Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 32

32
ÓÐINN
Við Dvergastein.
Efans stormar á þjer dynja:
Æðri veröld finst ei nein.
En hulda muntu hluti skynja,
ef hvílirðu þig við Dvergastein.
Komdu, efnishyggja, hingað;
hrokann skildu eftir þó.
Hafir álfa þú við þingað,
þegið hefurðu’ í bili nóg!
* *
*
Á Álfaflöt að una’ er gróði,
er árdagssól úr hafi rís,
og steypir gullnu geislaflóði
á grösin Ijúfu morgundís.
Er degi hallar, dimma tekur,
er dvölin einnig geðþekk hjer,
er efstu tinda þoka þekur
og þung í vöfum byltir sjer.
og glæddist bæði’ að von og viti,
því veröld æðri hjer jeg fann!
Brúðkaupserindi.
Nú leggið þið út á lífsins haf
og ljós er og vor fyrir stafni.
Og vekið nú hverja þá von, er svaf
og verð er þess að hún dafni.
Og notið þið alt, sem gæfan gaf,
í guðs og kærleikans nafni!
Við ást ykkar blessum. Hún beri’ ykkur föng
af birtu og arðríkum dáðum.
Hún breytt getur öllu í blómskrúð og söng,
ef berið þið hana ekki ráðum,
þá þreytist þið ekki, þó leið verði löng.
Til lukku — jeg óska’ ykkur báðum!
Til hins trúaða.
Þá er sem kynjum ýmsum spái
og alt hjer segi: Bíð og vak.
Og álfar hoppa’ á hverju strái;
jeg heyri þeirra fótatak!
Þeir heilla mig og hug minn binda
og hvísla ýmsu að minni sál.
Þeir geta margt sjer látið lynda,
sem læra að skilja þeirra mál!
Og hjer í nálægð Hekluróta
mjer hefur skilist, orðið ljóst,
hve gott er lífsins nytja’ að njóta
við náttúrunnar móðurbrjóst.
Og þessi blettur, holli’ og hlýi,
hann hjartakulda og ólund ver.
Að una hjer er æfintýri,
og óskastundin heilsar mjer!
Hjer skelfur loft, hjer titra tónar;
þú töfrar, Álfaflötin mín!
Og Hekla glæsir hringinn sjónar,
svo hennar tign er einnig þín.
]eg hingað kom frá stríði’ og striti
og styrks jeg hjá þjer leita vann,
Guð er til — því trúir þú;
þó titrar þú af ekka nú.
Þrautaloppa — ó, það jeg veit —
úr þínu brjósti hjartað sleit!
Gráttu ekki — gráttu’ ei þó.
Guð er til — er það ei nóg?
J4ótt.
(Þýðing).
Brosir loftið ljetta;
ljúf er nótt og hljóð.
Daggarperlur detta;
dansar um vatnið sljetta
mánans geislaglóð.
Gatnlar syndir.
Hvar eru drottins líknarlindir?
Lasburða og veill jeg er,
því gamlar syndir, — gamlar syndir
ganga aftur — og fylgja mjer!