Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 8

8
ÓÐINN
esbys og varpa akkerum sinum á bafísjaka á
reki innan um ísinn og þó i nánd við hafís-
röndina. Að áliðnu miðdegi — kl. 1—2 — rendi
Fox sjer þó á flak af vatnaís (Vatnaísinn berst
úr fjarðarmynnunum út í hafísinn og er mikið
fastari i sjer og harðari en rekísinn), sem ekki
Ijet undan hinu meitil-hvassa stefni skipsins, en
svo skarpt varð höggið, að skipið hrökk aftur
á bak, sig’urnar skulfu frá toppi niður í kjöl, og
klukkan fram á hringdi í ákafa. — Fox tók dýfu
en lyfti sjer siðan hátt upp eins og sterkur
maður mundi gera, ef hann fengi hnefahögg
fyrir bringsmalirnar, saup síðan á að aftan, þó
skjólborðin sjeu há. Þeir sem voru við stýris-
hjólið köstuðust langt til og meiddust, og í öllu
skipinu var enginn, sem ekki hentist til. En
Fox stóð sig vel og fljótlega jafnaði hann gang-
inn og rendi sjer eins og áður á milli ísjakanna
eða á þá, sem oftast urðu að víkja eða klofna
eða þá siga hægt undan þessu voru góða skipi,
sem var pínt áfram af flögðum Hræsvelgs.
Nokkru seinna dags fjekk »Fox« aftur ámóta
skell og hjeldu þá sumir, að nú væri úti um
hann, því í þetla sinn losnaði hann ekki frá
jakanum, en halði höggvið sig fastan í hanu og
lægði skriðið; hlóðust þá ísflökin alt í kringum
skipið. Nokkrir háir jakar hrúguðust að skutn-
um og stýrinu og stöðvuðu skrúfuna. Þeir sem
voru þá við stýrishjólið hentust á öldustokkinn,
og þrátt fyrir, að Fox var á fullri 10 milna ferð,
þegar áreksturinn varð, þá hreyfðist hann nú
ekki, og var ekkert útlit á, að hann myndi losna
i bráðina, því isinn hlóðst að meir og meir og
myndaði breilt rif, sem Fox riðiaði á. — Isinn
hrúgaðist og þrýstist upp með skipinu á báðar
hliðar með ógurlegum gný. Það brakaði og
marraði i öllu, og undir þiijum var hljóðið eins
og skipið væri að brotna. Nú reið á að koma
gangi á, til að losast út úr þessari klipu, en
skrúfan hreyfðist ekki. f*á bauð skipstjórinn að
vinda upp segl. Reynt var að draga skonnortu-
seglið á stórsiglunni lítið eitt upp, framar þorði
enginn eða gat hreyft neitt á skipinu. Allir
hjálpuðust að, og nú má marka vindþróttinn á
því, að er vjer loks með sameinuðum kröftum
höfðum halað hornið á seglinu örlítið upp fyrir
borðstokkinn, og hjer um bil 4 ferálnir höfðu
með- mestu erfiðismunum komist svo hált, að
vindurinn tók í það, þá fundum vjer strax, að
skipið fór að þrýsta á ísinn og hafði á skammri
stund rifið sig fram úr honum, sem þó lá svo
þjett að hliðunum á »Fox«, að hann hafði lyftst
töluvert.
Við þetta tækifæri kom greinilega í ljós, að
einhver alira dýrmætasti eiginleiki þessa góða
skips var: að frá vatnsborði niður að kjöl var
halli byrðingsins svo mikill, að isinn fjekk hann
ekki í klepimu við vaxandi þrýsting, heldur lyfti
honum upp. En fái borgarjakar, líkir þeim, sem
þrengdu að Fox i þessum svifum, skipsskrokk-
inn i fasta klemmu, þá stenst það ekkert skip
í slíku hafróti, jafnvel ekki Fox, en sem sagt,
hann var með svo hallandi súð, að þrýstingur-
inn lyfti honum fyrr upp en klemdi hann fast-
an, og því losnaði hann nú og náði aftur sinum
vana gangi. — Eilt sinn skreið Fox inn á milli
tveggja stórjaka, í svo þröngt sund, að báðar
hliðarnar nerust við isinn, en svo vel var stýrl,
að ekkert laskaðist nema fáeinir plankar i öldu-
stokknum lítið eitt.
Á þessum hættustundum með torlíminguna
beint fyrir augunum, held jeg þó að ein hugs-
un hafi verið ríkust í huga allra og það var að-
dáunin á vorum litla »Fox« — áreiðanlega þótti
öllum innilega vænt um skipið. Loftvogin hafði
fallið allt í einu um nóttina, þó fyrst eftir að
veðrið skall á, og enn hafði hún aftur fallið um
1 ’/a þuml. Sjórinn æddi nú inn um öldustokk-
inn framarlega og braut hann meir og meir.
Hann flæddi eftir þilfarinu og niður í vjelar-
rúmið, en þar hafði verið unnið ósleitilega all-
an daginn; nú fylltist það alt af gufu við það
að vatnið skvettist á sjóðheitar plöturnar, fór
þá að ganga erfitt með kolamoksturinn, svo kynd-
ararnir urðu að þreifa fyrir sjer með höndun-
um til að ná í kolin, og henda þeim á glæð-
urnar, eftir því sem best gat gengið. En vjela-
rúmið fyllist meir og meir af sjó og skipið valt
svo mjög, að kl. 3 hafði vjelameistarinn orðið
að Iáta skipstjórann vita, að ekki væri lengur
hægt að smyrja vjelina. Skipstjóri áleit að björg-
un skipsins væri undir vjelinni komin og vildi
að meistarinn hjeldi henni í gangi. Vjelameistar-
inn var landi minn, og þannig voru tveir land-
ar mínir, hann og pilturinn frá Fanö, sem glöddu
mig þennan dag með vasklegri framgöngu sinni.
Vjelameislari Kindler vann á þessum degi af-
reksverk í vjelarúminu, þvi afreksverk vinna
menn viðar en á vigvellinum. Hvergi var verra
að vera, eins og nú stóð á, en einmitt í vjela-