.
A meðan Ingibjörg bjó í Vejle, kom merkiskona
norðan úr Skagafirði til Kaupm.hafnar. Þessa konu
langaði til þess að sjá Ingibjörgu, hún hafði heyrt
svo mikið um hana talað. Hún gerði sjer því ferð á
hendur til Vejle. Hún hefur sagt frá því síðan, að
hún ætlaði varla að trúa sínum eigin augum, þegar
hún hitti fyrir unga, myndarlega stúlku, káta og
Konungshjónin kvödd á bæjarbryggjunni.
dyrum; þar við bættist, að margir erfiðleikar voru
innan fjelagsins, og vantaði það mjög duglegan fram-
kvæmdarstjóra.
Stjórn fjelagsins kom þá saman um, að biðja Ingi-
björgu Ólafsson að taka þetta starf að sjer. Þá bjó
I. Ó. í Árósum, og lá hún veik, þá er hún fjekk
brjefið. Hún svaraði, að henni fyndist ekki, að hún
hefði þrek til þess að taka þetta vandasama starf að
sjer. Þegar stjórn fjelagsins fjekk þetta svar, brá for-
maður fjelagsins, prófessorsfrú Ulbricht, strax við og
fór til Árósa, og sat þar, þangað
til I. Ó. lofaði henni, að gerast
aðalframkvæmdarstjóri fjelagsins í
Höfn.
Ekki hafði Ingibjörg starfað lengi
í aðaldeildinni fyr en alt var
í besta lag, og þar ríkti friður og
eining. Oft hef jeg hugsað til þess,
þegar jeg hef gengið fram hjá
by9SÍngunni miklu í St. Kannike-
stræde, að sómi er það fyrir okk-
ur, að nafn hennar — íslendings-
ins — er á meðal þeirra, sem
rituð voru á það skjal, sem lagt
var niður í steinþró undir hyrn-
ingarsteini þessa mikla stórhýsis.
I byrjun vetrarins 1920 gengu
miklar sögur um neyðina og hungr-
ið í Þýskalandi. Það komu bæn-
arbrjef frá Dönum, sem búsettir
voru í Berlín, um hjálp frá föður-