Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 33

ÓÐINN
33
Ungfrú Uppgerð.
Þú þykist þig hafa »mannað«,
en þú hefur framið synd,
því þú ert ekkert annað
en — uppgerðar skrípamynd!
Vertu á græskuna gleytninn.
Vertu á græskuna gleyminn
og glópanna spár!
Láttu ei helvítis »heiminn«
þig hræða. Vertu knár!
Og vona glaðan geisla
lát glampa þjer um brár.
Og mundu það, maður:
ei markið er lágt.
Hitt þvogl er og þvaður,
að þú ei hafir mátt.
Þó aðrir skríði í skítnum,
þú skalt — í sólarátt!
Og hafðu það í huga
á hrjóstrugri leið,
að altaf er einhver smuga
út úr hverri neyð.
»Per ardua ad astra*.1)
Loks endar vel þitt skeið!
Rógberinn.
Aðgætinn hefur hann altaf verið:
eftir misfellum þefað og hnusað!
Ur reiðiskálum hans fleytifullum
er flóði óhróðurs skvett og gusað!
Með spekingssvip hann horfir í húmið,
því hann er um rökkurlöndin fróður.
Þar vex svo margt, sem er hans yndi,
þó öðrum sýnist það kyrkingsgróður.
Hans mesta yndi það virðisti vera
að væflast fyrir og hefta og tefja
og kasta grjóti á knáa drengi,
— á kostnað annara sig að hefja.
1) „hnginn vevður óbarinn biskup'1.
En hitt er þó ennþá hræðilegra:
það húm, sem hann starir svo lengi’ í, því veldur,
að vesalings maðurinn sjer ekki sólina
seinast, ef þessu ’hann áfram heldur!
Ðrahmavidya í Ásatrúnni.
Eftir
Sig. Kristófer Pjetursson.
Hann ... hefur leyft öllum þjóðum að
ganga vegu þeirra, og þó hefur hann
ehki látið sjálfan sig án vitnisburðar.
Postulas. XIV, 17.
Formáli.
Kæru vinir.
Jeg ætla að segja ykkur, að þið gerðuð mjer óafvitandi
heldur en ekki ógreiða, er þið báðuð mig að svara spurning-
unni, hvort nokkurt samræmi væti á milli Guðspeki og Asa-
trúar})
Svo er mál með vexti, að jeg á fugl einn í búri, er Hugur
heitir. Hefur hann verið mjer löngum „baldinn, ólmur og óstýri-
!átur“, eins og segir í Bhagavad-gita. En þegar hann heyrði
þessa orðsendingu ykkar, gerði hann sjer lítið fyrir og brautst
út úr búrinu og flaug yfir láð, er Rúm heitir og lög, er
heitir Tími. Ekki dró hann þó arnsúg í flugnum, eins og
Þjazi forðum, er hann flaug í arnarham, en hann nam hvergi
staðar, fyr en hann settist í við einn mikinn, er fræðimenn
okkar mundu vilja kalla Ficus religiosa borealis, en við mun-
um kalla: hinn fornnorræna viskumeið. Þar flögraði fuglinn
Hugur og hoppaði grein af grein. Loksins tókst mjer þó að
handsama hann og ná því af honum, sem hann hafði þá í nef-
inu. Því miður var það helst til lítið, en jeg sendi ykkur það
eins og það var.
Með kærri kveðju.
S. Kr. P.
Uppruni Ásatrúarinnar.
Hver er uppruni Asatrúarinnar? Þetta er sú spurning, er
verður ekki svarað hjer, svo að tekin verði af öll tvímæli,
enda er — mjer vitanlega — engin viðurkend fræðikenning til,
er fjallar ítarlega um uppruna Ásatrúarinnar. Hinsvegar munu
ýmsir fræðimenn vera þeirrar skoðunar, að hugmyndir hennar
megi rekja eitthvað austur á bóginn. Það er sem forsjónin, eða
eigum vjer heldur að segja nornin Urður, hafi hlaðið þoku-
múr umhverfis hana eftir að hún var komin norður á slóðir
feðra vorra. Og yfir þann múr hafa tiltölulega fáir komist
nema „fuglinn fljúgandi", eins og komist er að orði í Þjóð-
sögunum. Þess vegna stöndum vjer nú og virðum fyrir oss
mynni þessarar trúarmóðu, þar sem hún veltur fram kolmórauð
1) Erindi þetta var ritað fyrir öuðspekisfjelagið hjer í Reykja*
vík um jólin 1920. Höfðu menn beint þessari spurningu til höf.