Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 25

Nokkur kvæöi
eftir
Gutt. J. Guttormsson.
Atlantis.
Þeir Kain og Abel af Edens grund
til Atlantis fluttust um mar,
því kunnugt var um þess eylands fund
og afbragðs landkostl þar,
og þar mundi verða um vonir rúmt,
um vellina bjart og fjöll,
en þröngt var í Eden og harla húmt
um hamingjufylgsnin öll.
Um kaupsýslu gefið og kynja-feng
var Kain, en Abel lítt,
og gullfjall nam Kain, en Abel eng
og akurland frjótt og vítt.
Og þá hugði Kain sjer vátrygð völd
í veröld, sem staðið gat.
Við plógstrenginn Abel kvað fram á kvöld,
en Kain á gullfjalli sat.
En svangur varð hann af að sitja þar
og sárkalt varð honum og ilt,
því fjallið hans ófrjótt og arðlaust var,
þó alt væri logagylt.
Og svo var það eitt, að engin jurt
þar umhverfis festi rót,
því gullið það flæmdi gróður burt
með geislum, sem voru spjót.
Og eflaust að bæta Abels kjör (!)
hann ofan af fjalli stökk
og bauð honum gull fyrir brauð og smjör,
en beinlínis enga þökk;
sem kaupmaður verðinu vildi samt
í viðskiftum ráða einn.
En Abel fanst bragð að hans bruggi ramt
og bikarinn ekki hreinn.
Og síður án kvikfjár en Kains gulls
hann kvaðst geta sjálfur sig átt,
sem vitnaði um, svo hann vissi til fulls
hve verðmæti gullsins er smátt,
en játaði, að gull væri gott til skrauts
og gekk að hans boði af þægð
og gulltypti haglega horn hvers nauts,
svo hlautst af því mikil frægð.
Á gullfjalli Kain saddur sat,
uns sólginn hann varð á ný
og kvað á við bróður sinn kauplag á mat
og krafðist, að hlýtt væri því.
Hann hafði’ ekki meðferðis gull til gjalds,
en græna ávísun bauð
á eina bjargfasta ögn síns fjalls, —
en Abel synjaði’ um brauð.
Kom, bróðir, hann mælti, og rækta reit,
með rúgi þjer hlöðu fyll,
og kaup fyrir þetta þitt gullfjall geit, —
nei, gullfjallið enginn vill,
þá hordauðans ímynd með áhrif sterk
á aljörð, svo hún verði snauð, —
lát aðra í friði, vinn fús þitt verk
og framleið þitt daglegt brauð.
Þá reiddist Kain og kylfu þreif,
á kinnina bróður sinn laust
svo fast, að höggið það hálsinn reif.
En af himni þrumaði raust:
Hví hjeldu ei vörð mín eigin orð
um alt mitt land og haf?
Þú, bölvaða jörð, með bróðurmorð,
á burt! í djúpið á kaf!
Fosforína.
Þú hefur þig sjálfa að lýsandi lampa
á leið þinni niður um óræktarmó,
er þrungin af mögnuðum maurildisglampa
í myrkrinu skríðurðu sjálfri þjer nóg.
Og eðli þíns kyns er að krefjast að nóttin
sje koldimm og löng, svo þú ein megir sjást,
en virðast sem hafirðu viljann og þróttinn
að víkja’ enni burtu, svo að þjer sje dást.
Þú veitst, þegar morgunn að austan fer eldi
og ársól á loftinu hækkandi fer,
að hnígur til grunna þitt hræloga-veldi —
þú hverfur og ljósið þitt gleymist með þjer.
En von er þeim sannleika viljirðu leyna,
að veiti þjer fúinn og rotnunin skjól
og aðeins í myrkri þig unt sje að greina,
en alls ekki’ í birtu frá skínandi sól.