Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 14

14
ÓÐINN
í Lundúnum). Á þessum fundi hófust umræður um
framkvæmdarstjóramálið að nýju. Allir voru sammála
um það, að þetta væri mjög vandasöm staða, og mjög
erfitt að fá starfanda, sem gæti starfað jöfnum hönd-
um í öllum þessum löndum.
Þá stóð comtessa Knuth upp (aðalformaður K. F.
U. K. í Danmörku) og sagðist þekkja eina konu, sem
gæti tekið þetta starf að sjer, og það væri Ingibjörg
Ólafsson. Formaður norsku fjelaganna stóð þá strax
upp og sagði, að Noregur myndi taka I. Ó. tveim
höndum. Svíar og Finnar sögðu það sama fyrir sitt
leyti. Þeim kom öllum saman um það, að það væri
bæði einkennilegt og vel til fallið, að hinn fyrsti sam-
eiginlegi framkvæmdarstjóri K. F. U. K. á Norður-
löndum væri íslendingur.
I. Ó. var ekki á þeim fundi, þar sem þessar um-
ræður fóru fram; hún fjekk fyrst að vita þetta næsta
dag. Hún bað um umhugsunarfrest. Hún var hrædd
um, að hún hefði ekki heilsu til þess, því hún er
farin að finna til hjartabilunar, sem eflaust stafar af
of mikilli vinnu. En því lauk svo, að hún lofaði að
taka þetta starf að sjer frá 1. janúar þ. á.
Aðaldeild K. F. U. K. í Höfn þótti mjög sárt, að
verða af með I. Ó., en þótti þó heiður að því, að
framkvæmdarstjóri hennar hefði verið valinn í þessa
stöðu. Fjelagið hjelt henni mikið samkvæmi að skiln-
aði, og tóku þátt í því um 500 manns. ]eg hef eftir
einu af dagblöðum borgarinnar, að þar hafi verið
ræðuhöld mikil. Fjelagskonur gáfu I. Ó. fallega loð-
kápu í minnisgjöf. Fallegustu ræðuna hjelt ein af
hefðarkonum borgarinnar. Hún talaði út frá þessari
línu í þjóðkvæðinu um Dagmar drotningu: »Hun kom
uden Tynge, hun kom med Fred« og endaði ræðu
sína með þessum orðum: »Það var vel gert af þjer,
að þú komst þá er erfiðleikar fjelagsins voru sem
stærstir, og að þú fórst ekki frá okkur, fyr en alt
var komið í gott lag«.
Ingibjörg er nú flutt búferlum til Helsingjaeyrar,
en verður mestan hluta ársins á ferðalagi. Hún hefur
starfað í Svíþjóð síðan í byrjun janúar, og núna sem
stendur er hún einhverstaðar langt uppi í Svíþjóð
eða norður á Finnlandi.
Margir munu þeir verða, sem nú sakna vinar í
stað, er þeir koma til Hafnar. En sómi er það fyrir
okkar fámennu og fátæku þjóð, að ein af dætrum
hennar hefur áunnið sjer svo mikinn orðstír meðal
annara þjóða, að henni hefur verið trúað fyrir jafn-
vandasömu og ábyrgðarmiklu starfi. S. J.
Steðjahreimur.
I.
Svellakeðjur sviftast frá,
sumar, kveðjum þínum.
Nú skal gleðjast, að jeg á
óm í steðja mínum.
Hefur snjallan hljóm í dag
höggvafall í málmi;
er sem gjalli elfarlag
undir fjallahjálmi.
Geislastraumum glóey hlý
glæðir flauma alla.
Hljómaglaumi ek jeg í
upp til Draumafjalia.
Fer jeg hart um fjöllin blá
fljettuð skarti sínu.
Sveitin bjarta, enn jeg á
óð frá hjarta þínu.
Hljómasvalli fossins fall
fyllir allan dalinn.
Ljett um hjalla- lund og stall
leikur fjallasvalinn.
Glóa vellir, vötn og tún,
vikna svellin gráu.
Vorsins hellist röðulrún
rjóð á fellin bláu.
Mjallir fjöllin eiga öll
yfir tröllageimi.
Halla völlu vatnaföll
vaða snjöll í hreimi.
Krummi grettinn sólþing sett
segir í klettafelli.
Glöð í sprettum leika ljett
lömb á sljettum velli.
II.
Á mig kallar heiðin heið
heim að fjallabænum.
Veginn alla á jeg leið
eftir hjalla grænum.
Stend jeg hjá og horfi á
hjónin knáleik þreyta;
aldurhá og hærugrá
hrífu’ og ljá þau beita.
Ormum lúnum hann og hún
hart að túni ganga.
Svitanúning römm er rún
rist á brún og vanga.
Má þar líta óða önn
örugt bítur ljárinn.
Grasið þýtur grænt í hrönn,
glottir hvítur skárinn.
Hrundin veikum hrindir strám
hratt um bleikar grundir,
flekkja- hreykir -bylgjum blám
blærinn leikur undir.